The Last Beat of my Heart

LBMH: Chapter Five

       ("If you can't hold it anymore, better let it go")

PATULOY ang pag balong ng luha sa aking mg mata. Hindi ko na pinigilan dahil kanina pa nito gustong lumabas... I let go of my tears as I let go of my bestfriend. Sana lang maging masaya sya at makahanap ng bagong kaibigan. Patuloy akong nag lakad papalayo sa paliparan. Habang walang tigil sa pag iyak. Walang ibang nsa isip ko kundi ang mga alaala namin ni Tammy. Oh.. my Tammy alam kong masakit para sa kanya ang pag alis pero para din naman sa kanya iyon.

Naalala ko ang huling sinabi nya bago bumitaw ng yakap.
"It's not a Goodbye, It's see you later". Tammy said with tears then she smiled .

Mas lalong bumuhos ang luha ko sa ala-ala namin . Halos hindi na ako makakita dahil puro luha na ang mata ko.. Hanggang makarinig ako ng sigawan. At may pwersa na humila sa akin sa kung saan.

"Oyy!! Yung babae!". narinig kong sigaw ng isang babae. may nga sumigaw pa tulad niya. at parang nag kakagulo sila. may sasakyan ding panay ang busina.

"Miss! Tumabi ka!". tarantang sigaw pa ng isa. Hindi ko sila pinansin masyado akong okupado ng mga iniisip ko. I hardly see the road because of my tears. Nang biglang may humila saakin at niyapos ako. Sa pagkagulat ko isang rumaragasang truck ang muntik nang tumama saamin. mabuti at naka gilid kami.

"What the hell are you thinking!". Pasigaw na sabi ng lalaking humila saakin . Teka ba't sya magagalit eh ako nya yung inabala nya . Handa na rin sana akong sigawan sya, ngunit nabaitin ang mga sasabihin ko ng mapag sino ang taong iyon.

"Dylan?". kunot noong tanong kahit obvious naman. Pero anong ginagawa nya dito. bakit hanggang dito inaaway nya ako.

"Are you out of mind!". muli ay sabi nya sa pinababang tinig ngunit nandoon parin ang diin.

"Teka! Bakit nanaman ba? Ano nanaman ba ang ginawa ko sayo at hanggang dito sinusundan ako ng kasungitan mo ha?". Nakapameywang kong sabi.

"Hindi mo talaga alam ang muntik ng mangyari sayo?". Nanlalaki ang matang sabi nya. Ang sungit talaga nito! pasalamat sya type ko sya.

"Bakit nanaman ba?". balik tanong ko./

"You see that truck?". Anya na itunuro ang truck na bumunggo sa isang pader.

"Oh?". ano ba ito eye test ba?

"That truck might crushed you kung hindi kita hinila". inis na imporma nya. Nanlaki naman ang mata ko na tinignan muli ang truck. Naalala kong sobrang bilis ng takbo nito kanina.

Oh! My! God! muntik na akong ma tsugi ng wala sa oras. baka kung natuloy ang pag sagasa sakin ng truck na yan imbis na kabaong sa garapon nalang ako ilagay kasi para na akong giniling.

"y-you... you saved me?".hindi makapaniwlang sabi ko.

"Obviously, kasi buhay kapa". Anya na napapailing.

Kunot noong tinignan ko sya. "Bakit parang pinag sisisihan mo ang ginawa mo?. Sana hinyaan mo nalang akong masagasaan para wala ka ng pag sisisihan". Inis kong sabi at mag papatuloy na sana sa pag lalakad ng may maalala pa akong sabihin. " Alam mo sa lahat ng tumutulong ikaw lang yung palaging galit". dagdag ko pa at tuluyan na syang tinalikuran.

Bakit ba sya ganyan sakin, nakakainis na ah! Kahit kailan hindi ko hiniling yung tulong na binibigay nya tapos lalabas na pinag sisisihan nya iyon. ANg kapal ng muka ny--

"Ay palaka!". bigla akong nagulat sa sunod sunod na busina ng paparating na sasakyan. Mali sinusundan pala ako. "Ano ba!". Inis na hinampas ko ang bintana nito wala akong pake kung magasgasan iyon o madumihan . Kapag ganitong naiinis ako. Wag lang bababa ang driver nito at sa kanya ko talaga maibubunton ang inis ko. biglang bumaba ang bintana ng sasakyan . at sa inis ko si Dylan unggoy lang pala ang sakay.