~•Μην τολμήσεις•~

Φτου σου κέρατο!

Μπαίνοντας ξανά στο νεκροταφείο με τον Marcus να κάνει να αδύνατα δυνατά για να μη τον αναγνωρίσουν, κατευθυνθήκαμε προς το κυλικείο όπου είχαν συναχθεί όλοι οι γνωστοί/ συγγενείς/ φίλοι/ συμμαθητές του αδικοχαμένου και συζητούσαν όλοι μαζί κάνοντας μια δαιμονική φασαρία.

Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι παράμερα ενώ η Άσπα από την απέναντι πλευρά μου έριχνε δολοφονικές ματιές.

Μ- Καλά μωρή κι εσύ. Πως σου ήρθε στα καλά καθούμενα να κλάψεις έτσι μπροστά στην κοπέλα του; Στην κηδεία του πατέρα σου άχνα δεν έβγαλες, για την μάνα σου μπορώ να φανταστώ, ενώ τώρα τι φάση;

Ο- Ε, άνθρωπος είμαι κι εγώ! Μετά από όσα μου έχουν συμβεί έπρεπε κάπως να ξεσπάσω. Κι αν θες να ξέρεις στην κηδεία της μάνας μου έκλαιγα σα μεθυσμένη. Άντε τώρα που θα μου κάνεις και κήρυγμα για το πως θα κλαίω σε κάθε κηδεία😂

Μ- Τι εννοείς μετά από όσα σου έχουν συμβεί; (χάλασε το αστείο μου κάνοντας μια παρένθεση στα πρώτα μου λόγια)

Στην ερώτηση αυτή έμεινα για λίγο σκεπτική προτού απαντήσω.

Ο- Ε ξέρω γω... Χάνω συνέχεια ανθρώπους από τη ζωή μου. Πρώτα η μητέρα μου, μετά ο πατέρας μου και τώρα ο συμμαθητής μου. Ώρες ώρες νιώθω ότι ο Θεός θέλει να με δοκιμάσει και μπορεί, χτύπα ξύλο να μου πάρει κι εσάς κάποια στιγμή...

Μ- Αν και είμαι πολύ νέος για να πεθάνω καταλαβαίνω... Πάντως δεν χρειάζεται να απελπίζεσαι. Κοίτα τι θα κάνεις με αυτους που αγαπάς όσο είσαι ακόμα ζωντανή.

Τον κοίταξα εξιχνιαστικά. Το υφος του αν και σοβαρό έμοιαζε λίγο χαμένο...

Ο- Κάτι θέλεις να μου πεις εσύ... Άσε τους ενδοιασμούς Marcus, με μένα μιλάς. Δεν είμαστε μωρά παιδιά πια.

Δάγκωσε το κάτω του χείλος νευρικά.

Ο- Γιατί δε μιλάς;

Μ- Απλά σκέφτομαι πως να το εξηγήσω γιατί αυτά που θα σου πω δε λέγονται ευκολα και υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να με σκοτώσει ο αδερφός μου αν σου τα πω.

Μετά από αυτά τα λόγια ο μεγαλύτερος μου φόβος με κυκλωσε σε δευτερόλεπτα.

Ο- Έχει άλλη...

Ουπς το είπα δυνατά αυτό!

Μ- Που το κατάλαβες;

Η ερώτηση για λίγο αιωρηθηκε στην νεκρώσιμη ατμόσφαιρα του κυλικείου που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το χαμό που γινόταν μέσα μου. Άρα ήταν αλήθεια! Είχε γκομενα!