The Last Beat of my Heart

LBMH: CHAPTER ONE

"Avey! where heve you been? Its late already". malamig na sabi ni Mommy.

"Uhm... Nagpahangin lang po". Nakayuko kong sabi.

"Liar!". Galit na sigaw ni Mommy. "How many times do we need to remind you Its not safe to go outside alone!". she said in a monotone.

"What's happening here? gabi na ah? Bakit nag sisigawan pa kayong mag Ina". Tanong ng kagigising lang na si Daddy.

"Paano, yang anak mo.tumakas nanaman,Pag sabihan mo yan ah! Hindi ko na alam ang gagawin Dyan kung kailan lumaki saka ang hirap sawayin". Mom said in resignition. Pumasok na sya sa kwarto nila ni Daddy.

"NAk,". mahinang tawag sakin ni Dad. Pinaupo nya ko sa single sofa at naupo sya sa kaharap ko. "Anak, You know why we're doing this right? This all for you, Para makasama ka pa namin ng matagal. When you're diagnose, our world collapse , Hindi namin alam kung anong gagawin para mapatagal ang buhay mo. Lahat ng ginawa namin mula sa pag babawal sayo sa mga bagay na nakasanayan mong gawin , Anak lahat yun dahil gusto ka naming mabuhay. Oo alam kong mahirap para sa iyo ang pag sasakripisyo ng pagiging bata mo pero kung hindi natin ginawa yun baka wala ka na saamin ngayun. Sana maintindihan mo kami ng Mommy mo. Nagagalit kami pag tumatakas ka kasi hindi namin alam kung anong nangyayari sayo pag wala ka dito sa bahay. Natatakot kami na baka biglang tumigil ang tibok ng puso mo at wala kami sa tabi mo. Mahal na mahal ka namin anak. Please don't sneak again. You don't need to do that pwede ka naman mag paalam eh,". Mahinahon na paliwanag ni Daddy.

"I...I just want to be normal Dad, I know you and Mommy had gone thru a lot because of me. Pero kalabisan ba na hilingin ko sa inyo na maranasan ko din yung mga bagay na nararanasan ng mga ka-edad ko? Kalabisan ba na hilingin ko na sana normal nalang yung buhay ko. Na sana nakakapag aral din ako , Madami akong kaibigan , at Nakakapunta ko sa mga lugar na gusto kong puntahan". Umiiyak na ako. "I want to feel all the emotions na hindi kona nararamdaman simula ng mag kasakit ako. I just want tobe happy, I want to enjoy my life Atleast kung mamatay man ako mamatay ako na masaya kasi naranasan kong maging normal". I cried so hard after saying those words na matagl ko nang gurtong sabihin sa kanila. "Daddy,Please let me live normal, Promise i'll be good I won't take it for granted. I'll watch what i eat and I will be healthy. Promise gagaling ako Dad". I already down on my knees and begging to him.

"Alright we'll talk about it, for now matulog kana its late already". He said and went to their room. "Avey". He calls me before he enter the room. "You know all we want is for you to be happy, We loved you so much and it hurt us seeing you like this. We'll talk again tomorrow. Good night Anak". pag katapos sabihin iyon ay tuluyan na syang pumasok sa kanilang kwarto.

'Thanks Daddy, Goodnight". I wispher as i walk upstairs to my room.

Hindi na'ko nag abalang mag palit ng damit ko humiga agad ako sa kama. Naka titig lang ako sa kawalan, wala din naman tumatakbo sa isip ko. Maya maya ay nag pasya na akong matulog.

Nang gabing iyon ay dinalaw ako ng isang panaginip.

"Avery! Avery! Wake up! Lets Go! ". Sabi ng munting tinig na pilit na ghumigising saakin sa mahimbing kong pag tulog.

"Avery! Wake up! ". Paulit ulit kong naririnig ang tinig na iyon ngunit hindin ko alam kung saan nanggagaling.

"Sino ka?". Mahinang usal ko. "Nasaan ka?",

"Open your eyes Avery". Mapag anyaya ang boses ng taong iyon. Unti-unti kong binukas ang aking mata. At saglit na nasilaw sa liwanag ng paligid. Dahan dahan akong tumayo mula sa pag kaka higa ko sa isang picnic cloth. I Look around and amaze to see a very wonderful suroundings. Nag lalaguan ang mga puno ng Acacia at berdeng berde ang mga damo na may tumutubong ibat ibang uri ng bulaklak. bughaw ang kalangitan at maraming ibon ang nag aawitan. Parang isang mundong perpekto.