Elvine

Hoofdstuk 22

Pov Elvine

'Ik ben blij dat we het vliegtuig weer uit zijn' zeg ik opgelucht tegen Julian. Julian lacht 'Ik vond de vlucht wel gezellig. Behalve dan natuurlijk dat ik je gekwetst heb' ik kijk Julian aan 'dat is allang goed hoor' zeg ik nu al weer voor de zoveelste keer tegen Julian. Blijkbaar wil hij dit nog steeds horen. Dus zal ik het blijven zeggen. Overal om ons heen is het druk. Ik kijk mijn ogen uit. Opeens herinner ik mij mijn ring weer die ik in mijn koffer gestopt heb. Terwijl ik om mij heen kijk zorg ik op een onopvallende magische manier dat mijn ring weer om mijn vinger zit. Als Julian mijn ring ziet stoot hij mij zachtjes aan. 'dat zou ik niet doen als ik jou was. We moeten weer langs de douanen. Je weet wel die mensen die controleren' ik zucht 'alweer? We zijn er toch al langs geweest?' Julian lacht 'ja mensen zijn controle freaks. Ze willen alles weten en alles controleren' zegt hij. 'Dat ben ik wel gewend. Mijn wereld is nog erger op dat gebied' Als we bijna bij de zogenaamde douanen zijn zegt Julian 'Niks vertellen over andere werelden en dat soort dingen. Het is niet dat ik je niet geloof hoor. Ik geloof je juist wel, maar je kan het beter geheim houden' ik zucht 'je liegt, Je schaamt je als ik het zou vertellen. Je gelooft helemaal niks van mijn verhaal!' zeg ik een beetje boos tegen hem. 'zeg dan gewoon eerlijk dat je mij niet gelooft. In plaats van tegen mij te liegen' Julian kijkt mij betrapt aan. 'oké je hebt gelijk. Ik geloof je nog steeds niet. Zeg alsjeblieft niks' ik zucht weer 'daar moet ik nog even over nadenken' Ik tover de ring weer van mijn hand en plaats hem weer in de koffer. Ik zorg ervoor dat niks en niemand hem kan opmerken. Als we door de douanen lopen gaat mijn koffer door een scan. Terwijl ik ondertussen van top tot teen onderzocht wordt. Na een tijdje zegt een man 'alles is goed gekeurd. We zullen alleen nog een test doen met een speurhond' Meteen komt weer een zo'n vieze  hond aangelopen en begint hij  weer aan mij te snuffelen. Ik doe mijn best om rustig te blijven. Ook deze hond begint weer te kwispelen en te likken. 'Af!' zegt de man boos! veel ogen kijken naar mij. 'Sorry' zegt een andere man die naar mij toe loopt 'dit is de rustigste hond van alle honden op dit vliegveld. Ik heb hem, of een hond nog nooit zo enthousiast gezien. Dan loopt hij weg en ben ik alleen nog maar met het baasje van de hond. Opeens fluistert het baasje in mijn oor 'interessant Elvine' ik kijk heel verbaasd naar hem. 'hoe weet u mijn naam? Ik heb mijn paspoort niet aan u laten zien. 'ik heb geen paspoorten nodig' zegt de man opeens. 'ze geloven je niet zeker? Ze geloven niet dat je een heks bent. Wordt het niet tijd om terug naar Veliciaansa te gaan? Jij hoort hier namelijk niet. Soort bij soort Elvine.  Werelden mogen elkaar niet scheiden' ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik fluister terug naar hem 'wat bent u en wie bent u?' de man lacht mysterieus 'laten we het erop houden dat ik niet van deze wereld ben. En geen mens ben. Er is nog veel dat jij niet weet kleintje' opeens komt een zware duistere stem uit zijn mond 'we krijgen je wel Elvine!' Ik probeer mij groot te  houden en fluister in zijn oor. 'denk je mij soms aan te kunnen? ik weet meer dan jij denkt. Er komt een dag dat ik bloed zie vloeien. begrepen' snel loop ik door naar de familie van Eriberto. Een paar uur later We komen aan bij het huis van Eriberto en zijn familie. Weer is het een groot huis. 'woon jij in een groot huis Elvine?' vraagt Elena aan mij. 'ja een heel groot huis. In een huis veel groter dan dit. Niet dat dit huis niet groot is natuurlijk' Elena lacht en we lopen met zijn allen naar binnen. 