•Perfectly Wrong•

"Να δίνεσαι ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο."

Zoe's POV
Η Theano; Είναι και αυτή μπλεγμένη; Τι θέλουν πια όλοι τους από εμένα; Υποτίθεται ότι εγώ είμαι υπεύθυνη για όλο αυτό το μπέρδεμα ενώ εγώ δεν ξέρω τίποτα απολύτως.Τα αυτιά μου βουίζουν από τον κρότο που κάνουν οι σφαίρες, τα μικρά παράθυρα του υπόγειου σπάνε σε χιλιάδες μικρά κομμάτια και εξφεδονίζονται παντού.Ο Liam με έχει βάλει κάτω από το σώμα του, η καρδιά του χτυπάει σε αναστατους ρυθμούς, το ένα το χέρι σφίγγει την πλάτη μου γερά, τα μάτια του εξεταζουν απελπισμένα τον χώρο,λογικά για βρει έναν ασφαλή χώρο για διαφυγή, με κοιτάει μέσα στα μάτια, πρώτη φορά τον βλέπω πανικοβλημενο, τον κοιτάω τόσο έντονα σαν να προσπαθώ να του μεταδώσω την ελάχιστη δύναμη που μου έχει απομείνει, το χέρι μου χαϊδεύει το μάγουλο του, οι ανάσες του είναι κοφτές και άμα μπορούσα όσο καλύτερα να αποδωσω την εικόνα του αυτή τη στιγμή, θα έλεγα ότι μοιάζει με ένα άγριο θηρίο, ετοιμο να κατασπαραξει τα πάντα στο περασμα του, όμως όταν τα ακροδαχτυλα μου ακούμπησαν το μάγουλο του, η ψυχή του άρχισε να ηρεμεί, να νιώθει ασφαλής,τα μάτια του από το σκούρο γκρι χρώμα που είχαν σαν δυο φουρτουνιασμενες θάλασσες, μετατραπηκαν στο γαλαζοπρασινο χρώμα, που μου στοιχιωνει τα όνειρα κάθε βράδυ, σαν ένα απατηλο όνειρο,το ποιο σε επισκέπτεται κάθε βράδυ και το πρωί όταν ξυπνάς και συνειδητοποιεις ότι όλο αυτό ήταν η πλάνη του νου, απογοήτευσε και εύχεσαι το όνειρο αυτο να κρατούσε λίγο παραπάνω.
Ο Noah αρχίζει να φωνάζει ώστε να ακουστεί " Πρέπει να φύγουμε από εδώ μέσα, ξέρεις ποιοι είναι Liam, μας είχαν προειδοποιησει!" κοιτάω τον Liam, έχει σκυθρωπιασει και τα μάτια του σκοτεινιασαν αμέσως, σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, επανέρχεται, κοιτάει πίσω του προς την πόρτα, παίρνει στο χέρι του το όπλο, βάζει την κουκούλα και με παίρνει από το χέρι, με ένα νεύμα του, ακολουθούν και οι άλλοι, με βάζει μπροστα του και αρχιζουμε ολοι να τρέχουμε προς την πόρτα ώστε να πάμε στην έξοδο κινδύνου, με γρήγορα βήματα, δεν ξέρω προς τα που κατευθυνομαστε, απλά αφήνω τον Liam να με οδηγήσει, γυρνάω να τον κοιτάξω, είναι τόσο συγκεντρωμενος, ένα κομμάτι του εαυτό μου κοιτώντας τον με το όπλο φοβάται, μοιάζει να ξέρει να το χειρίζεται πολύ καλά,σαν να είναι προέκταση του χεριού του, όμως όταν κοιτάω τα μάτια του, βλέπω κάτι αθώο, όταν με αντικρίζει βλέπω το γλυκό παιδί που είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα σχολείου.
Φτάνουμε μέσω ενός ανσασερ σε ένα γκαράζ με αυτοκίνητα, σε άλλη περίσταση θα είχα καθίσει να κοιτάω με το στόμα ανοιχτο τα αυτοκίνητα που υπάρχουν εδώ μέσα Lamborghini, Ferrari,Range Rover, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες απλά θέλω να μπούμε σε ένα καταραμενο αυτοκίνητο και να εξαφανιστουμε από εδώ.Ο Liam με οδηγεί σε ένα τζιπακι Range Rover καταμαυρο, τα άλλα παιδιά κατευθυνονται σε άλλα αυτοκίνητα, μου ανοίγει την πόρτα ο Liam και την κλείνει με δύναμη, μαζευομαι στην θέση μου, μπαίνει μέσα και αυτός φουριόζος, με κοιτάει ψυχρά και μου λέει αυταρχικα αλλά παράλληλα με ένα τόνο αδυναμίας λες και όλο αυτό το περιστατικό του είχε ρουφηξει όλη του την ψυχική δύναμη "Βάλε την ζώνη σου" τον υπακουω χωρίς να πω τίποτα, γκαζωνει και κατευθύνεται προς την πύλη, βγαίνουμε από την πίσω μεριά του κτιρίου και το αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ρυθμούς μας απομακρύνει από εδώ πέρα.
