[1]Destiny of love (end)

ตอนที่21 (สายลม-พาคิณ)

สายลมพาร์ท.........

หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าตัวเองควรทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันเลยเลือกที่จะมามหาลัยตามปกติ

"โอ๊ะ" ฉันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อชนเท่ากับใครบางคนแต่พอเงยหน้าเท่านั้นแหละ

"โทษที" เค้าพูดด้วยท่าทีนิ่งๆแล้วเดินหนีไปเลย เค้าคงคิดว่าฉันอยากให้เค้ารับผิดชอบรึไงนายพาคิณ เค้าเป็นแบบนี้มาสองสามวันแล้ว เค้าเริ่มทำตัวนิ่งๆชอบเดินหนีฉันและวันนี้ฉันจะคุยให้รู้เรื่องไปเลยเพราะไม่งั้นฉันคงต้องทนอคดอัดแน่ๆ

"นี้หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ฉันเข้าไปคว้าแขนนายคิณไว้ทันที

"อะไรอีก" น้ำเสียงของเค้าดูโมโหนิดๆ

"นายเป็นบ้าอะไร ช่วยหยุดทำตัวแปลกๆแบบนี้ได้มั้ยวะ เพราะมันทำให้ฉันอึดอัด"
ฉันพูดออกมาด้วยท่าทีหัวเสียไม่น้อย ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยคน

"แล้วฉันควรทำตัวยังไงวะ ตอบดิตื่นมาเจอตัวเองมีอะไรกับ ผญ คนนึงแล้วต้องเจอกันทุกวัน ฉันก็อึดอัดทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะโว้ย เธอว่าฉันควรทำยังไงรับผิดชอบหรอ" เค้าตะคอกจนฉันสะดุ้งนิดๆแต่ประโยคหลังมันทำให้ฉันจุกขึ้นมาซะดื้อ

"ฉันไม่ได้อยากให้นายรับผิดชอบจำใส่หัวนายไว้ด้วย ว่าฉันดูแลตัวเองได้ ถ้าอึดอัดมากฉันจะหายไปเองละกัน" ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ฉันไม่ได้ขอให้เค้ารับผิดชอบบ้าบออะไรทั้งนั้นเพราะถ้าเค้าไม่เต็มใจฉันเองก็ไม่ต้องการ

จบพาร์ท

พาคิณพาร์ท...........

สองอาทิตย์ที่ผมหาสายลมไม่เจอตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไปลาออก ผมแมร่งไม่น่าพลั่งปากพูดอะไรแย่ๆกับเธอเลย แต่ผมว่าไอ้กล้าต้องรู้แน่ๆเพราะผมเห็นไอจีมันลงรูปมือของสายลมเมื่อวันก่อน และผมว่าผมจำไม่ผิดด้วยว่านั้นคือมือของสายลมแน่ๆ

"ไอ้ต้นกล้าสายลมอยู่กับแกหรอ" ผมถามมันด้วยน้ำเสียงปกติ

"จะใช่หรือไม่ใช่มึงยุ่งไรด้วยวะ" มันดูโมโหนิดๆแต่ท่าทีแบบนี้มันรู้เรื่องของผมกับสายลมมาแน่ๆ

"มึงก็บอกกูมาสิวะ" ผมเองก็เริ่มโมโหเหมือนกัน ตอนนี้เราแลกมัดกันไปคนละที

"พวกมึงเป็นบ้าอะไรกัน ต่อยกันในมหาลัยมึงกลัวไม่ได้พบคณะบดีหรอ" ไอ้พี่วินมันตะโกนมาแมร่งมาจากไหนวะ

"ก็ไอ้เหี้ยกล้ามันเอาสายลมไปซ่อน"
ผมพูดขึ้นอย่างน้อยผมเป็นน้องมัน มันควรจะเห็นใจผมบ้างแหละ

"ทำไมกูต้องบอกมึงด้วย มึงทำเลวกับสายลมก่อน  แล้วตอนนี้ก็เป็นสิทธิ์ของกู" ไอ้เวรนี้กล้ามาพูดถึงสิทธิบ้าๆบอๆแบบนี้ได้ไงวะแมร่ง!!!!

"พวกมึงหยุดทะเลาะกันได้แล้ว แมร่งเสีย
เวลาสวีทกับแฟนชิบหาย ไอ้พวกเวร"
ไอ้ห่านี้โมโหเพราะมันเสียเวลาที่ได้อยู่กับฟรุ๊ตสินะทำให้ผมค่อยๆมองหาเธอที่อยู่ไม่ไกลมากเท่าไหร่

"แมร่งเอ้ย!!!" ผมสบถอย่างหัวเสียแล้วเดินออกมาทันที ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังเป็นบ้าอะไรอยู่ พอมองไปที่ฟรุ๊ตควรจะเจ็บสิแต่มันกลับรู้สึกเฉยๆ อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้มีคนที่ทำให้ผมรู้สึกมากกว่าที่ผมเคยรู้สึกกับฟรุ๊ตก็ได้

"เธออยู่ไหนนะสายลม" ผมได้แต่มองภาพที่มือถือตัวเอง เป็นรูปที่ผมแอบถ่ายเธอตอนเธอหลับที่ห้องเรียนไหนจะภาพ อื่นๆอีก

#สายลมมาแบบแวบๆแวบจริงๆแล้วเธอก็หายไป สงสารใครดีตอนนี้ ฝากโหวต เม้นด้วยนะคะ