Μυθικές Διηγήσεις

Η επικίνδυνη μαγική κοιλάδα των δαιμόνων

Σε μικρή απόσταση από το νησί που ονομάζεται Μαλαζκρίτ,και προς τον ποταμό Γάγγη, υπάρχει κάτι το θαυμαστό. Ανάμεσα σε δύο λόφους, υπάρχει μια κοιλάδα που το μήκος της είναι κάπου τέσσερα μίλια. Ορισμένοι την αποκαλούν Μαγική Κοιλάδα των Δαιμόνων και κάποιοι άλλοι επικίνδυνη κοιλάδα.
Σε αυτήν την κοιλάδα ακούγονται συχνά καταιγίδες και άσχημοι, αποκρουστικοί θόρυβοι, τόσο την ημέρα όσο και την νύχτα. Καμιά φορά, ακούγονται θόρυβοι σαν από σάλπιγγες, νταούλια και τύμπανα, όπως στις γιορτές μεγάλων αρχόντων. Αυτή η κοιλάδα είναι γεμάτη διαβόλια και έτσι ήταν πάντα και γι' αυτό οι άνθρωποι της περιοχής λένε ότι είναι είσοδος στην κόλαση.
Υπάρχει εκεί πολύ χρυσάφι και ασήμι και οι άνθρωποι -Χριστιανοί και ειδωλολάτρες- πηγαίνουν στην κοιλάδα για να το πάρουν. Ελάχιστοι όμως βγαίνουν πάλι έξω - οι πιο λίγοι απ' όλους είναι οι άπιστοι - γιατί όλοι όσοι πηγαίνουν μέσα εκεί από απληστία στραγγαλίζονται από τους δαίμονες και χάνονται.
Στη μέση της κοιλάδας, μπορεί κανείς να δει καθαρά, κάτω απο μια μεγάλη πέτρα, το κεφάλι και το αποκρουστικό και φοβερό πρόσωπο του Διαβόλου. Το μόνο που φαίνεται είναι από τους ώμους και κάτω. Και ότι φαινεται είναι τόσο τρομερό και άσχημο που ο οποιοσδήποτε, θα τρόμαζε αντικρίζοντας το. Κοιτάζει τον καθένα με τόση επιμονή και σκληρότητα, η ματιά του στρέφεται ολόγυρα τόσο γρήγορα και με λάμψη σαν της φωτιάς, η έκφραση του αλλάζει τόσο συχνά και από τη μύτη και το στόμα του βγαίνουν τέτοιες πολύχρωμες και βρομερές φλόγες, που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να το αντέξει.
Ωστόσο, οι καλοί Χριστιανοί που είναι καλοί στην πίστη τους μπορούν να μπουν σε αυτήν την κοιλάδα χωρίς να πάθουν ζημιά, αν βέβαια έχουν εξομολογηθεί με ειλικρίνεια, έχουν πάρει άφεση αμαρτιών και έχουν ευλογήσει τον εαυτό τους με το σημείο του Σταυρού. Σε αυτήν την περίπτωση οι δαίμονες δεν θα τους βλάψουν.
Αλλά και αν ακόμη βγουν έξω χωρίς σωματική ζημιά, δεν πρόκειται να γλιτώσουν χωρίς τρόμο. Γιατί οι δαίμονες εμφανίζονται απροκάλυπτα μπροστά τους, τους απειλούν και πετούν πότε πάνω πότε κάτω, ολόγυρα τους, με δυνατές βροντές, αστραπές και τρομερές καταιγίδες.

-Από το βιβλίο <<Τα ταξίδια του Σερ Τζον Μάντεβιλ>> (14ος αιώνας)