Neşeli bir kişi olmasına rağmen dışarıdan soğuk ve durgun bir yapıya sahip olması onu yalnız yapmıştır. Hayatını bilgisayara ait yaşayan Leman Kaya, tam bir yıldır kendini sanal hayat oyununa adamıştır. Ve her şey bu oyunla başlamıştır. Ah pardon he...
🚀 Biz geldik. Hoşgeldik valla. Bizi özlediniz diye düşünüyoruz. Hazırsanız bölüm başlasın. Hadi millet dalın bölüme ve çıkamayın.🚀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-LEMAN KAYA'dan-
Uzandığım yataktan ayrılarak çıplak ayaklarımı zeminle buluşturdum. Yanımda yer alan komodindeki saat güneşin doğuşuna az kaldığını gösteriyordu. Ellerim yataktan destek alarak ayağa kalkmama sebep olurken kuruyan boğazımı ıslatmak için mutfağa doğru adımlarım yol aldı. Nedenini bilemediğim bir şekilde bugün iyi uyuyamamıştım. Bedenim yatak içinde sürekli bir sağa bir sola dönmüştü.
Gözle görülecek karanlık ile mutfağa ulaşıp kendime bir bardak su doldurdum. Büyük ihtimal herkes uyuyordu. Boğazımdan geçen suyun ferahlık hissi beni rahatlatırken aklıma geçen yıl evimize aldığımız turuncu balık Binom geldi. Adını niye öyle koyduğumu hatırlayamamıştım ama onu bile özlemiştim. Dünya'ma ait her şeyi...
"Hey, napıyorsun?" Karanlığın içinden gelen fısıltı ile hafif sıçradım. Sesi net alamadığım için kaynağını çözmeye çalışırken bana gelen silüet ile bunun Aras olduğunu anladım. Nefes alışverişlerim hızlanırken elimdeki bardağı fazla sıktığımı anca idrak edebilmiştim. O neden kalkmıştı acaba?
Elimdeki bardağı gösterirken yanımdan geçti dolaptan bardak aldı ve tezgaktaki sürahiden o da kendine su katarken üzerinin giyinik olduğunu gördüm. Altında sarı bir basket şortu üzerinde beyaz bir tişört vardı. Gayet evlik bir kombindi. Fakat bordo bir sırt çantası ve siyah spor ayakkabılarıyla evde turlayacak hali yoktu. Bir yere mi gidiyordu? Bu saatte?
"Sen nereye gidiyorsun?" Dediğimde renkli parlak gözleri gözlerimi hedef aldı. Bir süre öylece baktı. O günün üzerinden iki gün geçmişti ve biz yemekler dışında pek bir araya gelmiyorduk. Ki geldiğimizde ya ben sakarlıktan bir yerleri kırıyordum ya da Aras. En son akşam yemeğinde Pozan öpüştüğü bir kızı anlatırken göz göze gelmiştik ben ağzımdaki suyu püskürtürken Aras elindeki çatalı düşürmüştü.
"Balık tutmaya." Dediğinde aldığım cevap gözlerimin açılmasına neden olmuş ve düşüncelerimden sıyrılmama yardımcı olmuştu. Hatta üzerimdeki o utangaçlıkta saniyesinde uçup gitmiş gibiydi. O da tepkime gülümsemişti.
"Sen balık mı tutuyorsun?" Suyu yudumlarken pürüzsüz yüzeyde çıkıntılı hale gelip dans eden ademcik elmasına baktım. Başı ile beni onaylarken "Beni rahatlatan şeylerden biri diyebilirim." Dediğinde bende onu başımla onayladım.
Sessizlik birkaç saniye sürerken "Sende gelmek ister misin?" Dedi. Bu sessizliği harika bir şekilde bölmüştü. Kafamı büyük bir heyecanla kaldırdım. Bu soruyu beklediğimi sanırım çok belli etmiştim. "Gelebilir miyim?" Dediğimde beyaz sıralı dişleri ortaya çıktı. "O nasıl soru elbette hadi üzerine bir şeyler giy. Kapıda seni bekliyorum." Dediğinde hızla yanından geçip odama adımladım. Uyuyamayacağım zaten belliydi. Ve hayatımda hiç balık tutmamıştım. O yüzdendi bu heyecanım. Ya da bunu Aras ile ilk kez tadacağım içindi...
