•Perfectly Wrong•

"Τελείωσε για εμένα."

Zoe's POV

Έχετε αναρωτηθεί πότε πόσο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν η καρδιά συμβαδίζε με την λογικη; αν μπορούσες να επιλέξεις ποιον άνθρωπο θα βάλεις στην καρδιά σου;σε ποιον θα παραδώσεις το κλειδί για να ξεκλειδώσει την ψυχή σου;

Ο David με έφερε πάλι στο μέρος του, στη θάλασσα και να είμαι τώρα, δίπλα του, να με κρατάει αγκαλιά, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να βλέπουμε μαζί τα κύματα που σκάνε στην αμμουδιά.Αυτο το ονειρευόμουν με το συγκεκριμένο άτομο εδώ και πολύ καιρό, αλλά πλέον μου φαίνεται ασήμαντο και ανιαρό, δεν με ενδιαφέρει που τον έχω δίπλα μου, τον έχω αποκλειστικά δικό μου.Γιατι να είμαστε τόσο πολυπλοκοι εμείς οι άνθρωποι; Γιατί να μην μπορούμε να κλείσουμε τον διακόπτη των συναισθήματων; Ίσως γιατί αυτό μας καθιστά ανθρώπους, να νιώθουμε, να αγαπάμε, να χαιρόμαστε, να ποναμε....Είμαι χαμένη στις σκέψεις μου και δεν προσέχω τον David ο οποίος μου μιλάει , κουνάω το κεφάλι μου προκειμένου να απαλλαχτω από τα φιλοσοφικά ερωτήματα που τρύπωσαν στο νου μου πάλι.Γυρναω και τον κοιτάω με ένα απολογητικο βλέμμα <<Συγνώμη τι είπες; >> μου χαμογελάει <<Σε ρωτάω αν είσαι καλά; σε βλέπω κάπως σήμερα, έγινε κάτι;>> μου χαϊδεύει στοργικα την πλάτη σε κυκλικές κινήσεις, του χαμογελάω όσο μπορώ << Μια χαρά είμαι απλά αφαιρεθηκα>> κατσουφιαζει <<Άρα δεν με άκουσες ότι θα ήθελα πολύ να έρθεις στο παρτυ που διοργανώνει ο φίλος μου ο Tyler από το σχολείο το Σάββατο ως επίσημα το κορίτσι μου;>> μου χαρίζει ένα από τα πιο γοητευτικά χαμόγελα του και φαίνεται από το βλέμμα του ότι περίμενε αγωνιωδώς την απάντηση μου, αυτή η ερώτηση με έπιασε τελείως απροετοιμαστη, μου ζητάει να γίνω το κορίτσι του και με καλεί σε παρτυ φίλου του κιόλας; εγώ τι πρέπει να πω δηλαδή; είναι σωστό να δεχτώ ενώ το μυαλό μου σκέφτεται άλλον;Όχι Ζωή συγκεντρωσου, αυτό είναι που ήθελες εδώ και τόσο καιρό, πρέπει να είσαι ευτυχισμένη! Κουναω το κεφαλι μου καταφατικα <<Ναι>> του χαμογελάω, <<Ναι; σε όλα από αυτά που σου είπα; >> ρωτάει ανυπόμονα, γελάω <<Σε όλα>> του δίνω ένα βλέμμα γεμάτο σιγουριά, η οποία δεν ξέρω αν ισχύει όντως...Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου, με σηκώνει πάνω και αρχίζει να με φιλάει κτητικα, τα χέρια του από τη μέση μου αρχίζουν και κατέβουν όσο με φιλάει όλο και πιο κάτω, κατευθυνεται στους γοφούς μου και σφίγγει τα οπίσθια μου, αφήνοντας ένα μουγκρητό ευχαρίστησης, δεν νιώθω όμως με τίποτα το κάψιμο που ένιωσα με τα ακροδαχτυλα του Liam στο μπούτι μου....Τα χέρια του χαϊδεύουν την κοιλια μου, κατευθύνονται μέσα από την μπλούζα και προχωρούν προς τα επάνω, σταματώ το φιλί και μου λέει με πρησμένα χείλια από το φιλί μας <<Τι έγινε; >> παίζω με τα δάχτυλα μου και την άκρη της μπλούζας μου από την ντροπή, πρέπει να τον ξενέρωσα τελείως αλλά δεν νιώθω έτοιμη, τα χέρια του πάνω μου τα νιώθω ξένα, αλλά θα το παλέψω και θα νιώσω την κάψα και τον ποθο που νιώθω για κάποιον που δεν πρέπει, για κάποιον που δεν μου ανήκει.Χωρις να τον κοιτάξω του λέω <<Συγγνώμη δεν αισθάνομαι έτοιμη ακόμη, δεν θέλω να βιαστουμε.>>
