Vluchten naar Ierland (VOLTOOID)

Hoofdstuk 29 ~ Little things...

Heyy,

dit is dan alweer het eennalaatste hoofdstuk!! Gaat zo ontzettend snel!! Van een dagje werken, zit hij in de problemen in Ierland. Echt bizar hoe ver ik al gekomen ben! Echt bedankt allemaal! Ik heb Little Things als liedje gekozen, ik vind het een prachtig nummer. En er zit zoveel gevoel in. Misschien past de tekst niet helemaal bij mijn verhaal. Toch zet ik hem erin, het deuntje alleen al... Hope you like it!!!

xxx Rosaa

POV: Zayn

''Louis, hier is echt de enige telefooncel in de stad!'' Zeg ik terwijl ik rondjes rij door de stad naast de gevangenis. ''Dat kan niet, er zijn er vast meer. Liam moet hier zijn!'' Roept hij naar mij. Ik haal mijn schouders op en rij nog een paar rondjes. Liam zou op ons wachten bij de telefooncel. Maar hij is er niet, hij is nergens te bekennen. ''Was het niet gewoon een oplichter die belden Lou?'' Vraag ik zuchtend. ''Nee, het was echt Liam. Echt waar!'' Roept hij. Ik rij mijn bus de parkeerplaats op en zet hem stil. ''Is Liam eral?'' Vraagt Harry die net wakker wordt uit zijn slaap. 

''Sorry Hazza, we kunnen hem niet vinden. Hij is waarschijnlijk al weg.'' Zegt Louis met een brok in zijn keel, terwijl hij zachtjes met zijn vingers door zijn haar streelt. Ik stap uit en loop bij de achterkant de bus weer in. Ik ga naast de jongens zitten. ''Komt Liam dan nooit terug? En Niall ook niet?'' Vraagt Harry die blijkbaar nog niet beseft wat er aan de hand is. Louis slikt en haalt zijn schouders op. Ik leg zonder enige emotie mijn hand op zijn schouder. ''Lou, je hebt met Liam gesproken. Als het hem echt was, is het toch oké? Dan heb je gehoord dat hij zich oké voelt. Anders was hij wel in paniek. Toch Lou?'' Louis veegt zijn tranen weg en knikt. ''Ja, ik weet zeker dat het Liam was. En het gaat goed met hem. Ik weet het zeker.'' Ik glimlach naar hem. En Harry ook. Ondanks we een beetje gerustgesteld zijn, barsten we tegelijk in tranen uit. 

POV: Liam

Nadia, zij is het. Zij heeft Niall te pakken genomen! Dankzij haar liggen we in het bos. Dankzij haar zijn we halfdood. Het is allemaal haar schuld! Ik sla mijn arm om Niall heen. Waarschijnlijk sterven we, van de pijn. Ze heeft het zelf gezegdt. Ze zei zelf dat ze ons misschien liet sterven. Als zij het niet doet. Dan doen we het zelf. Het komt niet meer goed, ons leven is totaal voorbij... 

Ik kijk naar Niall die met zijn hoofd op mijn schouder is gaan liggen. Hij is moe. En ik ook. Maar nu moet ik als een echte begleider voor hem zorgen, nu moet ik hem redden en voor hem zorgen. En mezelf laten gaan. 

''Opstaan lopen!'' Roept de man. Volgesmij was ik ook in slaap gevallen. Zodra ik op wil staan val ik bijna weer om van de pijn. Alles doet pijn. Alles duizeld. En alles steekt. Ik hou Niall met mijn hand vast. En aan de andere kant neemt die man me mee. Nog steeds niet wetend wie het eigenlijk is. ''Niall ik hou van je'', fluister ik naar Niall. Hij glimlacht door al zijn pijn. Tenminste. Ik denk dat hij pijn heeft. Dat weet ik bijna zeker. 

''Nadia, we waren vrienden. We hadden zoveel lol samen, jij was zo goed voor Niall. Waarom dit?'' Vraag ik huilend aan haar als ze naast me gaat lopen. Ze heeft een zonnenbril op en een muts. Haar blonde haren steken er net onderuit. Ik herken haar eigenlijk amper. alleen haar stem dan.

''Godverdomme vrienden?! Hoe kom je erbij?! Ik zou nooit vrienden worden met zo'n iemand  als jou! En hoe bedoel je lol maken?! Jij bent de grootste sukkel die ik ken!'' Ik schrik van haar reactie. Is het wel Nadia? ''Ben jij Nadia?'' Vraag ik aan haar. En dan komt het antwoord waar ik al op gerekend had. ''Iel, wat een naam! Ik heet Natasja! En nou doorlopen! Godverdomme!'' Roept ze. Ik slik. Ik wist wel dat Nadia dit nooit zou doen, ookal is ze nog zo boos. Dit is geen actie voor Nadia. Ik zie Niall met zijn hoofd gebogen lopen. Ik wil wat in zijn oor flluisteren, maar ik struikel over een tak en val op de keiharde grond. Ik begin te snikken. Niet door die val. Door al mijn pijn, door al mijn verdriet. En door alles wat ik heb meegemaakt...