[1]Destiny of love (end)

ตอนที่15

ฟรุ๊ตพาร์ท.............

"พี่วินไปกินข้าวกันมั้ย ฟรุ๊ตหิวแล้ว" ฉันพยายามออดอ้อนพี่วินที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วนะ

"แทนตัวเองว่าฟรุ๊ตได้แล้วหรอ ปกติเห็นฉันตลอด" แซะเก่งงงงงงง อยากจะเบ้ปากใส่แต่ยังทำไม่ได้

"อย่างอนเลยนะคะ หายงอนนะนะดีกัน" ฉันพูดพรางชูนิ้วก้อยไปตรงหน้าพี่วินแต่เค้ากลับเมิน

"ไม่ไปอยู่กับไอ้คิณละ" ทำไม ผช สมัยนี้นอยด์เก่งจังวะ

"พี่เลิกงอนได้แล้ว เนี้ยอุส่าง้อเลยนะพี่ก็รู้ว่าฟรุ๊ตไม่ง้อใครง่ายๆหรอกนะ" ฉันพูดออกมาพรางกอดอกนิดๆ

"เพราะรู้ไงถึงอยากให้ง้อ" จู่ๆพี่วินก็เข้ามากระซิบฉันข้างๆหู ทำเอาขนลุกเหมือนกันนะเนี้ยแต่ทำไมจู่ๆอากาศมันก็ร้อนๆแฮะ

"เอาหน้าออกไปเลยนะ" ฉันผลักหน้าพี่วินออกนิดๆ

"หนูฟรุ๊ตเขินหรอคะ น่ารักจังนะเรา" พี่วินดึงฉันเข้าไปกอดแล้วลูบหัวฉันเบาๆ

"อะไรเล่า" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว มันเขินจริงๆนั้นแหละแต่ยังไม่อยากยอมรับอะไรเลยจริงๆว่าเขินเค้ามาก

"ฟรุ๊ตเป็นแฟนกับพี่นะครับ พี่สัญญาว่าครั้งนี้มันจะดีกว่าครั้งที่แล้ว" พี่วินพูดพรางบีบมือฉันนิดๆ

"ตกลงคะ" ฉันตอบอย่างไม่ลังแล ไม่ใช่ว่าเพราะฉันเชื่อใจเค้ามากนะแต่เป็นเพราะฉันยังรักเค้ามากต่างหาก ฉันจึงไม่มีอะไรที่ต้องลังแลเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมามันอาจจะพิสูจอะไรหลายๆอย่างแล้วก็ได้

จบพาร์ท

พาคิณพาร์ท......

ผมยืนมองไอ้พี่วินกับฟรุ๊ตยืนกอดกันอยู่นานผมแพ้แล้วสินะทั้งๆที่จริงผมเจอเธอก่อนแท้ๆแต่คงมีแค่ผมที่จำเธอได้อยู่ฝ่ายเดียว

ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีที่แล้ว

ชายร่างท่วมวัย9ขวบที่นั่งร้องไห้เพราะถูกเพื่อนล้อเรื่องน้ำหนักตัวทำให้เค้าได้แต่มานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว แต่จู่ๆก็มีตุ๊กตาลอยมาตรงหน้าทำให้เค้าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ

"สวัสดีจ๊ะ เธอเป็นอะไร" เด็กสาววัยเดียวกันถามขึ้นมา

"ฮื่อ เราโดนเพื่อนล้อว่าอ้วน " เด็กหนุ่มพูดขึ้น

"โอ๋ๆนะ แม่เราบอกว่าเด็กอ้วนเวลาผอมจะหล่อมากๆ งั้นแปลว่าถ้าเธอผอมเธอต้องหล่อมากแน่ๆ" เด็กสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส

"จริงหรอ งั้นแปลว่าถ้าเราผอมเราจะหล่อใช่มั้ย" เด็กชายพูดพรางยิ้มอย่างไร้เดียงสา

"ใช่ นั้นแม่หนิ" สายตาของเด็กสาวเหลือบไปเห็นผู้เป็นแม่พอดี

"เดี๋ยวสิเธอจะไปแล้วหรอ" เด็กชายพูดด้วยหน้าหงอยๆ

"อืม เราต้องไปแล้วนะแต่ก่อนไปถ้าต้องสัญญาก่อนว่าจะผอมให้ได้" เด็กสาวพูดพรางชูนิ้วก้อยขึ้นมา

"อืม ถ้าเราผอมแล้วเธอจะมาเป็นแฟนเรามั้ย" เด็กหนุ่มพูดด้วยท่าทีเขินอายออกมานิดๆ ต่างจากเด็กสาวที่ยิ้มร่าออกมา

"ได้สิ งั้นจำชื่อเราเอาไว้นะ เราชื่อฟรุ๊ต"

"เห้อเธอผิดสัญญากับฉันนะยัยบ้า" ผมได้แต่มองฟรุ๊ตกับพี่วินยืนกอดกัน บางทีผมควรจะปล่อยวางเพราะมันก็แค่อดีตที่ผมเฝ้าตามมันอยู่คนเดียว ผมเลือกที่จะเดินออกมาทันทีแต่แล้วผมก็เจอกับคนสองคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างมาก

"กล้าไม่กินหรอ อร่อยนะชิมดูดิ" ผมได้แต่มองไอ้ต้นกล้ากับสายลมกำลังกินข้าวแถมยังพูดคุยกันดูน่าสนุก แต่จะว่าไปตั้งแต่วันนั้นที่ผมเผลอขึ้นเสียงใส่เธอ เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกคิดถึงเธอแปลกๆอาจเป็นเพราะเธอเป็นเพื่อน ผญ คนแรกที่ผมเปิดใจยอมรับก็ได้ละมั้ง

#มาแล้วฝากโหวต เม้นด้วยนะคะ สายลมอาจจะคู่ต้นกล้าก็เป็นได้ จะเกิดอะไรขึ้นรับรองตอนหน้าอาจเกิดบางอย่างขึ้นก็เป็นได้ เม้นครบ5คนลงให้นะคะ