So let's count the stars

Harry

Harry

4 stycznia

– Cześć – przywitałem się. – Ładną mam koszulkę? Dostałem od męża na święta.

Specjalnie ubrałem dzisiaj koszulkę, którą Louis mi dał. Podobała mi się, bo po pierwsze była prezentem od niego, po drugie wiązała się z Louisem i jego pracą, a po trzecie miała rewelacyjny napis, bo czy nie byliśmy w pewnym sensie własnością NASA? Louis, ja i te maluchy?

– Masz męża? – zapytał Louis, udając zaskoczenie. – Nigdy o tym nie wspominałeś.

– Nigdy nie pytałeś – odpowiedziałem.

– Może opowiedz mi trochę o nim?

Przyłożyłem palec do ust udając, że się zastanawiam, ale uwielbiałem tak żartować z Lou.

– Jest miły, przystojny i pracuje teraz gdzieś w kosmosie.

– W kosmosie? – dopytał szatyn z udawanym zainteresowaniem. – Co tam robi?

– Nie jestem pewien tak dokładnie, ale chyba uczy małe ufoludki czytać i pisać – wyjaśniłem.

Widziałem, jak Lou chciał się roześmiać, ale udało mu się zachować powagę.

– To szlachetne, co robi – stwierdził.

– Tak. Też tak uważam – oznajmiłem szczerząc do niego zęby. – Głupek – powiedziałem bezgłośnie, na co Louis pokazał mi język.

Usłyszałem dzwonek do drzwi i automatycznie zerknąłem w tamtym kierunku.

– Poczekaj sekundę – powiedziałem. – To chyba pizza.

– Zamówiłeś sobie pizzę i będziesz ją przy mnie jadł? Ty potworze – zaśmiał się.

– Nie wiedziałem, że tak szybko przyjdzie – usprawiedliwiłem się.

Wstałem z krzesła, na którym siedziałem przy stole w kuchni, bo ten ktoś za drzwiami zadzwonił już drugi raz. Przeszedłem szybko przez salon i otworzyłem drzwi, nie pomyliłem się, bo za nimi stał chłopak z pizzą. Zapłaciłem i odebrałem pudełko, po czym wróciłem do kuchni. Usiadłem z powrotem za stołem, żeby dalej rozmawiać z Lou. Uśmiechałem się do niego szeroko, ale jego mina nie wyrażała żadnych emocji, a jeśli już jakąś, to byłaby to złość.

– Chcesz mi coś powiedzieć, Harry? – zapytał.

Zapomniałem się, wstając i to wystarczyło. On już wiedział.

Spojrzałem na niego całkowicie przerażony.

– Ja... – zająknąłem się.

Nie wiedziałem, co mam zrobić. Panika wzięła górę.

– Przepraszam, Lou – powiedziałem, rozłączając się.

Wzdrygnąłem się, słysząc kolejny dzwonek do drzwi. Jeśli to Gemma, to z nieba mi spadła, bo właśnie miałem ochotę się rozpłakać.

Niechętnie ruszyłem w tamtym kierunku i otworzyłem. Zmarszczyłem brwi, widząc jakiegoś chłopaka z koszem i kwiatami. No tak, dzisiaj czwarty.

– Harry Tomlinson?

– Tak – potwierdziłem bez większego entuzjazmu.

Już nie tak długo...

– Gdzie postawić? – zapytał, zatrzymując trochę dłużej wzrok na moim sporym już brzuchu.

– Na stoliku – powiedziałem, wskazując stolik w salonie.

Pokwitowałem i podziękowałem mu, po czym zamknąłem za nim drzwi. Zerknąłem na ten kosz ze słodyczami, kiedy mijałem go, idąc do kuchni. Były też róże – trzy, jak nasz trzeci miesiąc.

Wziąłem moją pizzę i już miałem iść do sypialni, ale zobaczyłem przychodzące połączenie od Louisa. 

Zatrzasnąłem laptopa i ruszyłem do łóżka, żeby objadać się pizzą i płakać przytulony do tego wielkiego pluszaka, którego dostałem ostatnio, a na którym bardzo wygodnie mi się spało, więc zamieszkał w moim łóżku. 

~ ~ ~ ~ ~

Oops... 👀👀👀🙊🙈🙉

Idę na śniadanie 😏