Neşeli bir kişi olmasına rağmen dışarıdan soğuk ve durgun bir yapıya sahip olması onu yalnız yapmıştır. Hayatını bilgisayara ait yaşayan Leman Kaya, tam bir yıldır kendini sanal hayat oyununa adamıştır. Ve her şey bu oyunla başlamıştır. Ah pardon he...
Selam millet biz geldik \*-*/ Hemde güzel bir bölümle. Yorumlarınız bizim için çok önemli. Kendinizi belli edin istiyoruz.
Hadi LAPTÜ oyuncularım oy ve yorum butonunu kırın!!
Multi: Aras
İyi Okumalar Dileriiz💻🎮
Görev tamamlandı yazısı ciğerlerime dolan temiz hava gibi ferahlık verirken yere oturdum.
"SONUNDA!" Yüksek sesle haykırmak bedenime iyi gelmişti.
"Şuna bakın." Kulaklarıma Ülker'in sesi dolarken oturduğum zeminden kıpırdamayarak sadece başımı kaldırdım.
Simülasyon tekrar belirmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Laptü Kapanına Hoşgeldiniz Görevin başarı ile tamamlanması sonucu siz beş kişi bundan sonra bir ekipsiniz. Lemanhariç ekibin diğer elemanları sizler bu oyunun karakterlerisiniz. Toplandığınız bu evde birlikte yaşamak zorundasınız. Verilen her bir görevi yerine getirmekle yükümlüsünüz. Tamamlanamayan görevler ile cezalara çarptırılacaksınız. Size verilecek yirmi görevi başarı ile tamamlamanız sonucu oyun karakteri olmaktan sıyrılıp hepiniz hapsolduğunuz oyundan kurtulacaksınız. Unutmayın Laptü size asla acımaz.
Kapanan simülasyon ile dillerimiz lâl olmuştu. Yazanlar ile deli olmadığımın kanıtı ortaya çıktığı için memnundum fakat yirmi görev tamamlayarak nasıl kurulacaktım? Gerçekten tam anlamı ile kapandı burası. Ve ben bu kapana fena halde sıkışmıştım. Ama bu kapana tek başıma sıkışmadığım açık ve netti. Peki neden bu oyun karakterleriyle bu oyuna sıkışmıştım ben?
"Nasıl ya?" Sonunda mırıldanan Pozan olurken ellerimden destek alarak ayağa kalktım. Tüm gözlerin hedefi bendim. Benden bir şeyler bekliyorlardı. Ben bile ne yapmam gerektiğini bilmezken onlara anlatacaktım? Derin bir nefes alıp kafamı toplamaya çalıştım. Bir yerden başlamamız gerekiyordu. Salondan çıkıp aralık bıraktığım dış kapıya doğru ilerlemeye başladım.
"Oturalım ve baştan anlatayım her şeyi." Diyerek evin kapısını kapattım. Sanırım önce olan her şeyi benim kabul edip daha sonra onlara kabul ettirmem gerekiyordu. Çünkü bir şekilde yanımda kalmalarına ihtiyacım vardı. Tunç'un oturduğu tekli koltuğun yanından geçerek Ülker'in oturduğu koltuğun köşesine geçtim. Hiç kimse konuşmuyor herkes bana bakıyordu. Bana inanmaya hazırlar mıydı?
"Leman Kaya ben. 18 yaşında düştüğüm bu oyunun bağımlısı olan Leman Kaya. Sizin aksinize gerçek bir insanım." Derken boğazımdan hissettiğim yumru konuşmamı engelliyordu. Kelimeleri bir araya getirmede zorlanıyordum. Kolumun altındaki yastığı kucağıma aldım ve tüm olanları kabullenmişçesine anlatmaya başladım. Ben inanırsam onları da inandırabilirdim. Ara ara sustum, ara ara nefessiz kalana kadar konuştum. Ben anlattım onlar dinlediler. Ne kadar süre bu şekilde devam ettik bilmiyordum ama bir şeyleri anlattıkça rahatlıyordum.