Σε όλη την διαδρομή, δεν μιλάει κανεις, ακουμπάω το κεφάλι μου στο παράθυρο και κοιτάω τον δρόμο, ο Liam κάποια στιγμή ξερό βήχει, γυρνάω αργά και τον αντικρίζω, ξεροκαταπινω, κοιτάει μπροστά το δρόμο συγκεντρωμενος με σφιγμενο το σαγονι"Liam" λέω τόσο σιγά που απορώ άμα με άκουσε αλλά αυτός με εκπλήσσει λέγοντας μου "Ναι;" παίζω με τα δάχτυλα του χεριού μου, νιώθω το κλίμα μεταξύ μας πολύ βαρύ, "Τι έχει γινει; τι θες από εμένα;" ρωτάω με βραχνιασμενη φωνή, κοιτοντας το κενό με βουρκωμενα ματια, ο Liam κάνει στην άκρη το αυτοκίνητο, γυρίζει μεριά ώστε να με αντικρίζει, δεν λέει τίποτα και ρωτάω τότε την ερώτηση που με βασανίζει εδώ και ώρα "Πες μου ότι με πλησιασες γιατί ήθελες να με γνωρίσεις, πες μου ότι όλα αυτά είναι ένα τρομερό μπέρδεμα." Δεν ρωταω μοιαζει σαν να εκλιπαρώ, δεν απαντάει όμως, απλά κοιτάει το κενό, δεν μπορώ να συγκρατησω τα δάκρυα μου, όλο αυτόν τον καιρό με πλησίασε για κάποιο καταραμένο λόγο που δεν γνωριζω, αλλά πλέον δεν θέλω να τον μάθω, θέλω να με αφήσει σπίτι μου, να κάνω ένα καυτό μπάνιο και να μείνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μένοντας από έξω από όλα αυτά τα τρελά περιστατικα.Προσπαθει να μου πιάσει τα χέρια αλλά τον απομακρύνω "Zoe...γαμωτο δεν ξέρεις, δεν ξέρεις...." χτυπάει το τιμόνι, συνεχίζω να κοιτάω το κενό "Δεν θέλω να μάθω Liam, σε παρακαλώ πήγαινε με σπίτι μου" λέω ξεψυχισμενα, είμαι τόσο ηλιθια, ακόμα κι όταν ήταν ο ίδιος που με απηγαγε, εγώ ήθελα απλά το πρόσωπο του να δω, την παρουσία του στο χώρο για να ηρεμήσει η ψυχή μου, είναι τοσο αξιολυπητο και ειρωνικο, τα μάτια μου προσπαθούν να εγκλωβισουν τα δάκρυα που θέλουν απελπισμένα να ξεφύγουν, η όρασή μου είναι θολή, ακούω την ζώνη του Liam να Ξελυνεται, η πόρτα του οδηγού ανοίγει και κλείνει με δύναμη, δεν έχω όμως την παραμικρη επιθυμία να γυρίσω το κεφάλι μου, η πόρτα του συνοδηγού ανοίγει, ο Liam με αντικρίζει με κόκκινα μάτια, τον κοιτάω πληγωμένη, δεν μπορώ να προσδιορίσω το πως νιώθω αυτή τη στιγμή,όλο μου το στήθος καίει και αυτόν τον πόνο έχει την ικανότητα να τον θεραπεύει ο Liam ακόμα και αν αυτός είναι ο υπαίτιος.Γλυφει τα χείλια του ενώ τα χέρια του περνάνε μέσα από τα μαλλιά του και τα τραβαει προς τα πίσω "Zoe.." προσπαθεί να πει κάτι ανοίγει το στόμα του αλλά πολύ απλά μένει στο τίποτα, τον κοιτάω καταματα, το βλέμμα μου δηλώνει την ψυχική κούραση μου, "Δεν θα σου έκανα ποτέ κακό" καταλήγει να πει, κοιτάω μπροστά χωρίς να πω τίποτα,βαριανασαινει "Δεν μπορείς να πας σπίτι σου" μου ανακοινώνει , γυρνάω το σώμα μου προς το μέρος του "Γιατί όχι;" ρωτάω μπερδεμενη "Θέλω να πάω σπίτι μου, μακριά από όλους, από εσένα" αρχίζω και φωνάζω, κοιταει το πάτωμα και νευει σαν να καταλαβαίνει, εξάλλου και αυτός θέλει να φύγω από δίπλα του, για αυτόν πότε δεν ήμουν τίποτα, τίποτα απολύτως."Το καταλαβαίνω,απλά δεν μπορείς να γυρίσεις σπίτι σου, μπορεί να σε ακολουθήσουν." Τον κοιτάω αγανακτησμενη "Γαμωτο Liam, ποιοι να με ακολουθήσουν; Γενικά ποιος να θέλει κάτι από εμένα; Τι μπορεί να έχω κάνει;" κοιτάει το πάτωμα με τα χέρια στις τσέπες, συνεχίζω να τον κοιτάω επίμονα περιμένοντας να ακούσω μια απάντηση, μα αντί να μου δίνει ένα στοιχείο,κάτι να καταλάβω τι στο καλό γίνεται, συνεχίζει να κοιτάει κατω.Γυρναω μπροστα, σταυρώνοντας τα χέρια μου "Μάλιστα" λέω ειρωνικά με ένα πικρό γελάκι, η πόρτα του συνοδηγού κλείνει και στην συνέχεια μπαίνει στην θέση του οδηγού ο Liam, βάζει μπρος, αμιλητος.