~•Μην τολμήσεις•~

Λάθος όνομα

Maritinis POV
Πολύ αργά! Με την μωρολογία στο αυτοκίνητο η ταχύτητα χαλάρωσε. Το αντιλήφθηκα και τους διέκοψα.

Μαρ- Παιδιά συγκεντρωθείτε! Έχουμε χαλαρώσει ταχύτητα. Άμα πάμε έτσι θα φτάσουμε Κυριακή. Άντε!

Σανίδωσε και πιάσαμε τα 110. Σε λίγα λεπτά είχαμε στο τεράστιο σπίτι. Ξαφνικά είδα από δίπλα σταματημένη την τοπική αστυνομία και ένα τσούρμο MMers να σηκώνουν επανάσταση. Εκείνη τη στιγμή είδαμε τον Kjell-Erik να μπαίνει στο αμάξι και να φεύγουν.

Ο- Μαρκέλλα! Ακολούθα τον!

Μα- Μα που πάει; Δεν ξέρω...

Ο- Ακολούθα τον και θα τον πάρουμε τηλέφωνο. Δεν βλέπω τα αγόρια...

Μαρ- Ωχ όχι!

Ο- Τι έγινε;

Μαρ- Η αστυνομία... Τους πήρε...

Η Όλγα χλωμιασε. Άρπαξε το κινητό της και πήρε τηλέφωνο τον πατέρα των αγοριών.

Ο- Είστε σίγουρος... Τι; Όχι!... Αδύνατον!... Θεέ μου δεν το πιστεύω... Ποποοο... Ναι, ναι ερχόμαστε αμέσως. Σας ακολουθούμε... Ναι, γειά σας.

Έκλεισε το τηλέφωνο ανήσυχη.

Ο- Στο τμήμα πάει! Πήγαινε μας εκεί και θα μας γυρίσει αυτός.

Μα- Εντάξει. (Είπε και σανίδωσε)

Για λίγη ώρα μείναμε σιωπηλές κοιτάζοντας με απόγνωση τον ουρανό. Ερχόταν καταιγίδα. Ξαφνικά μέσα στην απόλυτη ησυχία η Όλγα έβαλε τα κλάματα. Έμεινα εμβρόντητη. Η Όλγα να κλαίει... Την πήρα στην αγκαλιά μου.

Μαρ- Όλγα; Ολγάκι τι έχεις...

Με τη θύμηση "Ολγάκι" άρχισε να κλαίει πιο δυνατά.

Ο- Αν πάθουν κάτι τα αγόρια θα τρελαθώ! (Με αγκάλιασε)

Για πρώτη φορά μετα από τόσα χρόνια σκληρότητας από το περιβάλλον μου ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει.

Μαρ- Ηρέμησε καρδιά μου! Δεν θα πάθουν τίποτα στο υπόσχομαι... (της είπα αν και δεν ήμουν τόσο σίγουρη για το τελευταίο)

Πολύ σύντομα φτάσαμε στο τμήμα όπου γίνονταν της κολάσεως...

Οι φανς είχαν κατακλύσει τον δρόμο, είχαν κόψει την κυκλοφορία. Πολλές είχαν ορμήσει στα τζάμια και τα βαραγαν μέχρι να σπάσουν. Πολλά κορίτσια είχαν τραυματιστεί και τα μετέφεραν στο νοσοκομείο. Σε κάποια σημεία είχαν και αίματα. Η καρδιά μου χτυπούσε ταμπούρλο αισθάνθηκα πως ήταν ήδη πολύ αργά...