Anlamsızca birbirimize bakarken Uğur ağzından salyalar akıtıyorudu.Cüneyt ise bu sırada Uğur'u kucağına alarak ilerledi.Biz de arkalarından tabii.
Cüneyt son olarak arkadasına dönerek;
"Son görüşmemiz de bittiğine göre elveda!" diye bağırdı.O an her şeyi unutup; "Resminizi çekebilir miyim?"diye bağırdığımda on saniyeliğine arkasına döndü ve uzunca baktı o arada şu kareyi yakaladım:
Yakalayamadım gitti.
Onu son görüşüm olduğunu bilmiyordum.Sonsuza kadar gideceklerini de tahmin etmemiştim.Zaten elimde sadece iki-üç fotoğrafları vardı:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cücü
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uğur böceğim.
İlerdeki hayatımı göremeyecek olsalar da ben onları her an görebiliyorum...
6 ay sonra...
Uğur ve Cüneyt'i o günden sonra hiç göremesem de annenleri Ankara'ya gitmeye ikna edemiyordum.Bu arada Cüneyt ve Uğur Ankara'ya taşındılar.Zaten aileleri yıllardır ısrar ediyorlardı iş yerleri orada olduğu için...
Onlar da bu olaydan sonra istemediği teklif kabul edip Ankara'ya gittiler.
Çok özledim.
Uzun uzun düşünürken whatsapp grubundan çıkmayı unuttuklarını fark ettim.
Fırsat kaçırmam(!)
Berils Babys Beril:
Hiç fotoğrafımız yoktu.
Çok mu aptaldım?
Kesinlikle öyleydim.Bu kadar çocukça davranmamamın başka bir açıklaması olamazdı.Unuttular beni kesin.Belki biz evlenince gelirler diye düşündüm.
Gerçekten aptalım.
Bayağı hem de.
Bunu düşünmek veya hissetmek istiyordum.Onlarla mesajlaşmak,konuşmak...
