Danger // EXO(✓)

8🍃Everytime

Multimedya:Kyungsoo💙

"İyi olduğun için herkesin sana âdil davranmasını beklemek; vejetaryen olduğun için boğanın sana saldırmayacağını düşünmeye benzer."

~Nietzsche~

🍁

Chen şefkatle bana bakmayı sürdürdü. Aynı zamanda kaşları çatıktı. Yine çekine çekine tek bir soru daha yöneltebildi.

"A... Şey... Me-merak ettim de... Bu özel mesele... Peşindeki o psikopatla mı bağlantılıydı?"

Bir süre öylece baktım yüzüne. Ardından onay verir biçimde başımı aşağı yukarı salladım.

"Tamam,sormak istediğim binlerce soru olsa da tek bir soru dahi sormayacağım. Merakımı gidermem için yeterli değil ama olsun. Ne yapalım?"

Gülümsedi.

Benim de iç çekişlerimle beraber burun çekişlerim giderek azalmıştı. Boğazımdaki o koca düğüm giderek küçülmüş gibiydi ve biraz önceki kadar canımı yakmıyordu.

Ben de ona gülümsedim.

"Oh be,şöyle yaa... Chanyeol beyimizin en başta da söylediği gibi, gülmek sana ne kadar da yakışıyor baksana? Hep gül. Ağlama. Ayrıca kızma da! Gerçekten çok korkunç oluyorsun. İtiraf etmeliyim ki sen her bağırdığında tırstım."

Beni güldürebilmeye devam etmek için abarttığını biliyordum. Ama yine de sesimi çıkarmadım ve yüzümdeki gülümsemeyi artırdım.

Bu esnada kapıdan eğilerek başını uzatan bir adet Chanyeol belirdi.

"Biri beni mi andı? Kulağım çınlar çınlamaz geldim."

Chen gözlerini devirerek başını olumsuz anlamda bir sağa bir sola bıkkın bir şekilde sallayıp söze girdi.

"En başından beri orada olduğunu kabul etse olmuyor yani? Diğerleri de orada,biliyorum. Hadi,dökülün bakalım. Çıkın artık ortaya."

Der demez gerçekten tüm üyeler teker teker,en başta Chanyeol sırıta sırıta mutfağa girerek yanımıza geldiler.

Yüzlerinde nasıl desem... Yaramazlık yapmış küçük bir çocuğun annesine attığı bir o kadar masum,tatlı ve munzur bakışlar mevcuttu.

Onların bu hâline daha çok gülümsedim.

Sanırım... 1-2 gündür her ne kadar yeniden kötü olaylar yaşasam da gerçekten birkaç senenin ardından ilk defa bu kadar samimi bir şekilde gülebilmiştim.

Onlar beni güldürmeyi başardılar. Hem de bunca yaşadığım şeye rağmen.

Yaşadığım şeylerden sonra hep sanatçılardan nefret ettim. Seslerini duymak istemedim. Yüzlerini görmek istemedim. Onları duyamayacağım ve göremeyeceğim bir yere gitmek istedim.

Aslında... Öncesi de var. Yaşadıklarımdan sonra duyduğum vicdan azabı beni sürekli ölmeli olduğum düşüncesine itiyordu. Her şeyimi kaybetmiştim çünkü. Tüm sevdiklerim bir anda elimden gidivermişti.