•Perfectly Wrong•

"Δεν μου δίνεις να καταλάβω.."

Marian's POV
"Έλα Marian ένα ποτό" με παρακαλάει ο Thomas, ένα αγόρι από την τάξη μου, πολύ συμπαθητικός οφείλω να πω."Καλά ένα μόνο" λέω ηττημένη και χαμογελάω, ουρλιάζει θριαμβευτικά και μου δίνει ένα πλαστικό ποτηρακι με βότκα."Λοιπόν παιδιά ώρα για γύρο μπιρ πονκ!!" λέει η Elvira ενθουσιασμενα ενώ παραπαταει λίγο και πέφτει στον καναπέ και τα παιδιά που κάθονται στον κύκλο ουρλιάζουν θετικά ενω σηκωνουν τα ποτηρια τους ψηλα"Αρκετά δεν έχεις πιει για να αντέξεις άλλο ένα γύρο;" ρωτάω την φίλη μου με ανασηκωμένο το φρύδι μου "Ωω αυτό θα το δεχτώ σαν πρόκληση" λέει και ανεβαίνει πάνω μετά από βοήθεια από τα παιδιά γύρω για να σταθεροποιηθει και ετοιμάζει το τραπέζι για το παιχνίδι "Thomas τι λες θα είσαι ο συμπαίκτης μου;" τον ρωτάω παιχνιδιαρικα και ενώ έχει ξαπλώσει στον καναπέ με κοιτάει πονηρά "Φύγαμε" μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

"Τι έγινε χάνουμε;"ρωτάω κοροιδευτικα την Elvira, κάνω σβουρες ενώ παρακολουθώ την ταπεινωτικη ήττα της φίλης μου και του Brian,φίλος του Thomas που προσφέρθηκε να είναι ο συμπαίκτης της Elvira."ΚΛΕΒΕΙΣ" φωνάζει η Elvira με φωνή ενός μικρό παιδιού έχει κατεβάσει το κάτω χείλος της και γελάω "Απλά αποδεξου ότι χάνεις" λέω ανασηκωνοντας τα χέρια μου σαν ένδειξη αθωότητας και βγάζω την γλώσσα μου έξω.
Κάνω μια στροφή θριάμβου και χτυπάω πάνω σε ένα κορίτσι που κρατάει ποτά στο χέρι και μόλις χυθηκαν όλα πάνω μου..."Ωχ συγνώμη" λέει και κοιτάει ένοχα και κατσουφιασμενα το λεκιασμενο φόρεμα μου "Μην ανησυχείς δικό μου το λάθος" την καθησυχαζω αλλά στην ουσία είμαι έτοιμη να εκραγω, γαμωτο το αγαπημένο μου φόρεμα... φεύγω από το σαλόνι προκειμένου να βρω την κουζίνα να το καθαρίσω με μια πετσέτα.

Μετά από 10 λεπτά ψάξιμο, βρήκα επιτέλους μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο την κουζίνα.Ευτυχως δεν υπάρχει κανείς μέσα εκτός από άδεια μπουκάλια αλκοολ είτε στο πάγκο της κουζίνας είτε στο πάτωμα μαζί με δεκαδες άδεια ποτηράκια, προσέχω μην πατήσω τα μπουκάλια και κατευθύνομαι στον νεροχύτη.Τριβω όσο μπορώ το φόρεμα μου για να φύγει ο λεκές.."Δεν θα φύγει έτσι με τίποτα" ακούω μια φωνή και ουρλιαζω πιάνοντας την καρδιά μου, γυρίζω και βλέπω τον ηλιθιο Noah να γελάει με την ψυχή του, με κατατρομαξε δεν κατάλαβα πότε μπήκε μέσα.

Παρατηρώ τα χείλη του και αναψοκοκκινιζω στην ανάμνηση του φιλιού μας αλλά γρήγορα παίρνω το βλέμμα μου κι κουνάω το κεφάλι μου για να αποβαλλω τις σκέψεις."Είσαι χαζός σταματά να γελάς" του λέω τελικά ενώ συνεχίζω να τρίβω , πιάνει το χέρι μου και τραβάει την πετσετα και την σηκώνει ψηλά, τον αγριοκοιταζω ενώ αυτός το διασκεδάζει και έχει σχηματίσει ένα αυταρεσκο χαμόγελο στο ηλιθιο αλλά πολύ όμορφο προσωπάκι του "Noah δώσε την μου" του γρυλιζω και στενεύω τα μάτια μου, μου χαμογελάει πονηρά "Έλα να την πιάσεις" λέει και γελάει, πολύ αστείο 1.80 κάτι με ένα 1.57.