SAFOZ!

7.Bölüm "Kimsin Sen?!"

Slm millet, 7. Bölümü kaldırıp tekrar yazmaya karar verdim. Çünkü olaylar çok hızlı gelişiyordu.

Ve bölümü dahada uzatmayı düşünüyorum...

İyi okumalar 😘

_____________________________________

Gözlerimi kapatıp tekrar açtım. Bu gerçekten o muydu. Ona benziyordu ama kapşonlu olması anlamamı zorlaştırıyor.

Durup derin derin nefes alıyordu. Ve bunu çok kez yapıyordu. Eğer Kıvanç olsaydı bile neden orada saklanıyordu? Yani yanımıza gelmek varken? Düşüncelerimde boğulurken arkasına ani bir bakış attı. Hızlı ve dikkatli bir şekilde hemen yanımda duran duvarın arkasına saklandım. Beni görmüş olmalıydı ki bağırdı.

"Kim var orada?"

Anlayamayacak  kadar kör değildi. Yada ben mi yanlış yapıyorum. Kafamı bile uzatmadan öylece duruyorum çünkü buraya baktığına eminim. En azından ben öyle yapardım. Olduğundan fazla sessizdim. Kıpırdamıyor ve hareket etmiyordum. Öyle ki nefes bile almıyorum. Neden buradayım yada neden onun peşindeyim bilmiyorum. Fakat öyle olması gerektiği gibi hissettim. Yada orada ne aradığını!

"Kim var orada dedim?!"

Git Gide dahada heyecan yapıyorum ve bu beni kesinlikle olumsuz etkiliyor. Aklıma gelen ilk şeyi yapmam ne kadara mantıklıydı? Tartışılır...

"Miyavv"

Kedi sesi çıkartmaya çalıştım. Ve galiba işe yaradığını düşünüyorum. Ayak seslerini tekrar duymaya başlayınca kafamı uzatarak o kişiye tekrar bakma gereği duydum. Evet buraya bakmıyordu ama arkasını dönmüş ve sadece olduğu yerde durmuştu. Neden böyle duruyor? Hareket etmiyor olması beni şaşırttı. Dikkatimi ona vererek onu izliyordum ama hareket etmemesi gerçekten tuhaftı.

Ne yapmaya çalışıyor veya aklından ne geçiyorsa ben aniden dönmemesi için yerimi belli etmemeye çalışıyordum. Yakalanıp yanlış anlamasını istemezdim. Gerçi takip ediyorum başka ne sanabilir ki? Adım atmaya devam etmeye başlayınca bende onunla birlikte adım atmaya başladım. Bastığım yerlere çok dikkat ediyor olmam benim yakalanmamı zorlaştırıyor olması güzeldi. Stresten dudaklarımı ısırıyor, ellerimi sıkıyordum. Rüzgarın etkisiyle saçlarım savruluyor ve bedenim üşüyordu. Okul kıyafetlerimi çıkarmamak çok aptalcaydı. Ama şansım yoktu.
Tunç'u öylesine merak etmiştim ki anneme bile haber vermemiştim...

Ellerimi birbirine sürtüp ısınmaya çalışmam çok zordu. Okulun hırkası hiç bir işe yaramıyor! Bacaklarım bile üşürken benim burada ne işim vardı sanki! Talefonumu çıkartıp saate baktım. Gece yarısı olmuştu. Korkmaya başlasam da gidemezdim. Kendimi o kadar çok kaptırmış olmam yolumu hatırlamama engel oluyordu. Ağızımda küfür mırıldandım. Aysun'un attığı meseja bakmam gerekti.

Gönderen: Aysun
- Beste neredesin sen?! Annen ve teyzen aradı ortalıkta yokmuşsun!

Mesajla gözlerim yuvalarından çıkacak kadar açıldı.

Alıcı: Aysun
- Aysun, onlara sende kalacağımı söyle. Yarın herşeyi açıklarım. Lütfen soru sorma!

Mesajı gönderdikten sonra derin bir iç çekerek tekrar o kişiye doğru baktım. Yada bakmaya çalıştım. Hiç kimse yoktu! Yanlış görüyor olmalıydım. Evet evet kesinlikle yanlış görüyordum. Bir anda nereye kaybolabilirdi ki? Hadi ama ne bu şimdi!! Ughh

Sinirlerim alt üst olmuştu. Rüzgar şiddetini arttırırken benim umrumda olan sadece o kişinin tam olarak kim olduğu ve orada ne aradığıydı. Dikkatimi dağıttığıma inanamıyorum! Olduğum yerden çıkıp bakmak çok riskli olabilir. Ne yapsam yinede buradan çıkacak olmamın kimseye faydası yok. Evimin yolunu nasıl bulabilirim emin değilim. Ama sanırım hatırlıyor gibiyim. Lütfen ama lütfen kaybolmamış  olayım. Saçlarımı geriye atıp kendimden emin bir şekilde göğsümü kabartarak güçlü bir nefes daha aldım. Yerimden çıkıp onun en son durduğu yere doğru ilerlemeye başladım.