•Perfectly Wrong•

"Φυγαμε"

Zoe's POV

Ο Liam όταν με έφερε στο σπίτι μου, δεν είπε τίποτα απλά κοιτούσε το παράθυρο ούτε μου έριξε μια ματιά τον ρώτησα "Το φούτερ->> αλλά με έκοψε λέγοντας μου <<Κρατα το>> του είπα Αντίο και απλά μου απάντησε με ένα νεύμα,έκλεισα την πόρτα του συνοδηγού και πάτησε το γκάζι φεύγοντας γρήγορα.

Δεν καταλαβαίνω τον Liam, δεν καταλαβαίνω την συμπεριφορά του , την μία είναι τόσο γλυκός και τρυφερός και την άλλη γίνεται ψυχρός, απότομος.Μπαινω μέσα στο σπίτι σιγά σιγά, δεν θέλω να ξυπνήσω κανένα, περπατάω στις μύτες των ποδιών μέχρι το δωμάτιο μου, κλείνω την πόρτα σιγά σιγά και προσέχω μην τριξει, υποτίθεται έπρεπε να ειχα γυρίσει εδώ και ώρα και άμα τους ξυπνήσω θα πρέπει να λογοδοτήσω και δεν έχω καμία όρεξη αυτή τη στιγμή.

Πιάνω το κινητό μου και βρίσκω στις επαφές μου την Marian, μετα από 5 χτύπους το σηκώνει και ακούγεται  νυσταγμενη  << Zoe που είσαι;;>> αισθάνομαι ανακουφισμενη που είναι καλά <<Marian είσαι καλά; η Elvira;>> ρωτάω ανησυχη  <<Έχουμε γυρίσει εδώ και αρκετή ώρα, κοιμόμασταν,εσύ είσαι καλά; >> Ξεφυσαω  <<Ήρθε και με βρήκε ο Liam όταν ήμουν με τον David, μου είπε τι εγινε στο κλαμπ>> <<Ναι έγινε χαμός αλλά είμαστε καλά, νυσταζωω>> λέει με παραπονεμένη φωνή και γελάω με την αντίδραση της <<Εντάξει πήγαινε κοιμησου ελάτε το μεσημέρι σπίτι μου να μιλήσουμε, Καληνύχτα>> χασμουριεται  <<Καληνύχτα>>.
Πέφτω στο κρεβάτι μου και αγκαλιαζω το φούτερ του Liam, αφήνοντας να εισβάλει στα ρουθούνια μου το μεθυστικο άρωμα του.Στη σκέψη ο Liam να μου βγάζει το φούτερ και να χαϊδεύει όλο μου το σώμα, με τρελαινει, στριφογυριζω στο κρεβάτι και σκέφτομαι το βλέμμα του γεμάτο λαγνεια, ο τρόπος που η ματιά του αχόρταγη εξεταζε το γυμνό μου στήθος, το μεγάλο ζεστό του χέρι που ταίριαζε  αρμονικά στο μπούτι μου και ο τρόπος που τα ακροδαχτυλα του εκαιγαν το εσωτερικό του ποδιού μου.Το κινητό μου χτυπάει αλλά ο αριθμος είναι απόρρητος, το σηκώνω και ακούω απλά μια βαριά ανάσα, είναι αυτός, το ξέρω, αναγνωρίζω αυτή την κόφτη ανάσα.<<Liam  μιλά μου>> αναστενάζει <<Αυτή η φωνή >> ψιθυρίζει και νιώθω όλο μου το σώμα καίει  <<Zoe, δεν πρέπει να ξαναμιλησουμε>> με αυτή τη φράση πάγωσε κάθε συναίσθημα και  με αυτό κλείνει το κινητό, αφήνοντας με στο κενό, βυθιζομαι στο κρεβάτι, κουκουλωνομαι και χωρίς να το ελέγξω καυτα δάκρυα κυλούν στα μάγουλα μου, έτσι με πήρε ο ύπνος σιγά σιγά αφού σταμάτησε το κλάμα.

Το πρωινό μου ξύπνημα είναι μια άλλη τραγική εμπειρία, η πανέξυπνη κολλητή μου, Marian πηδηξε πάνω μου, όχι μόνο ξύπνησα αλλά παραλίγο κιόλας να μείνω στον τόπο. <<Ξυπνά υπναρου έχουμε να πάμε για καφέ>> της έδωσα το καλύτερο ψεύτικο χαμόγελο μου, αγκάλιασα την  Elvira και πήγα να ετοιμαστώ, προσπάθησα να καλύψω τους μαύρους κύκλους με concealer αλλά δεν έκανα και εξαιρετική δουλειά, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, έμοιαζα τελείως κομμενη και ακεφη, το μόνο που θα ήθελα κάνω αυτή τη στιγμή είναι να βάλω τις ζεστές πιτζάμες μου, να χωθώ μέσα στα παπλωματα μου και να δω ρομαντικές ταινίες στο Netflix.Ομως δεν θέλω να το χαλασω στα κορίτσια,εξάλλου ειδικά η Marian κάτι έχει καταλάβει αυτήν την εβδομάδα και άμα τις αποφεύγω,δεν με γλιτώνει τίποτα από την επιμονή της.Αποφασισα να τους πω μόνο για το φιλί με το David και να παραλείψω τη σκηνή στο αυτοκίνητο του Liam,εξάλλου δεν συμβαίνει τίποτα μεταξύ μας, δεν θέλει να έχει μαζί μου καμιά επαφή.

