Elvine

Hoofdstuk 18

Pov-Elvine. Een paar weken eerder.

Je laat je toch niet kennen? Opgeven is niet een optie Elvine. Ik weet niet of ze je daadwerkelijk wil vermoorden, maar goede dingen gaat ze niet doen als ze je te pakken krijgt. Zegt Elena tegen mij. Ik zucht en zeg vel 'Jij kent haar niet, ik wel! Ze zal blijven zoeken!' hierop zegt Elena rustig 'Nee klopt ik ken haar niet, maarde flits van haar verschijning in ons huis vind ik genoeg om te weten dat ze gevaarlijk is. Er moet een manier zijn om je in Amerika te krijgen. Ik zucht 'Je hebt gelijk opgeven is het domste om te doen. Je had het over een paspoort? Wat is dat precies?' Julian haalt een vreemd iets tevoorschijn en laat het aan mij zien. 'Magie?' Vraag ik hem 'Nee magie bestaat niet in de echte wereld! Dit is gewoon een pasje' Ik kijk verbaasd naar Julian. 'Magie bestaat niet? Je hebt het net gezien! Ben je dan nu al vergeten wat we net allemaal hebben meegemaakt?'Julian denkt na en zegt vervolgens. 'Nee dat ben ik zeker niet vergeten. Maar iets onverklaarbaars is niet gelijk magie. We zijn nu ver genoeg ontwikkeld om te weten dat dingen logische natuurlijke verklaringen hebben en magie niet bestaat.' Ik kijk Julian verbaasd aan. 'Hoe is dit mogelijk? Denk ik bij mezelf. Hij heeft het net toch allemaal gezien? Volgens mij is hij betovert. En goed ook. Ik zucht. Ik denk aan een paspoort met zogenaamde aardse informatie van mezelf. Meteen heb ik een paspoort in mijn hand. Kijk Julian dit is nu magie. Ik wacht zijn reactie af. Nu zal hij wel geloven! Hij moet nu inmiddels wel. Denk ik bij mezelf. Julian lacht. 'Ik heb geen verklaring Elvine. Maar magie vind ik wel gelijk een middeleeuws woord. Je bent in ieder geval vlug met je handen'  Ik begin boos te worden vanbinnen. Ik snap niks van deze wereld! Waar heeft hij het over met zijn middeleeuwen! Dit hou ik hier zo niet vol! Ik hoor Julian op de  achtergrond nog brabbelen. Ik zucht overdreven en denk aan een flauwvallende Julian. Meteen valt hij met een klap op de grond. Iedereen schrikt, behalve ik. Maar toch doe ik alsof ik schrik. 'Julian!' Zegt Eriberto er komen allemaal mensen om ons heen staan. 'Doe zijn jas open!' Hoor ik ze zeggen. Er komen mensen in vreemde kleren naar hem toe. 3 minuten later Julian komt weer bij en vraagt om water. 'Ik voel mij echt niet goed. Ik moet even blijven liggen, denk ik. 'Laat mij maar even naar hem kijken' Zeg ik. Ik kijk diep in zijn ogen en denk aan een gezonde Julian. 'Het gaat alweer' Zegt hij na dat ik dit gedaan heb. Hij staat weer op en kijkt naar mij. Zijn ogen glanzen alweer en ik kijk hem lachend aan. 'Gaat het weer Julian?' Julian knikt. Ik heb nog steeds geen spijt van wat ik deed. Deze jonge is ziek ofzo. Ongeloof genezen is helaas geen spreuk voor. Ik zucht weer. Ik hoop dat hij mij snel gelooft. Denk ik bij mezelf. Heden-Pov Melisandre. Nu we toch tijd hebben gaan we deze wereld eens verkennen' Alle heksen wachters knikken en zeggen in koor 'Tot u dienst majesteit' Ik loop naar mijn koets en stap in. 'We gaan naar de drukkere straten van deze stad' Als we naar een tijdje aan komen kijk ik om mij heen. Ondertussen staat een hele rij van die gekke voertuigen achter mij. Ik heb hier geen zin in. Denk ik bij mezelf. Ik denk aan Veliciaansa en ik spreek een vloek uit over iedereen die mij op dit moment ziet. Door de vloek zullen ze vergeten wat er gebeurd is. Ondertussen verwijder ik op magische wijze de foto's van de mensen hun speeltjes af. Ik denk aan thuis. En wordt verblind door een vel licht meteen daarna staan we weer voor mijn kasteel in Veliciaansa. Ik stuur een heksenwachter weer terug naar de aarde. Ik geef haar wat travel kracht van mezelf mee. 'Jij gaat doen alsof je mij bent. Tot ik terugkom. Luister goed. Denk steeds opnieuw weer......wat zou Melisandre doen? 'Komt voor elkaar majesteit' Meteen is ze verdwenen. 'Weg jullie!' schreeuw ik tegen de rest. Zo ik ga Caspain eens opzoeken. Tijd om hem te martelen op een revolutionaire manier.

