[1]Destiny of love (end)

ตอนที่5

ฟรุ๊ตพาร์ท............

อะไรคือการที่ฉันถูกลากมาแล้วตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่บนรถกับไอ้พี่วินเพราะเค้าลากฉันออกมา

"นี้พี่จะพาฉันไปไหนเนี้ย เป็นบ้ารึไงขับรถเร็วขนาดนี้ถ้าอยากตายก็จอดให้ฉันลงก่อน" ฉันเริ่มโวยวายอย่างไม่หยุดหย่อน

"หุบปาก" เค้าหันมาตะหวาดใส่ฉัน มันทำให้ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะยิ่งเค้า
โกรธมากขึ้นเท่าไหร่เค้าจะขับรถเร็วมากขึ้นเท่านั้น ฉันรู้ดี
.
.
.
.
.
.
.
.

และแล้วรถก็มาจอดที่คอนโดหนึ่งที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยเพราะมันคือคอนโดของเค้านั้นแหละ เป็นที่ที่ฉันเคยมาเมื่อก่อนตั้งแต่ยังคบอยู่กับเค้า

"ลงได้แล้ว" เค้าพูดด้วยเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม

"พาฉันมาที่นี้ทำไม" ฉันหันไปถามเพราะไม่เข้าใจเค้าจริงๆ

"แค่ไม่รู้ว่าจะพาไปที่ไหน ขึ้นห้องของเรากันเถอะ" ประโยคที่เค้าพูดออกมามันเหมือนกับเมื่อก่อนตอนที่เรายังรักกันอยู่ ทำไมกันทั้งๆที่เค้าทำร้ายจิตใจฉันไว้มากมายแต่ทำไมยังรักเค้า ทั้งๆที่พยายามปฏิเสธและพยายามคิดว่าตัวเองควรเกลียดเค้า

"ฮึก อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย คุณจะกลับมาทำไม ทำไมเวลาเจอกันไม่ทำเหมือนคนไม่รู้จักกันไปซะ" น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"พี่ทำไม่ได้ เมื่อก่อนพี่มันโง่เองแต่ตอนนี้พี่ขอแค่ฟรุ๊ตกลับมาได้มั้ย" เค้ากำลังโกหกฉันอีกแล้วใช่มั้ย คำโกหกที่แสนหอมหวาน

"ฉันอยากกลับบ้าน" ฉันเช็ดน้ำตาแบบลวกๆแล้วหันไปพูดกับเค้า

"ไม่เอาดิ ขึ้นไปบนห้องด้วยกันก่อนนะครับ พี่อัศวินของร้องนะครับหนูฟรุ๊ต" ตึก ตึก ตึก เค้ากำลังทำเหมือนเมื่อก่อน

"ปล่อย อย่ามาพูดแบบนั้นกับฉันเพราะคุณไม่มีสิทธิ์" ฉันแกะมือเค้าออกแล้วเปิดประตูรถออกไปแต่ทำไมรู้สึกว่าโลกมันหมุน

"ฟรุ๊ต ฟรุ๊ตเป็นอะไรรึเปล่า เห้ยฟรุ๊ต"
นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินหลังจากนั้นภาพของฉันก็ตัดไปเลย

จบพาร์ท

อัศวินพาร์ท......

ผมนั่งเฝ้าฟรุ๊ตอยู่อย่างห่วงๆอยู่ดีๆเธอก็เป็นลมทำเอาผมตกอกตกใจไปหมดแล้ว

"เห้อ.....ทำไมชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงเนี้ย" ผมลูบหัวคนนอนหลับอยู่เบาๆ ผมมองหน้าเธออย่างพิจารณาผมคงโง่เองที่วันนั้นทิ้งเธอเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นของผม

"โอ๊ะ" จู่ๆเสียงของเธอก็ดังขึ้นทำให้ผมตกใจแล้วมองเธอที่มีท่าทีที่เหมือนจะปวดหัวผมจึงเข้าไปประคองเธอให้นั่ง

"เป็นไงบ้าง ปวดหัวหรอ" ผมถามพรางลูบหน้าเธอเบาๆ

"อืมนิดหน่อย ขอบคุณที่ช่วยนะคะ" เธอพูดพรางมองไปรอบๆห้อง เธอคงจำได้แหละว่าเป็นห้องผมเพราะเมื่อก่อนผมพาเธอมาเล่นที่นี้บ่อย

"ครับ พี่ต้องช่วยฟรุ๊ตอยู่แล้วละยัยเด็กดื้อ" ผมจับมือเธอไว้แน่นแต่เธอกลับชักมือกลับมันทำให้ผมใจกระตุกแรง

"ฉันอยากกลับแล้ว ขอตัวนะคะ" เธอทำท่าจะลุกแต่ผมไม่มีทางปล่อยให้เธอกลับด้วยสภาพนี้แน่ๆ

"เดี๋ยวสิ กินข้าวกินยาก่อนแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน" ผมรีบห้ามเธอไว้ สภาพร่างกายไม่ไหวแล้วยังทำอวดเก่งอีก

"ไม่คะ ฉันจะกลับ" ผมไม่ชอบเวลาเธอดื้อแบบนี้เลยและสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุดคือการที่เธอแทนตัวเองว่าฉันกับผม

'พี่อัศวินรักหนูฟรุ๊ตนะครับ'
'หนูฟรุ๊ตก็รักพี่วินคะ'

เสียงและภาพเก่าๆของเธอแล่นเข้ามาในหัวของฉัน ถ้าวันนันผมไม่โง่เพราะอารมณ์ชั่ววูบวันนี้ผมคงมีความสุข แต่ยังไงซะผมก็จะทำให้เธอกลับมาเป็นหนู
ฟรุ๊ตของผมให้ได้

#มาแล้วค่าาาา เป็นไงกันบ้างเอ่ย ฝากโหวต เม้นด้วยนะคะ ☺☺☺☺