Jestem chłopcem, kochanie

XX

Nie. Nie znosiłem tej ciszy. Nie możesz się do mnie nie odzywać. Łzy napłynęły mi do oczu. Nie chcę bez ciebie żyć, Shōta. Nie zostawiaj mnie. Wstrząsnąłem nim i powtórzyłem moje pytanie lecz tym razem z łamiącym się głosem.

I to co teraz zrobił mnie... zaskoczyło. Ten gest znaczy wiele. A co zrobił? Pocałował mnie. Położył dłoń na mojej talii i po chwili odsunął się. Spojrzał mi w oczy i westchnął krótko. Nie wiem co mam robić, co myśleć, jak się z tym czuć. Co to było?

— Chcesz wiedzieć?

— Bardzo. — zadrżałem znowu.

— Fuyuko. Ja... Ja nie mógłbym mógłbym cię zostawić. Zakochałem się w tobie. Nigdy nie podejrzewałem, że mogła- uh, mógłbyś? Że mógłbyś być chłopcem. Chodzimy ze sobą raptem kilka dni a ja czuję tak wielką więź do ciebie. Nie mógłbym i nie chciałbym cię zawieść. Będę twoim najlepszym chłopakiem, jakiego będziesz mógł mieć. Poza tym, hah, ten pocałunek potwierdził to, że cię kocham. — złapał mnie w talii i objął. Przytulił mnie mocno i uśmiechał się. Troszkę dziwna reakcja. Ja również go przytuliłem, ale przez ten cały natłok emocji, nadal mówiłem jakbym płakał.

— I naprawę nie przeszkadza ci to, że... no będziesz z chłopakiem? — odsunął się ode mnie kawałek, dalej trzymając swoje ręce w tym miejscu.

— Oczywiście, że nie. Jesteś ślicznaa- śliczny, zabawny, milusi i taaki uroczy, że chce się ciebie czasem schrupać! — zaczął mnie łaskotać na co ja wybuchłem śmiechem. Owszem nie było to przyjemne ale przecież on się ze mną tak droczy tylko.

— A co jeśli ktoś nas zobaczy na ulicy? — zmartwiłem się troszkę. Przecież mogą nas wytykać i śmiać się.

— Nie przestanę cię kochać. Nigdy przenigdy. Jeżeli ci to nie będzie przeszkadzało to będę ogłaszał całemu światu, że chodzę z takim aniołem. Poza tym i tak wyglądasz jak dziewczynka, więc nikomu nie będzie to przeszkadzało. Zwłaszcza mi. Ślicznie tak wyglądasz. — na moich policzkach pojawiły się rumieńce a ja w geście zawstydzenia, ukryłem się w jego torsie. On na to tylko się zaśmiał.

— ... Kocham cię. — wymruczałem i zacząłem energicznie pomachiwać ogonem. Shōta pogładził mnie po plecach i powiedział długie „aww" i pocałował mnie w policzek.

— Kotku, zaskoczyłeś mnie tym. — zachichotał i odsunął się kawałek by spojrzeć mi w oczy.

— Najważniejsze jest to, że mnie nie odtrąciłeś. Załamałbym się gdybyś to zrobił. — nagle z uśmiechu, na mojej twarzy pojawił się grymas i wyglądałem jak zbity... pies.

— Jak mógłbym tak zrobić? Chyba jakiś potwór bez serca by mógł opuścić taką słodką duszyczkę.

Milczałem. Nie chciałem nic mówić. Po prostu siedzieć w ciszy. Być. Być z osobą z którą chcę dzielić resztę mojego życia. Rozumieć siebie nawzajem i nie używać słów, ponieważ cisza... Cisza była idealna by nazwać to uczucie. Miłości między nami nie można wypowiedzieć słowami. Jest zbyt piękna i czuję, że jeszcze wiele przeżyję z tym mężczyzną wspaniałych chwil.