BULLSHIT

EMMA - İLK KEZ

Bella ve Evan boş buzdolabını doldurmak için dışarı çıktılar. Clara'nın arkası dönük uyuyordu. Chuck mini bir televizyonun karşısında oyuncak dinozoru ile oynuyordu.

"Sen Evan'ın sevgilisi misin?" dedi usulca.

Güldüm. "Hayır." dedim. "Ev arkadaşıyım."

"Ya diğer kız?"

"Bella mı? Hayır. Kaç yaşındasın Chuck?"

"8."

"Annen ve baban nerede?"

"Benim annem ve babam yok." dedi. Cevabı aldığında bedenim titredi. Sesi öyle soğuktu ki, küçücük yasında birilerine büyük nefret beslediği belliydi.

Chuck'ın başını okşayıp "Sen iyi bir çocuksun, Chuck." dedim. Clara'yı kontrol etmek için yan odaya geçtim. Henüz pek fırsatımız olmadı tanışmak için ama bu iki çocuk masumdu. Minik elleri ile hayata tutunmaya çalışıyorlardı. Benden ve Bella'dan daha çok umutları vardı. Biz amacınıza ulaşmıştık. New York'a varmış, paramızı bulmuştuk. Sırada benim görevim vardı. Elimde sadece bir mektup, ad ve soyad vardı. Elizabeth Anderson. Mektubu cebimden çıkarıp kokladım.

"Merhaba Emma,

Ya da Emily mi demeliyim. Adının hep Emily olmasını istemiştim ama baban biraz inatçı ha? Bu mektup eline ne zaman ulaşır bilmiyorum. Bay Lenaly iyi bir adam. Umarım iyisindir. Hep iyi bir kız ol. Ben iyiyim. New York büyük bir şehir. Biraz soğuk.

Aslına bakarsan kokunu özlediğim için yazıyorum. Beni istediğin zaman bulabilirsiniz biliyorsun. Sen iradeli ve güçlü bir kızsın. Seni bıraktığım için üzgünüm, birtanem.

Annen, Elizabeth Anderson."

Onu bulmak için New York'u yok etmem gerekse de bulacaktım. Kokusunu içime çekecektim. Beni neden bıraktığını soracak, dizlerinde ağlayacaktım. Saat 20:21 olduğunda kapı çalındı. Kapıyı açtığımda karşımda sarı saçlı mavi gözlü bir kızla karşılaştım. Benimle yaşıt görünüyordu. Oldukça güzeldi.

"Üzgünüm, Evan'a bakmıştım." Kız kapı numarasını kontrol etti. "Yanlış gelmedim."

"Evet, ııım, adım Emma. Evan'ın ev arkadaşıyım."

"Öyle mi? Ev arkadaşı aradığını hiç söylememişti. Ben Alli (Bilmeyenler için 'Eli' diye telaffuz ediliyor.). Evan'ın karşı komşusuyum."

"Ne güzel. Memnun oldum." dedim. Elimi uzatmaya kalktığında Alli elindeki kabları ellerime tutuşturdu.

"Çocuklar için biraz yiyecek."

Alli gözlerini benden kaçırdı ve arkasını dönüp gitti. 'Hoşçakal' dememe fırsat bile bırakmadı.

Yemekleri çocuklara paylaştırmak için salona döndüğümde Chuck oyuncağına sarılmış uyuyordu. Chuck'ı bütün kuvvetiyle kavrayıp yatağına yatırıp üzerini örttüm.

Onlar için üzülüyordum. Henüz çok kücüktüler ve önlerinde yaşamak için uzun bir hayat varken bu yaşta ağır yükleri taşımaları kötüydü.

Yemekleri buzdolabına kaldırdım. Evan ve Bella mutfak kapısından içeri girdiler.

"Neden dış kapıdan içeri girmediniz?" diye sordum.

"Uyuyordun sandım." dedi Evan.

"Bay Düşünceli anahtarları evde unutmuş." Bella poşetleri dizmeye başladı.

"Bayan Egoist hep böyle midir?"

"Umarım değildir." dedim gülerek. "Nerede yatacağız?"

"Sadece bir yatak odası var." dedi Evan. "Tavan arasını sizin için ayarlayabilirim. Manzarası güzeldir."