Córki Róży (zakończone)

Rozdział IV

Obecnie.

Cały czas Sonia rozmyślała o dziwnym spotkaniu z doktorem. Już pojutrze jej osiemnastka, a ona nie poinformowała jeszcze, „tego lekarza”, co, gdzie i kiedy.

– Pewnie już zapomniał – powiedziała do przyjaciółki, gdy szły alejkami miejscowego supermarketu.

– Może – odparła Marta – a może czeka, żeby wkręcić się na imprezę.

Szły dalej w milczeniu i wrzucały różne przedmioty do sklepowego wózka. Marta podeszła do jednego z regałów i chwyciła ramkę na zdjęcia w bardzo fantazyjne wzory, z obrazkiem przedstawiającym szczęśliwą rodzinę. Nagle doznała olśnienia.

– Słuchaj, mam super pomysł. Zaproś go na tą rodzinną imprezę. Powiesz starym, że to lekarz, który uratował twoją kostkę i z wdzięczności zaprosiłaś go na tort – powiedziała bardzo zadowolona z siebie.

– To nie przejdzie. Rodzice mnie zabiją, jeśli zaproszę kogoś obcego – odparła Sonia.

– Ale dlaczego? Pomyśl. Twoja mama powinna go znać. Przecież pracuje w tym samym szpitalu, co on. Poza tym, to lekarz, i widać, że ma kasę i klasę. To dobra partia – osądziła Marta.

– Przestań. Przecież nie będę się z nim umawiać. Za stary jest – smętnie rzuciła Sonia.

– To ty przestań. Na moje oko jest jakieś dziesięć, może dziewięć lat starszy od nas. To facet w najlepszym wieku. Ciekawe, czy ma żonę albo dziewczynę. Może jednak zakręcisz się koło niego.

– O co ci, tak w ogóle, chodzi? Najpierw go nie cierpisz, a potem chcesz mnie z nim swatać? Ogarnij się, dziewczyno! – powiedziała rozdrażniona Sonia.

– No, może mnie wkurzył tym, jak jeździ, ale jest niczego sobie. Jakoś mnie do siebie przekonał. Wydaje się bardzo miły i ma takie maniery… takie… staroświeckie. To ktoś idealny dla ciebie.

– Aa…, rozumiem. Uważasz, że jestem staroświecka. Dzięki – powiedziała Sonia udając obrażoną.

– Wiesz, że taką cię kocham – uśmiechnęła się Marta i objęła koleżankę. Obie wyszły ze sklepu i wsiadły do Golfa, w którym czekał na nie Karol.

– Porozmawiam z mamą. Może rzeczywiście go zna i coś mi o nim powie, bo właściwie, co my o nim wiemy?

– Nic, poza tym, że jest lekarzem i fatalnie prowadzi – odparła Marta i zapaliła papierosa.

– Czy ty zawsze musisz palić w aucie...

Po powrocie do domu Sonia zaraz pobiegła do kuchni.

– Mamo, chcę z tobą porozmawiać. Chciałabym zaprosić jeszcze jedną osobę na przyjęcie – powiedziała.

– O, a kogo?! Przecież mówiłaś, że z przyjaciółmi wychodzisz później – odparła zaskoczona mama.

– Tak, ale to nikt z paczki. To taki znajomy, jest lekarzem i wiesz…, pomógł mi, gdy skręciłam tę kostkę, i tak, z wdzięczności, zaprosiłam go. Co ty na to?

– Myślę, że to bardzo miło z twojej strony, ale…

– … powinnaś go znać mamo, bo pracuje w szpitalu. Nazywa się Daniel Kraft.

– Tak, oczywiście, że go znam. To bardzo ceniony chirurg. Taki młody, a już tyle osiągnął i jaki przystojny – rozgadała się mama.

– Pracuje u nas od niedawna, ale ponoć studiował na najlepszych uczelniach w kraju i za granicą. Pomyśl. Mógłby pracować wszędzie, gdzie by tylko zapragnął, a on wybrał nasz szpital i pracę na nocne zmiany, by być bliżej chorych w nocy, gdy nikt ich w tym czasie nie odwiedza. To anioł, nie człowiek. Wszystkie pielęgniarki, salowe i lekarki się w nim kochają. Co za szczęście, że to on akurat ci badał kostkę. O, muszę powiedzieć twemu tacie, kto nas zaszczyci swą obecnością. Tomaszu, nie uwierzysz…