أبغض الحلال للكاتبة دينا عماد

الحلقة 15

" ( #الــحــلــقــة_15) "
===========================

نادية بتلبس
"رايحة فين يانادية"
"يحيي مصمم نتقابل بره معرفش ليه"
"وامبارح لما قال جاى برضه جه قعد نص ساعة ومشى...هو زعلان من حاجة"
"معرفش يانسمة والله...من امبارح وهو غريب لما جه ومشى بسرعة والنهاردة مصمم نخرج وقلت له مش عايزة انزل بس صمم"
"ياستى اخرجى وغيرى جو انتم من يوم خطوبتكم مفرحتوش"
"ومين له نفس يفرح"
رن موبايل نادية
"ده يحيي وصل تحت... مش عاية حاجة وانا جاية"
"لا شكرا"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
نادية بتركب العربية مع يحيي
"ازيك يا يحيي"
"اهلا"
استغربت نادية من رد يحيي وسكتت وهو ماشى بالعربية
طول الطريق متكلموش الا بعد فترة
"تحبى تروحى مكان معين"
"لأ اى مكان... بس عايزة اعرف مالك"
ركن يحيي العربية على جنب...وكان شارع مش زحمة اوى
"انتى بتسألينى انا اللى مالى.. انا ملاحظ انك متغيرة معايا اوى .. حتى امبارح جيت لك من غير ترتيب علشان اشوف هتبقى فرحانة ولا زعلانة..لقيتك قاعدة معايا زى ماتكونى قاعدة بالعافية...باباكى كان بيرحب بيا اكتر منك... فيه ايه يا نادية"
"مفيش حاجة "
"بصى... لو انتى عندك حاجة عايزة تقوليها خليكى صريحة معايا وقولى"
"حاجة ايه...مفيش حاجة"
"يعنى لو حاسة ان حبنا جه بسرعة وانك استعجلتى علشان كده متغيرة معايا قولى... عادى انا مش هتجوزك غصب"
والتفتت له نادية وبصت له باستغراب
"انت ايه اللى بتقوله ده يا يحيي"
"فسريلى... مكالمات بتكلمينى بالعافية... خروج لما توافقى نخرج بصى فى المراية وشوفى عاملة ازاى... لما بجيلك البيت بتقعدى معايا وانتى عايزة تقولى لى قوم امشى"
"لا طبعا كل كلامك ده غلط"
"بكرر لك يا نادية... انا مش بفرض نفسى عليكى لو عايزة نفسخ الخطوبة براحتك"
عيطت نادية من كلام يحيي
"معقول يا يحيي تكون مش عارف انا بحبك قد ايه... ده انت الحب الوحيد ف حياتى وعمرى ما تخيلت انى هحب كده الاقيك مش واثق فى حبى ليك"
اخد يحيي منديل من قدامه ومسح دموع دموع نادية وادالها منديل تانى
"اهدى ومتعيطيش...احنا بنتكلم"
"مش مصدقة انك بتقول كده...ده انت كل حاجة حلوة ف حياتى"
"طيب فهمينى مالك... انتى حتى الدراسة بدأت ومبتروحيش المدرسة...يبقى مالك"
"يبقى جوايا حاجة محدش حاسس بيها يا يحيي... مقهورة وحزينة على صاحبة عمرى اللى راحت ف لحظة... مش قادرة افرح وانا عارفة انها مبقتش موجودة... مش عارفة اعيش حياتى وانا عارفة ان حياتها انتهت"
"ايه كل ده يا نادية... انتى مؤمنة بالله وحرام تقولى كده"
"جوايا نار ومش قادرة اعيش حياتى ولا افرح... كل ما افتكر ان وهى بتموت كنت انا عروسة وف فرح"
مسك ايدها...وشد عليها وباس راسها
"متزعليش منى... انا كنت هتجنن لما حسيت انك مش طايقانى... لازم تقتنعى ان ربنا قدر لكل واحد نصيبه والحياة مبتقفش على حد... وياريت ترجعى المدرسة وترجعى للدروس بتاعتك...معقول دى نادية اللى انا عارف ومتأكد انها قوية"
"ربنا يخليك ليا يا يحيي... الكلام اللى قلتهولك ده كان جوايا وبفكر فيه ليل ونهار... ارتحت لما خرجته وان كان مغيرش احساسى بالحزن على اميرة"
"الحزن بيبقى كبير ف اوله يا نادية واحنا لازم منوقفش حياتنا... هترجعى المدرسة امتى"
وابتسمت ابتسامة حزينة
"كنت ناوية اجدد الاجازة بس خلاص يومين وارجع المدرسة تانى"
"ايوه كده ...هى دى نادية حبيبتى اللى اعرفها... ممكن بقى اطلب منك طلب"
"طبعا يا حبيبى"
"اى حاجة جواكى تقوليهالى من غير ما اسألك...متسيبينيش اخمن وافضل افكر والظنون تخلى راسى تجيب وتودى"
"حاضر... وانا عايزة اطلب منك طلب...اوعى تانى ييجى ف بالك انى مش بحبك او انى اقدر ابعد عنك"