❝Kim Taehyung sanata düşkün, gizemli bir hukuk öğrencisiydi. Jeon Jungkook ise onun gizlice fotoğraflarını çekiyordu. Her şey bir gün Jungkook'un Taehyung'a yakalanmasıyla başladı, onun en gizli tarafını keşfetti.
Sen paha biçilmezsin, Bitcoin.❞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİNAL: her şeyin sonu
Gergin olmadığımı söylemek isterdim ama bu sadece yalan olurdu. Dün gece Taehyung'ın o halini gördükten beri gözüme uyku girmemişti. Sabaha kadar düşünüp durmuştum. Fakat hiçbir sonuca ulaşamamıştım. Beynim beni mahvetmişti. Düşüncelerim beni mahvetmişti. Her şey beni bitirmişti.
Evde herkes gergindi. Birkaç saat sonra olacaklardan korkuyorduk. Gece kimsenin gözüne uyku girmediğine emindim. Göz altlarımızın morarmasının tek açıklaması bu olabilirdi veya baygın bakışlarımızın. Tüm günü boş boş birbirimize bakarak geçirmiştik. Saat yaklaştığında da son bir kez daha planı tekrar edip hazırlanmıştık. Taehyung'dan gelen emri bekliyorduk.
Taehyung boğuk bir sesle konuştu. ''Hazır mısınız?''
Taehyung ise bize nazaran daha rahat duruyordu ya da bize öyle göstermek istiyordu. Bu sabah biraz resim yapmıştı. Sanırım kendince planı böyle tekrar ediyordu.
Dürüst olmak gerekirse bu işe kalkışırken bu tür olaylarla karşılaşacağımı tahmin etmemiştim. Daha basit bir topluluk diye düşünmüştüm ama hiç de beklediğim gibi çıkmamıştı. Evet, cesur biriydim. Fakat bu kadar cesur olduğumu da bilmiyordum. Hiçbir şey eskisi gibi değildi. Bunu da içimdeki eşitlik ve adalete olan sevgime bağlıyordum.
Babam hep şımarık bir çocuk olduğuma inandırmıştı. Ona karşı gelmelerimin sebebini böyle açıklamıştı bana. 'Çıkmaza girip ailemizi bitirdin. Varlığın yanlış.' onun meşhur sözlerinden biriydi. Haklıydı da.
Kendimi hep çıkmaza sokardım. Düşünmezdim. Aptal bir çocuk olduğum için her şeyi zorlaştırıyordum. Televizyondaki kahramanlar gibi bir anda ilham gelmiyordu ki kendimi kurtarayım. Ben sadece avcumu yalıyordum.
Kendimi kurtaramıyordum.
Bu bok çukurunda gittikçe daha da batıyordum. Hayatın bana davrandığı şekilden nefret ediyordum. Eşitsizlikten, adaletten, hak ve hukuk adına geçen her şeyden nefret ediyordum. Babam gibi insanlardan nefret ediyordum. Onların ve türevlerinin yok olması için her şeyi yapardım.
Bütün bu olanlara rağmen dayandığım tek bir şey vardı; adalet.
Adeletin hak ettiği yeri bulmasını sağlayacaktım. Herkesin hak ettiği gibi yaşamasını sağlayacaktım. Kulağa peri masalı gibi geldiğini biliyorum ama bunları yapacaktım. Daha doğrusu, yapacaktık.
"Jungkook, mi amor." Kalın sesini duyduğum an titredim. O kadar ipeksi, o kadar baştan çıkarıcıydı ki üstüne çıkıp onu mahvetmemek için kendimi çok zor tuttum. Bir saat önce yaptığı resim yüzünden boyalı olan ellerini yüzümün her iki yanına koydu. Alnını alnıma yasladı ve gözlerimin içine baktı.
