Μυθικές Διηγήσεις

Η μεταμόρφωση του Λυκάονα σε Λύκο

Στον αιώνα του Σιδήρου, που διαδέχτηκε την εποχή του Χαλκού, η διαφθορά, που μέχρι τότε δεν είχε ακόμη φτάσει στα άκρα, ξεπέρασε κάθε όριο.
Οι άνθρωποι οριοθέτησαν τις ιδιοκτησίες τους και μοιράστηκαν τη Γη, που μέχρι τότε άνηκε σε όλους, όπως ο Αέρας και το Φως. Οι άνθρωποι ζούσαν πια μόνον από τις λεηλασίες. Τους κανόνες της Φιλοξενίας δεν τους σεβόταν πλέον κανείς. Η ευσέβεια αντιμετωπιζόταν με περιφρόνηση και η Αστραιά, η τελευταία από τις θεότητες που είχε παραμείνει ανάμεσα στους ανθρώπους, εγκατέλειψε τελικά την κατοικία της στη Γη, που την έβλεπε βαμμένη με αίμα.
Ο απόηχος των ταραχών αυτών έφτασε μέχρι τον Ουρανό, και ο Δίας, προκειμένου να πληροφορηθεί την αλήθεια, πήρε ανθρώπινη μορφή και ξεκίνησε να επισκεφτεί τη Γη. Έφτασε στην Αρκαδία και, αφού έδωσε κάποιες ενδείξεις για να καταλάβουν ότι ήταν θεότητα, ο λαός άρχισε να του αποδίδει τις πρέπουσες τιμές.
Ο Λυκάων όμως, βασιλιάς των τόπων εκείνων, που τον είχε δεχτεί στο παλάτι του, χλεύασε την ευπιστία και την ευσέβεια του λαού: <<Σύντομα θα μάθω, λέει, αν ο ξένος τούτος είναι θεός ή άνθρωπος. Διαθέτω μέσο αλάθητο για να σιγουρευτώ>>.
Το σχέδιο ήταν να σκοτώσει το θεό στον ύπνο του.
Προτού φτάσει όμως σε τούτη τη δοκιμασία, διέταξε να σφάξουν έναν αιχμάλωτο, να βράσουν ορισμένα από τα μέλη του δύστυχου και να ψήσουν τα υπόλοιπα, και έπειτα να τα προσφέρουν στον Δία. Μόλις ο θεός αντίκρισε τα αποτρόπαια εδέσματα, έδωσε διαταγή, και μια εκδικητική φωτιά έκανε στάχτη το ανάκτορο του τυράννου.
Τρομοκρατημένος ο Λυκάων τρέπεται σε φυγή και, όταν αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται πια στο ύπαιθρο, αρχίζει να ουρλιάζει. Έξαλλος από οργή, στρέφει το φονικό του μένος ενάντια στα ζώα που βρίσκει στο δρόμο του. Τα ενδύματα του μετατρέπονται σε αλλόκοτες σάρκες, και οι βραχίονες του σε κνήμες. Με λίγα λόγια, μεταμορφώνεται σε λύκο. Αλλά και μεταμορφωμένος διατηρεί τα ίχνη της πρότερης μορφής του, το γκρίζο τρίχωμα, το αγριωπό ύφος, τα σπινθηροβόλα μάτια. Ακόμη και έτσι, παραμένει πάντα η προσωποποίηση της σκληρότητας.

-Απόσπασμα από το βιβλίο Ο Ναός των Μουσών (1733), του αβά de Marolles.