•Perfectly Wrong•

"Ομαδική εργασία;"

Zoe's POV
Σήμερα είναι Δευτέρα, με το ζόρι σηκώθηκα από το κρεβάτι, ο καιρός ήταν συννεφιασμενος και ο άνεμος παρεσερνε τα πάντα στο πέρασμα του.Οταν εφυγε ο Noah απο το σπιτι μου τις προαλλες,η Marian μαζεψε τα πραγματα της αναψοκοκκινισμενη και με την δικαιολογια οτι επρεπε να γυρισει νωρις σπιτι της, εφυγε σαν σιφωνας, ομως δεν εχω σκοπο να ασχοληθω αλλο με αυτο, οι κλασικες μαλακιες του Noah.
Τα μαλλιά μου είναι πιασμένα πάνω σε μια κοτσιδα, φοράω ένα δερμάτινο κολάν και ένα μαλλινο φούτερ γκρι από πάνω.Πριν να πάω στο σχολείο σταμάτησα να πάρω ένα ζεστό καφε και αυτή τη στιγμή περπατάω βαριεστημενα στους διαδρόμους του σχολείου.Κοιταω την ώρα και είναι 8μιση, για άλλη μια φορά έχω καθυστερήσει να μπω πρώτη ώρα, επιταχυνω το βήμα μου και κατευθύνομαι προς την αίθουσα βιολογίας, ξαφνικά σκονταφτω σε κάτι, βασικά σε κάποιον.Σηκωνω το κεφάλι μου και αντικριζω έναν νεαρό, τον οποίο δεν έχω ξαναδεί στο σχολείο, είναι ψηλός, με καστανοξανθο μακρύ μαλλί πιασμένο σε κοντό κότσο πίσω ενώ δύο τουφακια έχουν ξεφύγει και πέφτουν στο πρόσωπο του, έχει μαύρα ματια κι είναι αρκετά γεροδεμενος."Με συγχωρεις" απολογούμαι ενοχή, μου χαμογελάει ζεστά "Δεν πειράζει όλα εντάξει" με καθησυχάζει "Τρέχω να προλάβω την πρώτη ώρα, πάντα τελευταία στιγμή" κάνω μια γκριματσα και γελάει "Με λένε Luke" μου τείνει το χέρι του για χειραψία "Χάρηκα Luke, με λένε Zoe, συγνώμη όμως αλήθεια πρέπει να φύγω, θα τα πούμε" αφού μου αφήσει το χέρι, τρέχω προς την αίθουσα μου.

Η μέρα περνάει βασανιστικά αργά,τα κορίτσια είναι και οι δύο στον κόσμο τους, καλά πάντα είναι αλλά εδώ μιλάμε ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου, τους μιλάς και δεν ακούν τίποτα.Ο David ήρθε και με χαιρέτησε φιλωντας με στο στόμα,υπενθυμιζοντας μου για ακόμα μια φορά πόσο πολύ ανησύχησε που είχα εξαφανιστεί.Δεν με καταλαβαίνω πραγματικά ενώ έχω το αγόρι των ονειρων μου, εγώ δεν είμαι χαρούμενη και αντί να χαίρομαι όταν τον βλέπω, ξενερώνω, ναι δεν ξέρεις γιατί..σκασε φωνούλα δεν ζήτησα την βοήθεια του κοινού..
Η Thea, o Liam, Nate και ο Noah δεν έχουν έρθει σήμερα σχολείο, πράγμα που με βάζει σε σκέψεις..

Αποφασίζω να φύγω, δεν μπορώ εδώ μέσα, βαριέμαι.Αφου πηδηξω τα κάγκελα ενω έχω ενημερώσει πρωτα τις δύο κολλητές μου να με καλύψουν, ανάθεμα βέβαια αν κατάλαβαν τι τους είπα, απλά κοιτουσαν το κενό και η μία απάντησε με ένα νεύμα ενώ η άλλη αρθρωσε ένα "ναι" μετά βίας.
Μόλις σηκώνομαι στα δύο μου πόδια και σκουπιζω τα γόνατα μου από την σκόνη, βάζω την τσάντα στον ώμο για να φύγω, ακούω κάποιον να μου ψιθυρίζει "Ψιτ" κοιτάω πίσω μου και βλέπω το παιδί που σκονταψα πάνω το πρωί, "Ωχ γεια" του απευθύνομαι "Κοπάνα;" μου λέει αφού με κοιτάει εξεταστικα "Από ότι βλέπεις" του λέω βαριεστημενα "Και εγώ..Να σου πω ψήνεσαι να πάμε για καφέ; " μου χαμογελάει, κοιτάω γύρω μου αμήχανα ενώ σκέφτομαι άμα δεχτω την πρόταση του, εξάλλου δεν τον ξέρω "Κερνάω" μου κλείνει το μάτι, από την άλλη βέβαια σκέφτομαι ότι δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω και ότι θα ήταν αγενες να απορριψω την πρόταση του "Έγινε" του λέω τελικά και μου νευει να προχωρήσω.