•Perfectly Wrong•

"Όλα καλά θα πάνε"

Marian's POV

Η μαμά της Zoe μας ενημέρωσε πως η Zoe ήταν σε μια άλλη φίλη της υποτίθεται και για αυτό δεν κοιμήθηκε σπίτι της, δεν πιστεύω τίποτα από όλα αυτά καθως αμα ειχε καποια αλλη φιλη θα το γνωριζαμε. Βέβαια στην μητέρα της δεν είπα την αλήθεια απλά την καθησυχασα πως η Zoe είναι αρκετά αγχωμένη αυτόν τον καιρό και δεν είναι στα καλύτερά της.Εχω καταλάβει ότι μας λέει ψέμματα εδώ και καιρό και ήρθε η ώρα να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, το οφείλουμε στο κάτω κάτω στην φιλίας μας.Εχει γίνει απόμακρη,δεν μας μιλάει πια για τα προβλήματα της και χάνεται ώρες χωρίς να μας λέει που πηγαίνει.Υποτιθεται πως έπρεπε να είναι τσισευτυχισμενη που το αγόρι που ήθελε εδώ και χρόνια, επιτέλους νιώθει το ίδιο και είναι έτοιμος να της προσφέρει το κοινό μέλλον τους που τόσο ποθουσε αλλά αυτή δεν του δίνει καμία σημασία.Εχω προσέξει πως κοιτάει τον Liam,τις κινησεις του και την αυρα μεταξυ τους.Δεν είμαι θυμωμένη με το γεγονός ότι υπάρχει περίπτωση να νιώθει κάτι για αυτό το άτομο, αλλά με το γεγονός ότι δεν εκμυστηρευεται σε εμάς ότι την απασχολεί.

Ξέρω όμως που θα την βρω.Καλω ένα ταξί και βγαίνω φιουροζα από το διαμέρισμα, αφού πω την διεύθυνση στον ταξιτζη, παίζω ανησυχη με τα δάχτυλα μου, δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλή ιδέα αλλά αξίζει να το δοκιμάσω, πρέπει επιτέλους να πάρω κάποιες απαντήσεις.Βρισκω στις επαφες το κινητο του Noah και το σκέφτομαι 3 δευτερόλεπτα πρώτου το δάχτυλο μου πάρει σήμα να πατήσει κλήση, ξεφυσαω και έπειτα από δύο χτύπους το σηκώνει "Ναι;" ανταποκρινεται με την βραχνή φωνή του,εκείνη τη στιγμή μου έρχεται στο μυαλό η νύχτα του πάρτι και ο τρόπος που με φιλούσε, κλείνω τα μάτια μου και αφού πάρω μια ανάσα του απαντάω γρήγορα "Γειά Noah.. Η Marian είμαι, θέλω να συναντηθούμε γιατί κάτι σημαντικό...μπορείς στο πάρκο δίπλα από το σχολείο σε κανένα 5 λεπτό;" λεω επιφυλακτικα και για 10 δευτερόλεπτα δεν ακούγεται τίποτα και αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως ήταν μια κακή ιδέα "Είσαι καλά;" με ρωτάει ξαφνιασμενος "Ναι απλά θέλω να μιλήσουμε" "Παρακαλω;" προσθέτω και δεν ξέρω τι με ξαφνιάζει περισσότερο το γεγονός ότι του ζητάω να βρεθούμε ή ότι τον παρακαλάω κιόλας..."Ναι εντάξει σε 5 θα είμαι εκεί" μου λέει και μπορώ να καταλάβω από την φωνή του ότι του δημιουργηθηκαν πολλές απορίες έπειτα από το τηλεφώνημα μου και σίγουρα ξαφνιάστηκε από το παρακλητικο ύφος μου, εξάλλου η κατάσταση μεταξύ μας ήταν αρκετά τεταμενη έπειτα από το περιστατικό στην κουζίνα..

Αφού πληρώσω τον οδηγό, κατεβαίνω και πλησιάζω το πάρκο, τον βλέπω από μακριά να φοράει ένα μπορντο δερμάτινο jacket, καθισμένος στο παγκάκι ενώ έχει στο χέρι του ένα τσιγάρο και εισπνέει και εκπνεει τον καπνό, το πόδι του χτυπάει νευρικά στο πάτωμα και ολη η σταση του σωματος του υποδηλωνει την ενταση του.Οσο τον πλησιάζω και αντιλαμβανεται την παρουσία μου, πετάει το τσιγάρο κάτω και το σβήνει με την μποτα του, βάζει τα χέρια του στις τσέπες του και με κοιτάει αμήχανος, με κοιταει στα ματια και περιμενει κατι να πω αλλα τελικα αποφασιζει να μιλησει πρωτος αντιλαμβανοντας την αμηχανια μου "Γειά σου γατάκι" μου λέει με ένα περιπαιχτικο χαμογελακι,του ρίχνω ένα αμήχανο χαμογελο"Γειά Noah" του λέω και κάθομαι στο παγκακι δίχως να πω τίποτα περισσότερο, προσπαθώ να συγκεντρώσω όλο την δυναμική στάση που κρύβω μέσα μου ώστε να βοηθήσω τον εαυτό μου να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αμήχανα στιγμή. Αντιγράφει την κίνηση μου και στρέφει το σώμα του προς το μέρος μου περιμένοντας με να του πω το λόγο της συνάντησης.