Elvine

Hoofdstuk 19

Pov Elvine (een paar weken geleden) 

Ik kijk uit het raam naar buiten.  Nog nooit heb ik meegemaakt hetgeen ik nu allemaal mee maak. Hoe zouden ze nu dit ding laten vliegen? Vraag ik mijzelf af. Ik kijk om mij heen. Iedereen lijkt heel rustig in het zogeheten vliegtuig te zitten. 'Waarom zijn die mensen zo rustig?' vraag ik Julian die naast mij in het vliegtuig zit. 'We gaan ervan uit dat we landen op plek van bestemming' Ik denk na. 'Hoe weten ze dat alles goed komt en dat ze landen op plek van bestemming? Heeft iemand ze dat vertelt? Of Vertrouwen ze blindelings op dit vliegtuig ding?' Elena die een stoel achter ons zit reageert ineens op mijn vraag 'ze vertrouwen op piloten. Zo heten de personen die dit vliegtuig besturen' Even is het stil. 'Ik begrijp het, maar waar zijn piloten dan eigenlijk?' Elena denkt na 'voorin het vliegtuig' ik ga staan en loop naar voren. 'Elvine blijf zitten!' Hoor ik Elena zacht op de achtergrond zeggen. Als ik bijna helemaal voor in het vliegtuig ben word ik aan gesproken. 'jonge dame waar gaan wij naartoe?' vraagt een vreemde jonge dame aan mij. Ik kijk haar verbaast aan 'we gaan naar los Angeles. Wist je dat dan niet?' de dame zegt geïrriteerd 'natuurlijk weet ik dat, ik ben de stewardess' Ik kijk haar nog verbaasder aan. 'Waarom vraag je er dan naar, als jij het allemaal heel goed weet?' Even is het stil. Zo te zien denkt ze na. Denk ik bij mezelf. 'ik bedoelde daar mee wat doe jij hier' 'Ik wilde mij even voorstellen aan de mensen die dit vliegtuig besturen. En ik wil weten hoe dit vliegtuig vliegt' Opeens komt Julian aan lopen. 'Sorry mevrouw ze hoort bij ons, ze vindt vliegen spannend en daardoor doet ze de hele vlucht al raar. Ze is ook al een paar keer flauwgevallen' ik kijk Julian aan. 'Hij liegt jij viel flauw Julian!' zeg ik snel. Julian houdt zijn hand voor mijn mond zodat ik niet meer duidelijk kan spreken. 'Even rustig jongens jullie worden anderen noch tot last. 'Sorry mevrouw ik wou haar alleen even ophalen' zegt Julian. Julian haalt zijn hand weer bij mijn mond weg waardoor ik weer meer lucht kan krijgen. Opeens haalt de stewardess iets tevoorschijn en weer heb ik het nog nooit eerder gezien. 'Als je deze tabletten slikt val je niet zo snel meer flauw meid. En je moet Rustig blijven ademen' Ze gelooft Julian ook nog 'Ik ben niet flauwgevallen! Hij viel flauw!' de stewardess lacht en zegt 'Je hoeft je niet te schamen hoor. We maken het vaker mee' Ik zucht en neem de zogenaamde tabletten aan. 'Bedankt' 'volgende keer gewoon eerlijk zeggen wat er aan de hand is' Ik loop verder door. 'Andere kant op jonge dame' ik blijf even stil staan en glimlach 'Nee ik moet hier zijn' zeg ik waarna ik door loop. 'Elvine Kom!' zegt Julian met een "zo te horen" geïrriteerde fluisterstem. Ik besluit terug te lopen voor Julian. Samenlopen we weer naar onze plek. 'Waarom loog je?' Julian kijkt mij geïrriteerd aan. 'Denk je nu echt dat ik ga zeggen....Ze komt uit een andere wereld en is voor het eerst op aarde en moet alles nog even uitzoeken!' Ik kijk Julian aan en zeg 'ja! Waarom zij je eigenlijk niet! Waarom zou je er over liegen als dat niet nodig is? Ik ben ook nog mee gegaan in die leugen!...voor jou' Julian wordt nog bozer en zegt 'luister jij bent gek! Je bent ziek ja! Ik ga je nooit geloven! Niemand zal je ooit geloven oké! Jij dom wijf! En als je hele verhaal klopt wil ik even iets zeggen over die ring die je zo dierbaar is! Je moeder zal nooit veranderen! Nooit! Ze is en blijft gek! Net als jij!' Vooral de laatste woorden van Julian raken mij enorm. Ik begin te huilen 'Hoe kun je dat zeggen! Jij kent haar niet! En je kent mij niet!' Iedereen kijkt naar ons en onmiddellijk loop ik bij de hele familie van Eriberto weg. Ik ga op een blijkbaar nog lege plek ver van de familie van Eriberto in het vliegtuig zitten. Er komen meerdere mensen naar mij toe 'Wat is er lieverd?' Vraagt een mevrouw aan mij. 'Laat mij alleen alstublieft!' Zeg ik tegen de mevrouw en alle daaropvolgende mensen die mij willen helpen. Ik blijf het zeggen tot ik eindelijk met rust gelaten wordt. Pov Julian.

