Gra wideo

Rozdział 39

Patrzyłam się na niego.  Jak nieporadnie tańczy w stanie upojenia. Nie wiedziałam, czemu uważam to za urocze. Powinno się wydawać raczej śmieszne.  Chyba powodowały to krążące procenty w mojej krwi. 

Gestem ręki pokazał, żebym przyszła. Zaśmiałam się tylko i pokręciłam przecząco głową. Wrócił do zabawy. Przeciągle westchnęłam i wzięłam łyk wina.

Ludzie podchodzili, zagadywali, a mi tak bardzo nie chciało się rozmawiać. Chciałam po prostu siedzieć i się przyglądać. Wczorajszej nocy dużo myślałam i może dobrze, że nic nie wymyśliłam, bo czasem moje pomysły bywają głupie. A to co było w mojej podświadomości i czego za wszelką cenę nie chciałam dopuścić do świadomości było bardzo niedorzeczne.

Finn w końcu usiadł przy mnie i zaczął opowiadać coś. Przez hałas nie wiedziałam do końca co, ale i tak się śmiałam do rozpuku.

-To moja ulubiona piosenka!- wykrzyczał, kiedy rozbrzmiały pierwsze dźwięki ,,baby one more time".

Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu.

-Przecież to pop!

-I co z tego? Chodź, musimy do tego zatańczyć.

Wyciągnął mnie na parkiet.  Nigdy wcześniej nie myślałam, że Finn będzie tak szaleć do Britney.  Tańczyliśmy do jeszcze wielu piosenek. Aż w końcu ktoś puścił do ,,wolnego". Chciałam już zejść, ale Finn pociągnął mnie za rękę.

-No nie bądź taka sztywna. Będzie zabawnie.

Czemu zawsze te słowa mnie przekonują?

Patrzyłam się w podłogę. Jakoś głupio było mi podnieść wzrok. Parę razy podeptałam go.

-Jesteś tak złą tancerką jak kucharką.

-Rzeczywiście.

-A co umiesz robić?

- Sama nie wiem. Może umiem już żyć. Chociaż to też nie jest pewne.

Finn założył mi kosmyk włosów za ucho. Czułam jego zapach. Jego silne ręce na mnie.

Muszę iść.

To moja myśl i nie chcę już krążyć. 

Iść do przodu.

Czasem mogę się obrócić, ale to nic nie da. Będę się patrzeć, jak wszystko się oddala i nie zatrzymam tego. Jest ode mnie szybsze. 

Tylko po co gonić za czymś, co już odjeżdża.

Wsiadam w pociąg pełen innych ludzi, gwarów, książek i laptopów.

Hej, to ostatni rozdział. Myślcie.