Make Love

Twenty-six

“Di ka ba papasok nak?”

I open my eyes only to see a light coming from my window. Umaga na pala. Sumasakit ang ulo ko.

I yawn at bumangon pero grabe! Ang sakit ng ulo ko!

“papasok po nay”

I rub my eyes at saka umalis na sa higaan.

“anong oras na ba nay?”

Nilingon ako ni nanay habang kinukuha niya ang labahan ko. Nakaupo lang ako sa aking kama habang humihikab.

“alas otso na. Maligo kana dun.” si nanay habang tumatayo dala-dala ang 'planggana' na may mga maduming damit. Lumabas na siya.

Napahikab ulit ako habang hinihimas ang aking maliit pa na tiyan I do this every morning , next months malaki na to.. Di ko parin nasabi kina nanay at tatay. Napapansin ko din na di na ako masyadong nasusuka..
Magtatalong buwan na kasi to next week pero ang magaling niya na ama? Ayun! Di pa rin nagpapakita.

Bahala siya!

Wala nang gugulo sakin.

Ang saya lang..

Talaga?

I sigh.

Kailangan ko na atang kumilos at Late na pala ako.
Tunayo ako at inayos muna ang aking higaan, pagkatapos ay pumasok na ako sa banyo. As usual, ginawa ko na ang routine sa pagligo.

I eat breakfast at pumasok na.

Matagal na nga pala nakauwi sila Charlie, 2 weeks na ang nakaraan..

At mag two-two weeks na din na hindi nagpapakita ang lalaking yun!

Ewan pero mas maganda na siguro ang ganito? Walang nangvugulo? Di ko alam pero nakakatamlay pa din.

“okay ka lang?”

Napatingin ako kay Charlie at Brandon. Kumakain kami ng lunch dito sa isang restaurant malapit sa building na pinagtatrabahuan ko.

Napatango-tango ako. She stared at me pero ibinaling ko ang paningin sa pagkain.

“mabuti nalang talaga nakapamili ako ng mga damit pang buntis, kelan mo ba balak sabihin yan kina tito? Lalaki din yan soon.” si Charlie.

Napatingin ako sa kanya, nagkatinginan kami at kita ko ang mga katanungan sa kanyang mata.

“sa tamang panahon.” ako
I continue my food.

“at kelan yun?”

I know.. Dapat ngayon palang ay isipin ko na ng husto kung paano ko ito sasabihin sa kanila pero paano? Maski ako, sa sarili ko.. Nahihirapan ako.

“di kita pini-pressure pero Belle... Time is so fast.. Gusto mo ba na malaman pa ng nanay at tatay mo iyan sa iba? You're smart girl, at alam ko na maiintindihan ka nila tita.”

The whole day akong nagiisip sa sinabi ni Charlie. Yes time is really running so fast but I don't know how to tell this to them.. Takot ako sa disappointment, sa reaction nila pero kung hindi ko sasabihin ito sa mas lalong madaling panahon, mas ma-sstress ako.

So I need to tell this to my parents, kung kinakailangan na mamaya. Mamaya! God please.. Make this easy for me.

Oras na ng paguwi ay kaagad ko na kinuha ang aking bag. I checked myself.

“goodbye ma'am.”

I smile.

Nang makalabas ay nagtaka ako sa nakita..

Nakatayo lang si Zeph sa labas, nakaitim na jacket. Nang nahuli ko siyang nakatingin sa akin ay nagiwas siya ng tingin.

Napahinga ako ng isang beses. I miss him.... Yes I did. I pout, ngayon lang nagpakita to pero teka! ako ba ang pinuntahan nito? Baka naman hindi ako? Aba! Subukan niya lang at mamamatay siya ng maaga! Pero oo nga! Baka assuming lang ako.