~•Μην τολμήσεις•~

This girl...

Olga's POV
Ανοίγω αργά τα μάτια μου που είναι πιο θολωμένα κι από το παμπριζ της Πόρσε του Αλέξανδρου. Νιώθω μια παράξενη σκιά να στέκεται από πάνω μου.

Μου ήρθε ταχυπαλμία...

Έσκυψε...

Με φίλησε... Αργά...

Παλεύοντας να διαπιστώσω αν αυτό που διαδραματίζονταν ήταν αλήθεια ή ένα κακό υποσυνείδητο, τιναχτηκα απότομα με αποτέλεσμα να κουτουλησω το μέτωπο μου πάνω σε αυτό του Marcus...

Ω ναι... Δεν ήταν όνειρο...

Ήταν δίπλα μου ακριβώς και μου άφηνε μια αίσθηση ότι τα χείλη του ήταν κολλημένα στα δικά μου λίγα δευτερόλεπτα πριν...

Τον κοίταξα πολύ παράξενα σα να με είχε ακρωτηριάσει...

Είχε γίνει σα πατζάρι... Κατάλαβα πως δεν το υποσυνείδητό μου δεν έκανε λάθος... Όχι αυτή τη φορά...

Ο- Δηλαδή; (τον ρώτησα υπονοώντας το φιλί που σίγουρα είχε προηγηθεί)

Μ- Κοίτα... Εγώ...

Ο- Αποφάσισες κι εσύ να με ερωτευτείς και μετά να με πληγώσεις;

Πήρα φόρα και σηκώθηκα από το κρεβάτι όπου με είχε αποθέσει μετά τη λιποθυμία.

Μ- Δεν είπα ούτε υποννόησα ποτέ κάτι τέτοιο...

Ο- Όλοι έτσι λέτε... Στα λόγια ξέρω κι εγώ... Στις πράξεις όμως...

Μ- Ξεχνάς ότι πριν από λίγο μιλούσαμε μαζί στο κυλικείο ενός νεκροταφείου και μου εξομολογήθηκες ό,τι σε πονούσε; Φαντάστηκα ότι τουλάχιστον με μένα δεν κρατούσες πισινή... Ίσως και να έκανα λάθος. Δε σε αδικώ βέβαια. Καλύτερα να πηγαίνω...

Την ώρα που έφευγε ένιωσα σα να έχανα και την τελευταία σταγόνα ζωής που μου είχε απομείνει... Ένιωσα την ίδια ταραχή με αυτή που είχα πάθει στο ασανσέρ περίπου έναν χρόνο πριν.

Άρχισα να τρέμω...

O- Marcus... Marcus μη φεύγεις σε παρακαλώ...

Το τελευταίο πράγμα που θυμήθηκα πριν ξανασωριαστώ από την ταραχή ήταν τον Μακ να τρέχει προς το μέρος μου.

________________________________________

- Όλγα με ακους; Ξυπνα αγάπη μου σε παρακαλώ...

Μου θύμισε τόσο τη φωνή του πατέρα μου...

Ο- Μπαμπά... Που είμαι;

- Θεέ μου τρελάθηκε... Όλγα μου ο Marcus είμαι... Άνοιξε τα μάτια σου.

Τα άνοιξα αργά... Το πρόσωπό του είχε γίνει η αντανάκλαση του δικού μου...