my cupid ghost

TWELVE: "I'M HERE TO CATCH YOU..

Cinnamon's point of view

"Sino kayang walang magawa sa buhay ang gomoyo sa atin?"Marahan kong tinutulak ang wheel chair ni Grant.

"I have no idea"-Grant

Ako din walang ideya kung sino ang posibleng nan-trip sa aming dalawa ni Grant. Kung si Coffee ang may pakana nito ay agad ko iyong mahahalata.

"Madami pa ring tao dito kahit gabi na,ano?"-Grant

"Ganito talaga dito habang lumalalim ang gabi,lalong kumakapal ang tao."Paliwanag ko.

"Really? Madalas ka siguro dito."-Grant

"Isang beses pa lang akong nakapunta dito. May...may nakapagsabi lang niyon sa'kin dati."

"Ahhh..."-Grant

May mali talaga eh. Pakiramdam ko,nangyari na talaga sa akin 'to. 'Yun bang marahan lang kaming naglalakad ni Vox. Magkatabi kami tapos bigla pa ngang.....

"It's raining!"-Grant

"H-Ha?"

"I said it's raining!"-Grant

Oo nga....umuulan! Deja vu!

"Kailangan nating sumilong!"Natataranta na si Grant. Parang takot na takot siyang mabasa.

Binitiwan ko ang wheel chair niya at inilahad ko ang mga palad ko sa harap ko. Umuulan talaga!

"Cinnamon,ano pang tinatayu-tayo mo diyan?"

Bakit ba kung anu-ano ang mga pinag-iisip ko? Di ba,history repeats itself naman? Nagkataon lang siguro ang lahat...

Mapanghinalang konsiyensya: No,it's not the history repeats itself,it is the peaple who repeats the history.
[steffieyuaey's note: Sir,pahiram po ng quotes mo ha,hehehehe,alam mo na po kung sino ka. Thank you.]

I shook my head mentally para maalis ang isiping 'yon sa utak ko.

"Cinnamon! Halika na,kailangan na nating sumilong at baka magkasakit pa tayo!"Hinawakan ni Grant ang braso ko.

"Grant naman,para konting ulan lang takot na takot ka na.Common,stand up!" Hinila ko ang dalawa niyang kamay.

"I..... I...."-Grant

"I'll help you to stand up"

"A-Ano bang ginagawa mo,Cinnamon?"Puno ng takot ang mga mata niya.

Tumitig ako sa kanya to reassure him.Nakipagtitigan din siya sa akin.I smiled at him.

"Don't worry,Grant.I believe in you.I know,you can.You can stand up again."

Kapit na kapit siya sa mga balikat ko nang sapilitan ko siyang itinayo. Pilit ko namang tinatagan ang tayo ko para masuportahan ko lang siya kahit pa nga nanginginig na ang mga tuhod ko dahil sa pressure...pressure ng pagkakalapit ko sa guwapong nilalang na 'to.Hindi lang kami basta magkalapit kundi magkalapit na magkalapit dahil halos yakapin na niya ako.

"P-Pero baka...baka matumba ako kapag bumitaw na ako sa'yo."-Grant

"Sabi ko naman sa'yo diba?Huwag mong katakutan ang bagay na hindi mo pa nasusubukan.Besides,letting go is part of life.Pero 'wag kang mag-alala,nandito lang ako,aalalayan ka,and willing to stand you up when you stumble to the ground,catch you and wipe your tears when you fall,believe in you when no one does and happily let you go anytime you wanted."

Naramdaman ko ang unti-unting paggaan ni Grant at ang pagbitaw niya sa akin.

"Nakatayo ako."-Grant

"Talaga?"

Inalis ko na ang pagsuporta ko sa kanya."Totoo nga,nakakatayo ka na kahit walang sumusuporta sa'yo!"