[1]Destiny of love (end)

ตอนที่14

ฟรุ๊ตพาร์ท..............

ฉันโดนลากมาที่คอนโดเค้าอีกแล้วแต่คราวนี้เค้าดูน่ากลัวมากจริงๆ

"ทำไมถึงไปไหนมาไหนกับมันสองต่อสองห๊ะ" เค้าเริ่มแสดงท่าทีหงุดหงิดออกมาหาฉันนิดๆ

"พี่ใจเย็นๆก่อนดิ จะโกรธอะไรหนักหนาเราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"  ฉันพูดออกมาเพราะความโกรธของตัวเองอย่างลืมตัว

"นั้นสิเนาะ ที่พี่ทำมาทั้งหมดมันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย รู้ว่าผิดที่เคยโง่ทิ้งเราไปแต่ตอนนี้พี่คิดได้แล้วไง พี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เราคืน" จู่ๆน้ำตาของพี่วินก็ไหลออกมา ฉันรู้สึกตกใจมากไม่คิดว่าเค้าจะร้องไห้ออกมาเลยจริงๆ

"พี่วินคือว่า....." ฉันพยายามเข้าไปจับแขนพี่วินแต่เค้ากลับสบัดออก

"ไม่ว่าพี่จะทำดีแค่ไหนฟรุ๊ตก็คงไม่เห็นหรอก" เค้าพูดด้วยท่าทีน้อยใจแล้วเดินออกจากห้องไปเลย นี้มันอะไรเค้าจะถอดใจจากฉันแล้วงั้นหรอ แล้วฉันละเค้าจะถอดใจง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
.
.
.
.
.
.

สามวันผ่านไปแล้วที่ไอ้พี่วินมันงอนฉัน งอนแบบจริงจังมากคือเมินใส่ฉันเลยแถมยังชอบอยู่กับสาวๆอีก อย่างเช่นตอนนี้พี่เค้านั่งกินข้าวอยู่กับ ผญ คนนึง

"เห้ยอย่าไปยอมดิ ถ้าเป็นฉันนะไอ้พี่วินเละไปแล้ว" ชารีนพูดขึ้นทำเอาไอ้เกอร์เริ่มหน้าซีดนิดๆ ตอนนี้แก๊งค์ฉันเริ่มขยายขึ้นแล้วเพราะนอกจากฉัน พีเค ชารีน ไทเกอร์แล้วยังมีสายลมพาคิณแล้วก็ต้นกล้าเพิ่มมาอีก

"แต่แกก็ผิดนะโว้ย มัวแต่เล่นตัวเป็นไงละ" ไอ้พีเคแมร่งสายตอกย้ำจริงๆ

"ไอ้พีเคอย่าว่าเพื่อนดิ" นางฟ้าชารีนกำลังปกปกป้องฉัน

"หยุดเถียงกันเถอะ ไม่ยากนะแค่แกเป็นฝ่ายเข้าหาพี่วินเหมือนกับที่เค้าเคยพยายามก็พอ เชื่อดิว่าพี่วินต้องใจอ่อนแน่ๆ" ไอเดียไอ้เกอร์ก็น่าสนนะแต่ฉันจะไม่เสียฟอร์มหรอวะ

"คือว่า.......คือ" เอาไงดีวะเนี้ย

"เลือกเอานะครับคุณฟรุ๊ตว่าอยากเสียพี่วินไปมั้ย" ไอ้พีเคไอ้เพื่อนสายขยี้

"เออๆเข้าหาก็ได้วะ" ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะรุกพี่เค้า

ปลัก พาคิณทุบโต๊ะอย่างแรงแล้วเดินออกไปทันที

"อ้าวเห้ย นาย เห้ นาย" ตอนนี้สายลมวิ่งตามพาคิณออกไปแล้วรวมถึงต้นกล้าด้วยที่วิ่งตามสายลมออกไป

"อะไรวะนั้น รักสามเศร้าหรอ" ชารีนพูดพรางหันมองฉัน

"สามบ้าไร นับดีๆดิฟรุ๊ตชอบพี่วิน พี่วินชอบฟรุ๊ต คิณชอบฟรุ๊ต ลมเหมือนจะชอบคิณ แต่กล้าก็ชอบลมอีก โห้ตั้งห้าหกเศร้า"  ไอ้พีเคเวลาแบบนี้ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก

"ดีนะที่ฉันกับไอ้หมูรักกันแค่สองคน"
ไอ้เกอร์นี้ก็อีกคนหวานกันจริงๆ
เห้อ นี้มันเรื่องอะไรกันวะเนี้ย

จบพาร์ท

สายลมพาร์ท............

ฉันวิ่งตามนายคิณออกมา ตัวก็ตั้งใหญ่แค่ฟังเรื่องแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ ใจเซาะชะมัด

"นี้นายหยุดเดินได้มั้ย เหนื่อยนะโว้ย" คนบ้าอะไรเดินเหมือนวิ่ง

"ตามมาทำไม ฉันไม่ได้ขอซะหน่อย" นั้นปากหรอวะคนอุส่าเป็นห่วง

"เห้ยทำไมพูดจาแบบนี้วะ" ต้นกล้ากำลังโมโหแทนฉัน แต่แบบนี้ได้มีเรื่องกันแน่ๆ

"ช่วยใจเย็นๆกันหน่อยได้มั้ย ส่วนนายนะเรื่องแค่นี้ควรจะยอมรับความจริงให้ได้ซะ" ฉันหันไปพูดกับนายพาคิณ

"ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอนั้นแหละ แผนบ้าแผนบออะไรวะไม่เห็นจะได้ผลเลย" เค้ากำลังเป็นบ้ารึไงวะ

"เออ!!!! ถ้าฉันผิดมากงั้นต่อไปนี้ก็ถือว่าเราเป็นคนไม่รู้จักกันแล้ววกันนะ ไปเถอะกล้า" ฉันรีบจูงมือกบ้ามาให้พ้นจากคนบ้าอย่างเค้า แมร่งเอ้ยนี้มันเรื่องอะไรหนักหนา ผช บ้าอะไรเรื่องแค่นี้ยังยอมรับไม่ได้เลย

#มาแล้วฝากโหวต เม้น ด้วยนะคะ เรื่องราวจะเป็นในทิศทางไหนละทีนี้