•Perfectly Wrong•

"Eight"

Liam's POV
Πείτε με δειλό που αυτή τη στιγμή που κλαίει εγώ αντί να τρέξω από πίσω της να της εξηγήσω κάθομαι σαν μαλακας ακίνητος και την αφήνω να φύγει ενώ είμαστε έτσι..αλλά είναι τόσα πολλά που  θέλω να της πω αλλά δεν γίνεται, ναι ήταν υπερβολική η αντίδραση μου πριν αλλά φρικαρα πότε κάνεις δεν μου ασκούσε ελεγχο  και τώρα...Τώρα που ξέρω πως η Zoe δεν είναι σαν όλες τις άλλες δεν ξέρω πως να συμπεριφερθω.

Ακούγεται η πόρτα του υπνοδωματίου να ανοίγει  και η Zoe βγαίνει έξω με τα χθεσινά ρούχα της, τα μάτια της είναι υγρά και κατεβάζει το κεφάλι ενώ με τα ακροδαχτυλα της σκουπιζει γρήγορα τα δάκρυα που της ξεφευγουν.

"Παμε" μου λέει χωρίς να με κοιτάξει με βραχνιασμενη φωνή, αρπάζει το κινητό από την κουζίνα και κατευθύνεται προς την πόρτα, της πιάνω το χέρι και την αποτρεπω από το να περπατήσει "Zoe περίμενε δεν εννοούσα αυτά που κατάλαβες πριν" λέω βιαστικά "Αν ναι; Δεν κατάλαβα τίποτα Liam! Από την στιγμή που σε γνώρισα δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που λες και κάνεις! Έχω κουραστεί..." βλέπω την απογοήτευση στα μάτια της και η έκφραση του προσώπου μου πρέπει να δηλώνει τον πόνο που μου δημιουργούν τα λόγια της "Είμαστε όλο μπρος και πίσω" λέει ψιθυριστα  ενώ με κοιτάει στα μάτια σαν να προσπαθεί να με ξεκλειδωσει και να πάρει όλες τις απαντήσεις που ψάχνει  "Το ξέρω, το ξέρω αλλά θα..θα επανορθωσω" λέω με φωνή γεμάτη πάθος και ένα χαμόγελο ελπίδας, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση της αλλά διστάζει, την σφίγγω και τότε  τοποθετεί τα χέρια της στα μαλλιά μου.Καθομαστε εκεί για 3 λεπτά "Πρέπει να γυρίσω σπίτι" μου ψιθυρίζει ενώ παίζει με τα μπουκλακια μου  και εγώ νευω ενωνοντας τα δάχτυλα μου με τα δικά της.

Ανοίγω την πόρτα αλλά εκείνη τη στιγμή βλέπω τρεις τύπους με μαύρα έξω ακριβώς, με πιστόλια στη θήκη κάτω από τις ζακέτες τους, τραβάω από το χέρι την Zoe και την βάζω πίσω από το σώμα μου, γαμωτο....το όπλο μου το έχω μέσα, μας πλησιάζουν και με κοιτάνε έντονα, ο ακριανος εξετάζει με τα μάτια του την Zoe και αυτή τη στιγμή θέλω να τον σπάσω στο ξύλο."Τι θέλετε;" ρωτάω γρυλιζοντας "Καλό θα ήταν να μας ακολουθήσετε Liam,  τώρα" τονίζει ο ένας με τα μαύρα μαλλιά και ματιά , πρέπει να είναι γύρω στα 25.

"Πάρε το κλειδί και μπες μέσα" ψιθυριζω στην Zoe,τρέμει και με κρατάει σφιχτα "Δεν σε αφήνω μόνο σου" μου λέει αποφασισμένη και κολλάει περισσότερο τα σώματα μας "Ποιοι είστε;" ρωτάω τον τυπα που μου μίλησε προηγουμένως, προσέχω την κάθε κίνηση τους  ώστε να είμαι έτοιμος να αμυνθω.Μόνο να μην πειράξουν εκείνη...