'mag ik tijdelijk bij jullie blijven. ik zou niet weten waar ik anders heen moet' Eriberto lacht 'ja voorlopig mag het maar als het erg lang wordt moeten we het melden. De mensen willen dan alles zwart op wit hebben. Ze moeten dan precies weten wie je bent, en waar je vandaan komt, en wat je geschiedenis is. Dus je kunt hier niet voor altijd blijven' zegt Eriberto. Caroline lijkt in te stemmen met het idee dat ik hier eerst nog even blijf. 'ze mag wel bij mij slapen. Gezien het feit dat we geen extra slaapkamers hebben' Zegt Julian enthousiast. Voor dat ik iets kan zeggen zegt Elena 'Dat lijkt mij geen goed idee. Geloof mij Elvine je wilt niet bij Julian op de kamer slapen. Je mag ook wel bij mij op de kamer slapen als je dat wilt' Caroline zegt tegen mij 'je moet zelf kiezen. Bij wie wil je slapen we hebben geen extra slaap kamers' Even is het stil en denk ik na. 'ik wil wel slapen bij Elena' Julian kijkt mij teleurgesteld aan. 'niks persoonlijks Julian' zeg ik tegen hem. Elena wordt gelijk enthousiast en neemt mij mee naar haar kamer. Pov Julian ik ga op de bank zitten. Ik heb het gevoel alsof Elena haar van mij steelt. Een klein gevoel van jaloezie bekruipt mij. Mam gaat naast mij zitten. 'na alles wat we samen deden. Waarom kiest ze nu ineens voor Elena. Elena heeft amper met der gepraat! Dit was mijn kans om haar beter te leren kennen. Mam knuffelt mij 'dat komt wel lieverd. Het is voor Elvine veel fijner om met een meid de kamer te delen' Ik onderbreek mam 'ja ja girls time. Meiden onder elkaar. Ik snap het ook wel. Maar toch' Ik zucht en ga terug naar mijn kamer. die avond (Pov Elvine) na dat ik veel met Elena gepraat heb gaan we slapen. Zodra ik mijn ogen dicht wil doen gaat het licht ineens weer aan. 'wat doe jij? Waarom ga je niet liggen?' Ik kijk haar verbaasd aan. 'liggen? Ik wil graag blijven leven jij niet?' Elena lacht 'we zitten niet in de middeleeuwen. Je kunt gewoon gaan liggen er gebeurd niks' ik denk na 'In mijn wereld heb ik geleerd dat je nooit helemaal moet gaan liggen. Dat is  gevaarlijk.  je bloed zal naar je  hersenen stromen' Elena gaat in tegenstelling tot Julian heel serieus om met gesprekken over mijn wereld. 'Wij hebben uiteindelijk ontdekt dat je gewoon kunt gaat liggen. Dan ontspan je ook meer. Ga maar gewoon liggen' Weer denk ik na. Ik probeer voorzichtig te gaan liggen. Mijn hart begint sneller te kloppen terwijl ik probeer te gaan liggen. 'je moet vast denken dat ik gek ben?' Elena geeft weer heel serieus en lief antwoord. 'Nee ik vindt je echt niet gek. Ik geloof je. Ik heb alles toch gezien. Let niet op Julian hij is altijd al sceptisch geweest' ik voel dat ze eerlijk is en dat we een goede vriendschapsband krijgen. Uiteindelijk lig ik. En doet Elena het licht weer uit. Na een paar minuten ga ik toch weer slapen zoals ik altijd deed. Ook omdat ik het lekkerder vindt slapen. Elvine droomt de hond begint te snuffelen en de man kijkt me boos aan. 'Elvine ik zocht jou brutaal, klein mormel!' zegt hij luid. Ik wil rennen naar de familie van Eriberto, maar die zijn nergens te bekennen. Even later valt het mij op dat ik helemaal alleen ben op het vliegveld. alleen de man is er nog. Ook de hond is plots weg. Hallo is daar iemand? Hallo?! Is daar iemand!' opeens staat Melisandre voor mij. Ze pakt mij stevig vast en zegt 'eindelijk heb ik je! 'Help! Help!' gil ik. Ze houdt mij zo stevig vast dat ik geen lucht meer krijg. Laat mij los! Zeg ik met dicht geknepen lucht pijp. Ik kan steeds minder hardt geluid maken. Ik probeer nog zwak opnieuw te zeggen 'laat mij los!' maar ik krijg weinig geluid uit mijn keel. Ik krijg het zo benauwd dat ik weet dat ik bijna dood ga. 'help mij! Help! Julian! Julian! Help mij Julian! Opeens wordt het heel licht om mij heen en zie ik niks meer. Elvine wordt weer wakker ik schrik een beetje wakker en kijk om mij heen. Natuurlijk het was maar een droom. Ik denk na hoe kon die man mijn naam nu weer weten? En volgens mij werkte hij voor Melisandre ofzo. Waarom had ik ook  zulke stoere praatjes. Nu heb ik waarschijnlijk nog meer problemen. Ik moet nog voorzichtiger zijn op straat. 