Τους είχα δει από την φανερή πλευρά της δημοσιότητας. Ξανθιές μακριές φράντζες. Κάστανα ματιά γεμάτα παιδικοτητα, ενίοτε και ανωριμότητα. Γελούσαν και έκαναν πλάκες όλη την ώρα σαν χαζοχαρουμενα πεντάχρονα. Τους μισούσα! Κάποια στιγμή όμως ένα λάθος...
Κάπως έτσι ψάχνοντας στα αναμνηστικά κουτιά βρήκα ένα σωρό παλιές φωτογραφίες... Ανάμεσα σε αυτές ήταν η μητέρα μου
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Μου έμοιαζε αρκετά μπορώ να πω. Για λίγο κάτι μέσα μου σφίχτηκε... Μου έλειπε η μαμά. Αναλογίστηκα πόσοι δικοί μου άνθρωποι είχαν πεθάνει το τελευταίο διάστημα και δεν είχα προλάβει να τους πω ούτε ένα αντίο...
Τίποτα... Έτσι απλά και άδικα. Μια ο πατέρας μου μια η μάνα μου και τώρα ο παλιός μου συμμαθητής που μπορεί να μην τον ήξερα τόσο πολύ αλλά είχαμε τέλος πάντων μια κάποια σχέση.
Προς στιγμήν αναρωτήθηκα γιατί.
Γιατί να πεθαίνουν έτσι απλά οι άνθρωποι; Είναι άδικο...
Άφησα για λίγο το κουτί και πήρα μια μπύρα από το ψυγείο για να συνέλθω κάπως, να μη σκέφτομαι. Ήπια μια γερή δόση κι άρχισα να σκαλίζω τις αναμνήσεις μου.
Εγώ σε διαγωνισμό ενόργανης (καλά τι ελαστικότητα ρε μπροο)
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Εγώ στην πισίνα της ξαδέρφης μου της Μάγιας
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
