~•Μην τολμήσεις•~

Daddy...

Ξύπνησα γύρω στις εντεκάμισι. Δεν είχε έρθει ακόμα κανένας. Επομένως θα πρέπει να βγω εγώ έξω αλλιώς θα πλήξω... Αλλά ποιος βγαίνει έξω τώρα;

Το σκέφτηκα λίγο και αποφάσισα να δω πρώτα λίγο "πάρα πέντε" και μετά να φύγω. Άλλωστε θα έχει πέσει και ο ήλιος που μ έχει αποβλακώσει από το πρωί... Τι διάολο καίει έτσι! Έλεος... Θα μου πεις Αύγουστος είναι σχεδόν το Σεπτέμβριο θα αρχίσει να βρέχει τα κέρατα του....

Άναψα Τσέστερ και η οθόνη της τηλεόρασης φωτίστηκε σε δευτερόλεπτα.

-Καλημέρα σας!

-Καλημέρα!

-Καλημέρα;

-Καλημέρα!

-Ποια άλλη κυρία έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή;

-Εμένα!

Έπεσα κάτω κρατώντας την κοιλιά μου από τα γέλια. Κόντεψα να καταπιώ το Τσέστερφιλντ τόσο πολύ άνοιξα το στόμα μου.

-Από που είστε;

-Πες κάπου μακριά...

-Από Γιαπωνία!

-Όχι όχι!

-Α πιο μακριά... Από Χονολουλού!

Δεν σταματούσα να γελάω. Στο τέλος από το πολύ γέλιο μου ήρθε κατούρημα και μετά που ξαναπήγα κάτω καταβρόχθισα όλα τα ποπ κορν που υπήρχαν στο τραπέζι του σαλονιού.

Τελικά αυτοί οι άνθρωποι όντως χεζουν λεφτά άλλο αν δεν το λένε! Λολ

Μετά από τρία επεισόδια αποφάσισα να βγω επιτέλους έξω. Κι όταν λέω έξω εννοώ στο μπαλκόνι... Λοοοολ!

Ένιωθα πολύ εκτονωμένη μετά από όλα αυτά που μου συνέβησαν αυτές τις μέρες και ήθελα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου.

Πρέπει να καταλήξω αρχικά σε κάποιο λογικό συμπέρασμα για αυτά τα δύο αγόρια... Τους συμπαθώ ή όχι;

Είναι τόσο παράξενοι... Από τη μια κάνουν σαν καθυστερημένα και από την άλλη είναι τόσο τέλειοι. Πρέπει να έμαθαν να αλλάζουν την συμπεριφορά τους ανάλογα με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφονται.

Απ ότι κατάλαβα στην ζωή της δημοσιότητας έχουν μάθει να γελάνε και να δείχνουν συνέχεια χαρούμενοι για να εντυπωσιάζουν τις φανς τους. Μπορεί να πρέπει να το κάνουν για να παραληρούν, τα εκατοντάδες κορίτσια σε όλο τον κόσμο που τους θαυμάζουν (όπως και η Μαριτινη).

Αντιθέτως στον μέσα κόσμο φέρονταν σκληρά. Και μόνο το γεγονός ότι είχαν μπλεχτεί σε τέτοια εγκλήματα (στα οποία μπορούσες ακόμα και τη ζωή σου να χάσεις) και είναι μόνο 16 χρόνων, αυτό είναι από μόνο του μια σκληρή πείρα της ζωής. Ήταν βίαιοι και είχαν μάθει να το εξασκούν και στους γύρω τους. Ακόμα θυμάμαι την έκφραση στο πρόσωπο τους την μέρα που με απήγαγαν. Δεν τη ξέχασα ποτέ.