'HALLO!!! AARDE AAN ELVINE! Elena die opeens wakker blijkt te zijn haalt mij uit mijn gedachte. 'Je was zo diep verzonken. Is er iets?' Even is het stil 'Nee het gaat wel ik heb alleen niet zo lekker geslapen. veel gebeurd de laatste tijd weetje wel?' zeg ik. Uiteindelijk volgt een heel gesprek die van onderwerp naar onderwerp gaat. Waaruit Elena uiteindelijk zegt ik moet werken vandaag je mag wel mee als je dat wilt?' Ik stem in en we beginnen ons voor te bereiden op de dag. 'We moeten wel even wat modernere kleren voor je kopen. In deze wereld dragen we deze middeleeuwse kleren al lang niet meer. Ik stem met Elena in en uiteindelijk gaan we naar de eetzaal van het huis. Hier ontbijten we. Iedereen zit al aan de tafel te eten. 'goedemorgen dames' Zegt Eriberto vrolijk. 'Goedemorgen iedereen' Zeg ik daarop volgend. Weer zie ik allerlei soorten van voedsel dat ik nog nooit gegeten of gezien heb. Als we uiteindelijk klaar zijn met Eten gaan Elena en ik weg. Ik ben benieuwd wat we vandaag gaan doen. We stappen in een auto die denk ik van Elena is en rijden naar het centrum van de stad. Een paar uur later. Pov Elena we komen aan op mijn werk. Ik moet nog steeds een smoes verzinnen die een verklaring geeft waarom Elvine met mij mee is. 'Elvine luister, speel please even mee. Je bent zogenaamd een nichtje van mij goed? Elvine denkt na 'Oké is goed. Doe maar wat je denkt nodig is' Als we aan komen bij de visagist wordt Elvine gelijk de hand geschut. Gelukkig valt ze tot nu toe niet op. Eind van de dag 'Uiteindelijk moet je zelf ook een baan zoeken Elvine' Elvine kijkt mij aan. 'hoe moet ik dat dan doen? ik weet niks van deze wereld en ik snap niks van de gewoontes. Ik weet niet wat je wel en niet moet zeggen. Of wat je wel en niet mag doen' Ik zal je helpen een baan te vinden. Als we uiteindelijk thuis zijn neem ik Elvine gelijk weer mee naar mijn kamer. Ik doe mijn laptop aan en zoek na dat Elvine zeer veel vragen gesteld heeft om banen. Ik zoek banen waar je weinig of geen ervaring of opleidingen voor nodig hebt. Uiteindelijk is de enig goede overgeblevene een klein restaurant in down Town LA. 'Hier kun je solliciteren. Ik zal wel met je oefenen het geen je moet zeggen en doen. Ten eerste moet je al stoppen met al die vragen. Dat gaat mensen al snel irriteren. 2 uur later Na veel energie in Elvine's sollicitatie te hebben gestopt ben ik kapot moe. En zo te zien Elvine ook. We lopen naar beneden en ik zeg tegen Elvine dat ze moet bellen met het restaurant. Pov Elvine Na dat we even wat gegeten en gedronken hebben bel ik met het restaurant. Ik denk steeds aan wat ik van Elena geleerd heb. Opeens hoor ik een stem uit de telefoon komen. Wat mij verbaasd. Ik vraag aan de man beleeft als ik kan solliciteren bij het restaurant. Uiteindelijk maken we een afspraak en kan ik de volgende dag al komen voor een gesprek. Als ik klaar ben met bellen zucht ik 'Ik hoop dat ik het allemaal niet verpruts' Waarop Elena antwoord 'Je moet gewoon doen wat ze zeggen als je er komt te werken'  'Ik hoop niet dat ze al te streng zijn of mij gaan commanderen. Daar kan ik namelijk echt niet goed tegen' zeg ik bezorgd tegen Elena. Elena probeert mij gerust te stellen. 'komt wel goed' Ik denk na 'Het mag echt niet gebeuren dat ze mij op één of andere manier gaan commanderen hoor' Elena probeert mij opnieuw gerust te stellen. 'Het komt wel goed Elvine, echt waar' Ik begin een beetje onzeker te lachen  'dat hoop ik dan maar' Ik hoop het echt. Denk ik. Elena heeft nog geen idee wat er allemaal kan gebeuren als ik gecommandeerd wordt. Het is mijn enige  gevoelige punt. Waarvan ik heel goed weet dat ik hem heb. Ik hoop zo dat er geen doden gaan vallen.