Μυθικές Διηγήσεις

Το μαύρο πρόσωπο του φεγγαριού

Πόσο συχνά όταν κοιτάμε το φεγγάρι δεν έχουμε την αίσθηση ότι και αυτό κοιτάει εμάς; Πόσο πραγματικό φαίνεται να έχει το φεγγάρι κάποιο πρόσωπο; Ένα βλέμμα που στη φαντασία μας γεννιέται από τις περίεργες εκείνες μαυρίλες που φαίνονται με ορατό μάτι!
Για τους Βυζαντινούς, οι κηλίδες αυτές προέρχονται από πηλό. Ο Νικόλαος Πολίτης όμως διασώζει σειρά από διαφορετικές παραδόσεις σχετικά με αυτό το μυστηριώδες πρόσωπο στο φεγγάρι.
Στη Μεσσηνία λοιπόν, λέγεται πως την εποχή που ο ουρανός ήταν κολλημένος με τη γη, ένας κακός άνθρωπος έριξε μια σβουνιά στο πρόσωπο του θεού και αυτή κόλλησε στο φεγγάρι με αποτέλεσμα να μείνουν μέχρι και σήμερα τα σημάδια που βλέπουμε. Ο Ουρανός όμως θύμωσε τόσο πολύ γι' αυτό αλλά και για κάθε άλλο από τα κακά που του είχαν κάνει οι άνθρωποι, και έτσι ζήτησε από τη Θάλασσα να του δώσει ύψος και αυτός να της δώσει βάθος. Και από τότε το ύψος του ουρανού είναι όσο και το βάθος της θάλασσας!
Στο Αίγιο πάλι, υπάρχει η δοξασία πως ο ήλιος και το φεγγάρι είχαν μαλώσει για το ποιος είναι ο ομορφότερος. Ο ήλιος θύμωσε και άρπαξε μία χούφτα λάσπη και ρίχνοντας την στο πρόσωπο του φεγγαριού, το φεγγάρι λέκιασε...
Η παράδοση της Πελλοπηνήσου από την πλευρά της είναι χαρακτηριστικά διαφορετική, αφού θέλει η μαυρίλα του φεγγαριού να είναι στην πραγματικότητα το δέντρο που βαστά τη γη! Σε όλη τη διάρκεια του χρόνου ο Πειρασμός προσπαθεί να κόψει αυτό το δέντρο. Το πελεκάει τόσο ώστε μονάχα μια τρίχα να λείπει για να κοπεί και να πέσει. Λίγο πριν το τέλος όμως κάθεται για λίγο ώστε να ξαποστάσει ικανοποιημένος από την δουλειά του, και είναι τότε που το δέντρο ζωντανεύει αναγκάζοντας τον να ξεκινήσει από την αρχή το πελέκημα του.
Εξίσου περίεργη όμως είναι και η ιστορία που διηγούνταν στην παλιά Αθήνα, αφού ισχυρίζονταν πως τα σημάδια του φεγγαριού δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο Κάιν, που είναι καταδικασμένος να μεταφέρει τα κόκαλα του αδερφού του σε τρύπιο καλάθι. Το βάσανο του θα τελειώσει μονάχα όταν το καλάθι γεμίσει. Όσο πέφτουν όμως τα κόκαλα, τόσο και αυτός καίγεται αφού τον καίει η πυρά του φεγγαριού και τον μαυρίζει.