Seventeen Years!,
Seventeen long years!. I felt betrayed! Sya na pinag katiwalaan ko, at nila Mom ng kalusugan ko. Sya na iginagalang ko. Ni-rerespeto, at hinahangaan. Sya na tinuring kong pangalawang Tatay ko. Tapos malalaman ko na nag sisinungalin sya saakin?. I felt betrayed, Im broken!
Tinapos ko ang pag kain ng binili kong Cupcake at saka isinunod ang binili kong tripple choco malted shake. who says na bawal akong kumain ng ganito! God knows! baka gawa gawa nya lang yung bawal saakin.. napa-tigil ako sa naisip ko. Oh yeah! he did admit na gawa-gawa nya lang yun! huh! what a liar!. Sobrang sama talaga ng loob sa mga natuklasan ko. Imagine ang pag respeto ko sa kanya . Tinuring ko syang pamilya tapos traydor pala sya!.
Napaismid ako sa naisip ko. Hinding hindi na talaga ako mag titiwala basta basta!.
Biglang nag ring ang phone ko. Tinatamad kong kinuha iyon sa loob ng bag ko. Kumunot ang noo ko ng makita ang caller ID. Ano nanaman kayang kailangan ng taong ito? Mula ng bumalik ako ilang beses na syang tumatawag saakin. Ayoko sanang ibigay ang number ko sa kanya dahil magagalit si Dy pero makulit sya kaya napilitan nalang akong ibigay. Napilitan ba talaga? anang munting tinig sa isip ko.
Patamad kong sinagot ang tawag. "Oh? Kailangan mo?". inis pako sa Doktor na yun at walang makakaligtas sa inis na yun.
Natawa ang nasa kabilang linya. Lalong lumukot ang muka ko.
"What?!". inis kong sabi.
"Chill! Hindi ako nag hahanap ng gulo okay?". ANito na natatawa. "Mahal ko pa buhay ko". dagdag pa.
Umirap ako na parang nasa harapan ko lang sya. "Bakit kaba tumatawag? Diba sabi ko wag kang tatawag sakin!". Aniko.
Natawa ulit sya. "Im your only man bestfriend". puno ng kunpiyansa nyang sabi.
Napataas naman ang kilay ko. "And who said that you are? We're not even friends". nakangisi kong sabi para asarin sya. but knowing him kahit sandali lang. hindi sya basta bsata naaasar. Yung maauna kapang maasar bago sya.
"Me, Myself and I, Senyorita!". I can sense taht he's grinning.
"Whatever!. Ano bang kailangan mo? bakit ka tumawag?". tanong ko muli.
"Nothing... I heard you went back to Manila". anya
Tumaas ang isang kilay ko. "So?".
"Well, Im Going to eat late lunch". anya na ikinakunot ng noo ko.
"Meaning?". naguguluhang tanong ko.
"Meaning... Samahan moko". anya na ikina tawa ko.
"Yeah sure!.". natatawang sabi ko
"Bakit ka tumatawa? Im serious". parang nainis na sabi nya. Wow!
"Yeah.. You sure did". natatawa ko paring sabi. " Z that will only happen kung nandyan ako, Or kung nandito ka sa Manila. So its not gonna happen Z". natatawa ko pang dugtong. I give him that nickname kasi tinatamad akong banggitin yung Zedd. Well thats me. Hindi ko nga alam kung paano nagsimula yung closeness namin. To the point na kahit alam ko na magagalit si Dylan ay nakikipag usap padin ako ng palihim sa kanya. Masyado kasing magaan ang loob ko sa kanya, hindi ako nakakaramdan ng takot sa kanya sa kabila ng mga sinabi ni Dylan sakin. I even trust him! It's like whenever he's around I feel at ease. Just like when Im with Dy!. Sobrang nakakapag taka talaga! Kelan ko lang sya nakilala tapos ganto na agad kami ka close! I even give him nickname for Pete's sake!
"And who told you Im not in Manila". Napatigil ako sa iniisip ko dahil sinabi nya.
"Excuse me?". Kunot noo kong sabi. Parang may hinala na ako sa nais niyang kahulugan.
YOU ARE READING
The Last Beat of my Heart
RomanceTHE LAST BEAT OF MY HEART Anong gagawin mo kung isang araw sinabi sa iyo na, Malapit na ang oras mo? Na maaring ano mang araw ay bigla nalang tumigil ang tibok ng Puso na mag huhudyat ng katapusan mo. Paano mo gugugulin ang mga nalalabi mong araw, o...
