Τους είχα δει από την φανερή πλευρά της δημοσιότητας. Ξανθιές μακριές φράντζες. Κάστανα ματιά γεμάτα παιδικοτητα, ενίοτε και ανωριμότητα. Γελούσαν και έκαναν πλάκες όλη την ώρα σαν χαζοχαρουμενα πεντάχρονα. Τους μισούσα! Κάποια στιγμή όμως ένα λάθος...
Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν φτάσαμε στο σπίτι μου. Σκοτάδι. Το αμάξι του μπαμπά ήταν ακόμα σταματημένο δίπλα από την Πόρσε του Αλέξανδρου, το ποδήλατο της Μαρκελλας και τη μηχανή της Ρεβέκκας. Το φως ήταν ανοιχτό. Αυτή ήταν και η μόνη ένδειξη ζωής από το πλέον εγκαταλελειμμένο σπίτι μου...
Η Μαριτινη μου έπιασε το χέρι. Κοίταξα τα αγόρια. Δεν φάνηκαν και πολύ πρόθυμοι να μας ακολουθήσουν.
Ο- Εσείς δε θα έρθετε;
Τ- Καλύτερα όχι. Μετά από αυτό που σου κάναμε δεν περιμένουμε και την καλύτερη αντιμετώπιση από τους δικούς σου...
Μαρ- Μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να σας παρεξηγήσει κανένας. Εσείς τη ζωή σας θέλατε να προστατεύσετε και γι αυτό έγινε ότι έγινε.
Μ- Καλά αλλά μάλλον θα πρέπει πρώτα να τα πείτε μόνοι σας σαν οικογένεια. Θα έρθουμε αργότερα κι εμείς.... Άντε πήγαινε...
Η Μαριτινη με πήρε από το χέρι και προχωρήσαμε προς την είσοδο. Το φως της εισόδου άναψε...
Από μέσα ακούγονταν ομιλίες και κλάματα... Χτύπησα το κουδούνι και η πόρτα άνοιξε στη θέα της Ρεβέκκας.
Χωρίς να πει λέξη ή να μου δώσει περιθώριο να μιλήσω με σήκωσε στην αγκαλιά της και έτρεξε στο σαλόνι...
Ρ- Ήρθε! Παιδιά! Ήρθε!
Μπήκαμε στο σαλόνι όπου κάθονταν οι υπόλοιποι. Ο Γιώργος καθόταν στον καναπέ, με την Σήλια να κλαίει στην αγκαλιά του. Η Μαρκέλλα καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας με τα μάτια της κατακόκκινα ρουφούσε τη μύτη της με ένα βουνό τσιγάρα από δίπλα της και ο Αλέξανδρος έφτιαχνε καφέδες για να εκτονωθεί η ατμόσφαιρα που σίγουρα ήταν στα χάλια της.
Θεέ μου πως άλλαξαν έτσι όλοι! Σίγουρα έχω να τους δω πάνω από χρόνια αλλά φυσικό είναι αφού ακόμα και η Ρεβέκκα ενηλικιώθηκε.
Αλέξανδρος (καλά σιγά την αλλαγή)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