Μόλις μπαίνω στο δωμάτιο μου τα κορίτσια είναι πανέτοιμες για να φύγουμε, τους χαμογελάω, αυτό το χαμόγελο είναι περα για περα αληθινό επειδή είναι κοντά μου κάθε στιγμή και το αποδεικνυουν.Η Marian όμως με κοιτάει καχύποπτη <<Δεν σε βλέπω πολύ καλά, είναι όλα εντάξει;>> σηκώνει το φρύδι και με παρατηρεί εξεταστικα, πριν προλάβω να απαντήσω η Elvira της λέει << Μια χαρά είναι καλέ, απλά δεν είναι πρωινός τύπος όπως ξέρουμε>> ξέρω πως το παρατήρησε  και  εκείνη την εμφανιση μου και την συμπεριφορα μου αλλά της είμαι ευγνώμων που δεν το σχολίασε και με κάλυψε. <<Μμμ, πάμε τοτε για καφέ και για ψώνια, εσύ κυρία μου έχεις να μας πεις για το David>> με κοιτάει πονηρά και της το ανταποδίδω, κοιτάω με ένα χαμόγελο κι και αυτή και την Elvira <<Και εσείς έχετε να μου πείτε για τους δύο καινούργιους, ήρωες σας από χθες το βράδυ>> λέω τονίζοντας  δραματικά τη λέξη "ήρωες" ώστε να ελαφρυνω την κατάσταση.<<Θα στα πουμεε ολαα>> μου λένε ταυτόχρονα.

●Δευτέρα:

Τα κορίτσια με βοήθησαν να ξεχαστω  το Σάββατο, μου είπαν τι συνέβη στο κλαμπ, ότι βρέθηκαν τυχαία εκεί δίπλα τα αγόρια και τους βοήθησαν, καθώς και τις πήγαν σπίτι τους μετά με το αυτοκίνητο του Noah.Ομως κάτι δεν μου κολλάει,νιώθω πως και οι δύο δεν μου λενε όλη την αλήθεια πίσω από όλο αυτό το "τυχαιο" γεγονός αλλά δεν θέλω να πιέσω άλλο τα πράγματα,εξάλλου πιστεύω πως γίνομαι αρκετά καχύποπτη αυτόν τον καιρό και προσπαθώ να ερμηνεύσω τα γεγονότα διαφορετικά από ότι σημαίνουν στην πραγματικότητα.
Μόλις μπήκα στο σχολείο, έχω πρώτη ώρα μάθημα με τον  Liam,πιάνω τον εαυτό μου να ανυπομονεί να τον δει και να δει την αντίδραση του.Φτανω στην τάξη και μπαίνω μέσα, κοιτάζω γύρω την αίθουσα προκειμένου να δω τον Liam αλλά δεν έχει έρθει ακόμα οπότε κάθομαι στο θρανίο, στο οποίο είχαμε καθίσει μαζί την προηγούμενη φορά.Κοιταζω έντονα την πόρτα, έχω γίνει ψυχωτικη, αλλά δεν μπορώ να τον καταλάβω, φέρεται τόσο παράξενα.Ξαφνικα τον βλέπω να μπαίνει μέσα, φοράει ένα σκούρο μπλε τζιν, με ένα άσπρο φούτερ και Stan Smith, δεν μου ρίχνει ούτε μια ματιά και πηγαίνει και κάθεται στο θρανίο....της Jessica; από όλα τα άτομα πηγαίνει και κάθεται στη Jessica; κουνάω δυσπιστα το κεφάλι μου.Το χέρι της σκύλας κατευθύνεται στα μαλλιά του και τα χαϊδεύει, εκείνος σκύβει στο αυτί της και της ψιθυρίζει κάτι, με τη σειρά της αυτή χασκογελαει και του χτυπάει παιχνιδιαρικα τον ώμο, δεν αντέχω να βλέπω άλλο, δεν θα κάτσω στο μάθημα.Παιρνω την τσάντα μου βιαστικά, και με γρήγορο βηματισμο βγαίνω έξω από την αίθουσα, δεν βλέπω καν μπροστά μου, κοιτάω τα πόδια μου και προσπαθώ να συγκρατησω τα νεύρα μου.Πριν το καταλάβω καλά καλά, συγκρούομαι με ένα σκληρο στήθος, κοιτάω πάνω και χαμογελάω στο γλυκό αγόρι μπροστά μου τον David.<<Όπα γλυκούλα, τι έπαθες; που πας;>> με ρωτάει παιχνιδιαρικα <<Δεν αντέχω άλλο εδώ, θες να πάμε κάπου μαζί;>> ο μόνος τρόπος να ξεχάσω και τον άλλον και την αλλοπροσαλη ιδιοσυγκρασια του είναι ο αντιπερισπασμος aca. David. <<Φύγαμε>> μου απαντάει και με αιφνιδιαζει δίνοντας μου ένα φιλί στο στόμα.
...