Ξεροβηχει αμήχανα <<Όχι εμένα με συγχωρείς, δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση>> νευω με το κεφάλι μου, με πλησιάζει και με αγκαλιάζει.
Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και προσπαθώ να φανταστώ ένα άλλο άτομο να με έχει στην αγκαλιά του, γαμωτο πρέπει να κάνω κάτι σύντομα για να τον ξεχάσω δεν γίνεται άλλο αυτό, είναι ανυποφορο. <<David μπορείς να με πας στο σπίτι μου;>> το μόνο που χρειάζομαι αυτή την στιγμή είναι ένα ζεστό μπάνιο και να χαλαρώσω και εγώ και οι σκεψεις μου <<Ναι φυσικά έλα πάμε>> με βοήθησε να ανέβω στην μηχανή επάνω και ξεκίνησε, ξεκουράζομαι πάνω στην πλάτη και αφήνω το αερακι να χαϊδεύει το πρόσωπο μου.
Μόλις με άφησε ο David σπίτι μου, μπαίνω μέσα, πετάω όλα τα ρούχα μου στο πάτωμα, γεμιζω την μπανιέρα με ζεστό νερό και αλατα και μπαίνω μέσα, αφήνω μια κραυγή ανακούφισης.Εχω βάλει στο κινητό μου μουσική και χαλαρώνω, ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου, ανασηκωνω το σώμα μου προκειμένου να πάρω με δυσκολία το κινητό, είναι η Marian το σηκώνω και απαντάω βαριεστημενα "ναι;" ξεφυσαει θυμωμένη <<Τι ναι Μαρη; σε ψάχνουμε όλη μέρα, που είσαι; >> αφήνω ένα χαχανητο <<Είχα πάει βόλτα με τον David, χρειαζόμουν ένα διάλειμμα>> <<Μμμ τυχερουλα, να σου πω σήμερα το απόγευμα στη καφετέρια στο στέκι μας θέλω να γνωρίσετε μια καινουργια κοπέλα>> <<Καλά, τι ώρα;>> <<Στις 5 να είσαι εκεί.>>.Αφού κλείσει, βυθιζομαι ξανά μέσα στο νερό, κλείνω τα μάτια μου και έρχεται στο μυαλό μου η σκηνή στο αμάξι του Liam, μόνο που τώρα στην φαντασία μου έρχεται στα πίσω καθίσματα, με βάζει πάνω στα πόδια του, μου σκίζει το μπραζιλ, το ένα του χέρι βρίσκεται στο στήθος μου ενώ το άλλο του χέρι με τρίβει στο κέντρο θηλυκότητας μου, δεν αντέχω με αυτές τις σκέψεις , το χέρι μου κατευθύνεται κάτω από το νερό της μπανιέρας και αρχίζω να χαϊδεύω τον εαυτό μου, στην αρχή αργά και κυκλικά και μετά γρήγορα, τρελαίνομαι στην σκέψη να βρίσκεται εκεί το δικό του χέρι και να είμαι κάτω υπό τον έλεγχο του, αναστενάζω το όνομα του ενώ τελειώνω.Στηριζω το κεφάλι μου στο πλακάκι του τοίχου του μπάνιου και λαχανιασμενη, προσπαθώ να βρω την ανάσα μου.Βγαινω από το νερό το οποίο έχει κρυώσει πλέον, τυλιγομαι με την πετσέτα μου και βγαίνω από το μπάνιο.Ντυνομαι με το φούτερ του και τυλίγω τα χέρια μου γύρω μου, πρώτη φορά φτάνω σε σημείο να ικανοποιησω τον εαυτό μου, να φτάσω στο σημείο να το έχω ανάγκη από τον πόθο μου για κάποιον.Πρεπει να ηρεμήσω, να ξεχαστω και να αφοσιωθω μονο στον David.Βαζω ξυπνητηρι στις 4 για να συναντησω τα κοριτσια στην καφετερια,κλείνω τα βλέφαρα μου και κοιμάμαι εξουθενωμενη.