~•Μην τολμήσεις•~

The betrayal

Έκλεισα το τηλέφωνο με φορά και κάθισα στον καναπέ περιμένοντας την. Κάπνισα το υπόλοιπο Τσέστερ με κάποια αξιοπρέπεια, ενώ η διάθεση μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ μεγαλύτερη ανακούφιση από την ώρα που άνοιξε η πόρτα του σπιτιού και την είδα να μπαίνει μέσα. Προτού ρωτήσει που είμαι είχα βρεθεί μπροστά της κατάκοπη, χλωμή, κουρασμένη και μ' ένα βλέμμα που αιμορραγούσε.

Μαρ- Αγάπη μου τι έπαθες; Είσαι σαν άρρωστη. Μα τόσο χάλια ήταν στην κηδεία; (με αγκάλιασε)

Ο- Μακάρι να ήταν μόνο η κηδεία... (μουρμούρισα σχεδόν από μέσα μου)

Μαρ- Τι εννοείς; Τι άλλο έγινε;

Ο- Έλα μέσα να σου τα πω γιατί έχω βάσιμες υποψίες ότι τα πόδια μου δε με κρατάνε και καλά θα κάνεις να τα ακούσεις καθιστή.

Την πήγα στο σαλόνι με τον Γκουσγκούνη να σέρνεται μες τα πόδια μας. Καμιά μας όμως δεν είχε όρεξη για χάδια.

Μαρ- Κάτω Γκουσγκούνη κάτω...

Της έδωσα Τσέστερφιλντ αφού πρώτα άναψα ένα για τον εαυτό μου. Καπνίσαμε για λίγο αμίλητες ενώ εγώ συγκέντρωνα κάποια απομεινάρια δύναμης που νόμιζα ότι δεν υπήρχαν για να της πω τα καθέκαστα.

Μαρ- Πες μου τώρα τι συνέβη...

Για λίγο καθυστέρησα να το ακούσω.

Μαρ- Τι έγινε Όλγα;

Ο- Ο Martinus έχει γκόμενα... (είπα σχεδόν ανέκφραστα)

Γουρλωσε τα μάτια της έκπληκτη.

Μαρ- ΤΙ;! Που το ξέρεις;

Της εξήγησα όλη την ιστορία από την κηδεία του Μιχάλη, μέχρι και τη συζήτηση μου με τον Marcus στο κυλικείο του νεκροταφείου. Καθώς τις εξιστορούσα τα γεγονότα εκείνη παρουσίασε ένα περίεργο τρέμουλο, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

Περίμενα σιωπηλή την αντίδραση της. Πάντως δεν ήταν αυτή που φανταζόμουν. Ενώ περίμενα να αρχίσει το υβρεολόγιο κατά του Martinus αυτή έβαλε τα κλάματα. Εκείνα να την κοιτάω σαν ηλίθια... Υποτίθεται ότι είχε έρθει για να παρηγορήσει εμένα...

Ο- Άλλο πάλι κι αυτό... Γιατί κλαις; (σταυροκοπήθηκα)

Μαρ- Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει! (ψιθύρισε μέσα από τα αναφιλητά της)

Την κοίταξα χωρίς να ξέρω τι να κάνω

Ο- Αν εσύ η σκληροτράχηλη αντιδράς έτσι εγώ τι πρέπει να κάνω; Να αυτοκτονήσω;