•Perfectly Wrong•

"Εξαιτίας μου"

Liam's POV

Την ώρα που πήγα να πάρω κάτι να φάει η Thea και περίμενα στην ουρά του κυλικειου του μεγάλου ψυχρού νοσοκομειου,είμαι χαμένος, κοιτάω άτονα και ψυχρά τριγυρω μου,νιώθω απόλυτα κενός, η Zoe μου ρουφηξε ολη την ζωντανια απο την ψυχη, αυτη που η ιδια μου εδωσε,μου την παιρνει τωρα πισω αποτομα.Το κεφάλι μου με πεθαίνει από τον έντονο πονοκέφαλο και από τις σκέψεις μου που με ταλανιζουν,το μόνο που στριφογυριζει συνέχεια στο νου μου είναι μια φράση μακάρι να ήμουν εγώ στην θέση της θεέ μου.Ειμαι σίγουρος ότι το πρόσωπο μου δείχνει χλωμό, τα ρούχα μου είναι γεμάτα σκόνη και η μπλούζα μου λερωμενη από το αίμα της.Ποτε δεν μου άρεσαν τα νοσοκομεία, τόσο ψυχρά και μουντά, γύρω σου άνθρωποι νευρικά κλονισμενοι, κουρασμένοι και αγχωμένοι περιμένοντας στις αίθουσες αναμονής, στους διαδρόμους, πηγαίνοντας πέρα δώθε, χαμένοι στις σκέψεις τους, αλλά δεν είμαι σε θέση να μιλάω, άλλωστε εγώ είμαι σε καλύτερη κατάσταση;
Το κινητό μου δονείται και με μια κουρασμένη, αδύναμη κίνηση το βγαζω από την τσέπη μου, βλέπω την επαφή του Noah και αφού πάρω μια βαθιά ανάσα, το σηκώνω.

"Έλα ρε Liam που είστε τόσες μέρες;" ρωτάει έντονα και εκνευρισμενα, δεν έχω διάθεση ούτε να ανοίξω το στόμα μου να του απαντήσω.
"Η Zoe..την πυροβόλησαν" τα μάτια μου θολώνουν από τα δάκρυα που συσσωρευονται, στο λαιμό μου υπάρχει ένα κόμπος που μου κόβει την ανάσα και το στόμα μου είναι ξερό.Ακουω την ανάσα του Noah βαριά στο ακουστικό.
"Noah άμα πάθει κάτι, στο ορκίζομαι δεν ξέρω τι είμαι ικανός να κάνω" συνεχίζω υψωνοντας την φωνή μου, κάνοντας τους γύρω μου να εστιάσουν την προσοχή τους πάνω μου, δεν δίνω δεκάρα για εσάς, σκέφτηκα.
"Ηρέμησε και πες μου που είστε" μου λέει έπειτα από κάποια δευτερόλεπτα,προσπαθώντας να ηρεμήσει τις αναπνοές του και να παραμείνει ψύχραιμος.Του λέω το νοσοκομείο, νομίζω κάτι ότι είπε αλλά εγώ απλά πάτησα το κουμπί τερματισμού της κλήσης και έφυγα γρήγορα για να πάω στο μπαλκόνι του 1ου ορόφου, νιώθω ότι πνίγομαι εδώ μέσα, ότι λιγοστεύει το οξυγόνο, το μυαλό μου και οι πνεύμονες μου υπολειτουργουν.Τα χέρια μου σφίγγουν τα σκουριασμενα κάγκελα του μπαλκονιού αυτού του παλιού νοσοκομείου,εισπνεω και εκπνεω βαριά ενώ σηκώνω το κεφάλι μου προς τον ουρανό.Εχω τόσο θυμό και αγανάκτηση μέσα μου, θέλω να βρίσω, να σπάσω τα πάντα εδώ μέσα, να πάρω το κορίτσι μου από το ψυχρό δωμάτιο και να βάλω φωτιά στο γαμημενο κτήριο.Το νιώθω ότι με χρειάζεται μεσα ακόμα και αν δεν είναι ξύπνια γαμωτο, αλλά δεν αντέχω άλλο μέσα, νιώθω ένα ένα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να καίγονται, τρελαίνομαι, νιώθω ότι καταρρεω.