'Wat heb ik gezegd!' denk ik bij mezelf. Een traan rolt over mijn wang van spijt en medelijden voor Elvine. Nu ik net het gevoel had dat ze mij ook leuk begon te vinden doe ik dit! Pap komt naast mij zitten. 'zou ze straks om dit bij ons weg gaan?' vraag ik hem. 'ik weet het niet' ik zucht 'ze kan toch niet zomaar weg gaan?' Even is het stil 'eigenlijk kan ze dat wel. Ze kan weg wanneer ze wil. Ik zou je excuses maar heel oprecht aanbieden Julian' ik denk na. 'je hebt gelijk het was eruit voor ik kon nadenken' ik wil op staan maar pap houdt mij tegen. 'advies als mannen onder elkaar... Geef de meid van je leven altijd de tijd, als ze afstand doet van jou en iedereen om je heen. En al helemaal in deze situatie' ik schrik omdat pap zegt de meid van mijn leven. Ik zeg met een licht bloos gezicht 'pap wie zegt dat ik verliefd op haar ben?' Papa lacht 'kom op Jonge iedereen ziet het!' pap geef me een schouder klop 'kom op jonge denk na en pak der in!' pap maakt irritante kus geluiden. En ik stoot hem zachtjes aan 'pap!!! Niet doen straks hoort Elvine het nog!' terwijl pap zichzelf heel grappig vindt gaat hij terug naar zijn plek. Even heeft pap mij op één of andere manier weer wat blijer gemaakt, met zijn flauwe humor. Ik denk weer aan Elvine en meteen krijg ik weer een heerlijk warm gevoel. Maar al snel herinner ik mij weer hoe gekwetst ze weg ging. En krijg ik weer een brok in mijn keel. Hopelijk kan ze het mij vergeven. Ik wil niet dat ze weg gaat. Ik vind het zo fijn bij haar in de buurt. Ze straalt zo'n fijne energie uit. Misschien komt ze toch wel echt van een andere wereld. Tja misschien is er meer tussen hemel en aard. Waarom ook niet? Als ik er zo over nadenk legendes en sages ontstaan misschien wel niet zomaar voor niets. Zouden er echt werelden zijn waarvan wij niks weten? En is Elvine echt een sleutel naar die werelden? Ze heeft inderdaad iets speciaals. En ze is echt werkelijk bovennatuurlijk niet van deze wereld mooi. En er gebeuren rare dingen zins zij hier is. Misschien moet ik wat opener en eerlijker naar haar luisteren en kijken. Ik ga straks wel naar haar toe. We hebben tenslotte nog drie uur voor we landen in LA. Ik hoop echt dat ze bij ons blijft.