❝Kim Taehyung sanata düşkün, gizemli bir hukuk öğrencisiydi. Jeon Jungkook ise onun gizlice fotoğraflarını çekiyordu. Her şey bir gün Jungkook'un Taehyung'a yakalanmasıyla başladı, onun en gizli tarafını keşfetti.
Sen paha biçilmezsin, Bitcoin.❞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
On Dokuzuncu Bölüm:
isim vermeyelim
...
Taehyung'la ilk kez baş başa bir yere gittiğimizde; günlerden perşembe, aylardan ekim, mevsimlerden ise sonbahardı.
Bilirsiniz ben aşık bir adamım, bu yüzden mantıklı davranmamı beklemeyin. Büyük ihtimalle hayatınızda göreceğiniz en saçma, en klişe şeyleri yapacağım. Çünkü ben böyle öğrenmiştim.
Günlerinizi sevdiğiniz bir insanın kollarında geçirirseniz, benim gibi çıldırırdınız.
Ona olan aşkımdan değil, tamam o da vardı ama başka bir boyuttu, nedeni belirsizliktendi.
Taehyung'la aramdaki her ne ise çok belirsizdi. Kesin değildi ve bu da beni çıldırtıyordu.
Sevgili değildik ama sevgililerin yapacağı şeyleri yapıyorduk. Yatak arkadaşı değildik ama her gün birlikte oluyorduk. En iyi arkadaş değildik ama her şeyimizi birbirimize anlatıyorduk. (En azından ben anlatıyordum.)
Aslında her şeydik ama hiçbir şeydik.
Bu da beni bitiriyordu. Nasıl davranacağımı bilmiyordum. Kararsızdım. Bazen onu başkalarından kıskanıyordum ama aramızda kesin bir şey olmadığı için bir şey yapamıyordum.
Berbat bir durumdu.
Taehyung'un muhteşem suratını parçalamak istiyordum. Neden hiçbir şey yapmıyordu?
Bazen onu düşünürken uyuyakalıyordum. Kulağa her ne kadar güzel gibi gelse de, beyin yorucuydu. Tüm gece ne yapacağımı düşünüyor, ardından uyuyordum. Sinirlerim bozuluyordu. Yatakta sağa, sola dönerken en sonunda kendimi Taehyung'un kolları arasında buluyordum. Kafamı onun göğsüne yaslayıp saçlarımı okşamasına izin veriyordum. Ancak böyle rahatlıyordum.
Sorunum oydu; ama ben her gece aynı soruna sarılarak uyuyordum.
Dediğim gibi, ben çıkmazdaydım. Kimse beni kurtaramazdı. Sadece ben kendimi kurtarabilirdim ya da o. İkinci seçenek fazla imkansızdı.
Bu düşünceler son günlerde aklımı çok bulandırmıştı. Her bir kıvrımına kadar her şeyi hissediyordum. Düşünmeden edemiyordum. En olmadık yerlerde aklımdan geçiyordu.
Şu anda Taehyung'la bir sanat müzesindeyken bunları düşünmemem gerekiyordu. Ama kendime engel olamıyordum. Biraz da olsa şanslıydım çünkü henüz içeri girmemiştik. Taehyung'un yanında, elimde bir fotoğraf makinesiyle masumca duruyordum. Kimse bir şeyler düşündüğümü anlamazdı sanırım.
