psychologist | namjoon

2| Stockholm Sendromu

"Hasta değilsem neden buradayım o zaman, Doktor Kim?" Soyadını, masasının üzerinde bulunan isim tabelasına bakarak söylemiştim.

"Diğerlerini hasta olmadığınıza ikna etmek için elbette."

"Bunun için bir doktora ihtiyaç olduğunu sanmıyorum."

Hafifçe gülümsemişti. Gülümsediğinde ortaya çıkan gamzeleri dikkatimi çektiğinde kendi kendime gülmüştüm. Ji Hoon bu halimi bir görse...

"Bana ihtiyacınız olmasa burada olmazdınız."

Cevap vermedim. Doktor Kim Namjoon ise elindeki ince kapaklı dosyadan birkaç sayfa karıştırmıştı.

"Önce sizi olmakla suçladıkları iftiralarına bir bakalım. Stockholm Sendromu."

Kafam karışmıştı. Dediği şeyi daha önce hiç duymamıştım. Gözlerimdeki karmaşayı gören Doktor Kim, sandalyesinden kalkarak elindeki dosyayla karşımdaki koltuğa geçmişti. Ayağa kalktığında boyunun beklediğimden çok daha uzun olduğunu fark etmiştim. Uzun, ince ama güçlü duran bir vücudu vardı. Altındaki bacaklarını sarmış olan siyah kumaş pantolon, bacaklarını uzun gösteriyordu.

"Stockholm Sendromu, zorla alıkonulan kişinin alıkoyan kişiye karşı güçlü duygular ve sempati hissettiğini sandığı bir zihin oyunudur. Alıkonulan kişi onu alıkoyan kişinin tüm kötü davranışlarına rağmen en ufak bir pozitif hareketinde beyninde yaşadığı korkunun sonucu olarak o kişiyle arasında duygusal bir bağ kurulduğunu sanar. Bedenen esir alınmış rehine yaşadığı psikolojik baskı sonucu rehin alan kişiye karşı yalancı bir empati kurar. Böylelikle yalnız bedenen değil, ruhen de esir alınmış olur."

Ellerim yumruk olmuştu. "Siz benim bu Stobilmemne sendromuna yakalandığımı mı söylemeye çalışıyorsunuz?" En ufak bir imasında güzel suratına yumruğumu çakacaktım.

Doktor Kim gayet sakin bir tavırla gülümsedi. "Elbette söylemiyorum. Size daha konuşmamızın başında sizin bir hasta olmadığınızı söylemiştim Bayan Min."

"Peki benden ne istiyorsunuz Doktor Kim?"

Parmaklarını koltuğun kenarlarına ritmik hareketlerle dokunduruyordu. Gülümsedi. Gülümseyince gamzeleri yine belli olmuştu.

"Bana onu anlatın."