Pov Elvine-een paar weken geleden

U jonge dame. De meneer kijkt naar mijn paspoort. Ik word zenuwachtig en staar een beetje naar boven. Zou het werken? Denk ik bij mezelf. Ik heb wel tegen iedereen gezegd dat het gaat werken. Maar zou het echt daadwerkelijk werken? Ik word uit mijn dromen gehaald. 'Helemaal goed mevrouw.U kunt doorlopen. Ik zucht opgelucht. De meneer lacht. 'Zenuwachtig?' 'Ja ik heb dit nog nooit eerder gedaan. 'We controleren gewoon alles. U zult straks nog door een paar andere controles gaan. Zo weten we zeker dat u en de andere mensen om u heen veilig zijn. Als u zich aan de regels houdt is er niks aan de hand. En wat vliegen betreft het valt best mee hoor. 'Oké dank u wel voor de informatie meneer' hij knikt 'geen probleem, heb een goede en veilige vlucht jonge dame' Ik loop door en wordt heel serieus aan gekeken door mensen in gekke kleren. Als we bij de volgende controle aan komen beginnen allemaal honden aan mij te snuffelen. Mag die hond af! Vraag ik geïrriteerd. Nee sorry mevrouw dit is nodig. De hond kwispelt en begint ineens aan mij te slikken. 'Niet doen axel!' zegt de meneer streng tegen de hond. De hond luistert meteen en wordt rustig. 'Volgende keer iets minder nat graag!' Zeg ik boos. 'Onze oprechte Excuses mevrouw.Heel vreemd ik werk al jaren met hem hij heeft dit nog nooit gedaan. Blijkbaar ben je een heel vriendelijk en warm persoon' ik glimlach 'dank u wel meneer' Als we de laatste controle voorbij zijn zegt een mevrouw tegen mij 'Die ring om je vinger die mag niet mee!' ik zeg boos 'die gaat wel mee! Deze ring is belangrijk voor mij!' de vrouw probeert uit te legen 'wegens een nieuwe wetgeving mogen wij dit soort  diamanten ringen niet mee het vliegtuig in sturen'Wat gebeurd er nu mee dan? Vraag ik haar 'we zullen hem eerst bewaren en daarna hoort u nog van ons. We kijken of we hem nog naar je kunnen opsturen. Aangezien u een enkele vlucht geboekt heeft Kunnen wij deze ring niet te lang bewaren. Ik doe mijn best niet te huilen, en stem in met de mevrouw. Als we doorlopen kom ik op een idéé. Ik gebruik mijn magie om mijn ring te vinden. Als ik hem op magische wijze zie, teleporteer ik hem naar mijn hand. Ik doe hem onopgemerkt in de koffer die de familie van Eriberto voor mij gekocht heeft. Ik zucht gelukkig niemand heeft het gezien. Ik controleer nog een keer met magie of het wel echt mijn ring is. Ja de ring is van mij. Julian komt naar mij toe en vraagt 'waarom is die ring zo belangrijk voor je? 'Ik heb deze ring van Melisandre mijn moeder gekregen. Ik kreeg hem toen ik nog jong was. Rond die tijd had ik het gevoel dat mijn moeder nog echt gewoon mijn moeder was. Ze was altijd zo lief voor mij. Maar opeens van de een op de andere dag was die liefde in haar verdwenen.Deze ring herinnert mij aan toen, en aan wie ik geloof dat mijn moeder nog diep vanbinnen is. Julian krijgt een traan in zijn oog. 'Wat is er dan gebeurd met haar?' ik zucht 'ik weet het niet......ik weet het niet' Julian geeft mij opeens een knuffel. Ik krijg het er warm van en bedank hem. 'Kom anders missen we onze vlucht' zegt hij. Ondanks dat hij maar niet wil zien wie ik echt ben, is hij toch wel heel lief.