Vluchten naar Ierland (VOLTOOID)

Hoofdstuk 28 ~ Irresisteble...

Heeeyy, vervolg op de cliffhanger!! Ik ben terug uit Griekenland dus ik kan weer schrijven. Ik hoop niet dat ik lezers ben kwijt geraakt, en ik hoop dat jullie het alsnog leuk vinden. Liedje: Irresisteble... Hope you like it!!

xxxx

POV: Liam

Ik hoor geschreeuw, gekrijs, gepiep, en een mooie stem... Ik raak in paniek. Mijn bloed stroomt snel door mijn lichaam. Alles doet pijn. Ik voel hoe ik warm word van binnen. Ik leg mijn handen op mijn hoofd. En in paniek ren ik heen en weer. Mijn bewaker is er nog niet, gelukkig niet. Ik moet eruit. Ik moet hem redden! Hij is niet snel in paniek. Alleen dit keer echt, hij huilt, hij schreeuwt. Op een hoge toon...

Vele tranen stromen over mijn wangen. Ik moet hem redden. Het moet! Ik probeer na te denken, maar dat gaat moeilijk. Ik probeer het. Maar ik ben in paniek. Ik huil en schreeuw; als ik nog vaag gegil hoor. Ik moet hem helpen! Ze vermoorden hem letterlijk! 

Ik zoek een stok, een stok. Ik zoek iets langs. Hout of een stok. ''Godverdomme!'' Schreeuw ik. Waarom hebben ze nu net geeb stok of hout? 

Dan vallen mijn ogen op een stoel. Ik ren naar de stoel toe en duw hem onder de deurklink. Zo is mijn bewaker nog wel eventjes zoet. Door al mijn pijn ren ik toch rond. Mijn pijn van het slaan, maar vooral door al mijn pijn van mijn hart...

Ik kijk in het rond. Ik moet hem redden! De bewakingscamera's, ''shit.'' Daar had ik niet aan gedacht. Ik loop richting mijn bed, ik haal de dekens van mijn bed af. Met moeite trek ik ze los. Ik loop richting de bewakingscamera's, het zijn er twee. Snel probeer ik de dekens over de camera's heen te gooien. Na drie keer proberen zullen de politi"s niksmeer zien van mij! 

En nu?! Godzamme wat moet ik nu doen?! Ik voel dat ik in paniek ben, en dat het steeds erger word. Ik voel dat de tijd dringt. Ik voel dat ik nu alles op alles moet zetten, terwijl de bewaker aan de deur rinkelt... 

Ik wil je in mijn armen,

ik wil je strelen op je wang.

ik wil je verwarmen,

Ik maak je minder bang.

Ik wil je kussen,

ik wil je aaien.

Niemand komt ertussen,

niemand kan je paaien. 

POV: Harry

''Ik zei toch dat die Nadia niet te vertrouwen is?!'' Roep ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. ''Wie is Nadia?'' Vraagt Greg die ook aan het huilen is. ''Die ging ons helpen, maar ze heeft gewoon Niall gepakt. Die trut!'' Zeg ik kwaad. Zayn legt zijn hand op mijn schouder. ''Shhtt.... Je weet het niet zeker. Misschien heeft ze niks gedaan en is Niall veilig.'' Fluisterd hij in mijn oor. ''Jij begrijpt ook gewoon helemaal niets hé?! Liam is gevangen, Niall is waarschijnlijk dood! En jij denkt dat het allemaal goed komt! Rot toch op Zayn.'' Schreeuw ik in zijn gezicht. Gelijk heb ik spijt van mijn woorden, en ik zie dat Zayn schrikt. Ik sla een hand voor mijn mond.

''Sorry, sorry Zayn. Ik bedoelde het niet zo! Echt niet! Het spijt me.'' Huil ik. Hij haalt zijn schouders op. ''Wat maakt het nou uit? Daar ga ik me echt niet druk over maken.'' Ik glimlach naar hem en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik kijk naar Greg die het allemaal heeft gezien. ''Sorry Greg, Niall is niet dood. Hij is gewoon veilig.'' Zeg ik zonder gevoel. Ik weet dat Niall niet veilig is, dat voel ik gewoon. Ik weet dat hij in gevaar is, hij is niet veilig. Maar ik moet toch iets zeggen om Greg rustig te houden? 

Die avond slapen we weer in het busje. Het is krap met z'n vieren, maar we moeten het er meedoen. Ik slaap op een stapelbed, onder mij ligt Louis. Op de bank slapen Greg en Zayn. Ik snap dus echt niet dat ze daar kunnen slapen, maar hun vinden het oké.