A Raven Girl (Book 1)

III

3.

Luna keek vanaf de hoogste afgebrokkelde toren naar het dorp. De kerkklokken speelden een droevige melodie. Ze wist meteen waar het voor was. Mabels begravenis. Die stond op het punt te beginnen. Meteen sprongen de tranen weer in haar ogen. Zelfs de herinnering was al te pijnlijk. Als ze nog veel langer zou blijven kijken, zou ze weer bezwijken onder haar verdriet. 'Ik moet iets doen.' mompelde ze. 'Iets dat iedereen ziet. Ik moet terug naar het dorp.' Ze liep onder de afgebrokkelde boog door. Een raaf op de torenspits groette haar. Luna keek naar de vogel, en opeens wist ze wat haar te doen stond.

Hun voetstappen maakten een onheilspellend geluid in de avondstilte. Een zachte motregen daalde neer op hun schouders. Met een harde plof werd de kleine, witte kist in de kuil gelegt. Geluidloze tranen stroomden over de wangen van de toeschouwers. In de kist lag een klein meisje, van een jaar of 10. Koelbloedig vermoord. De pastoor sprak een aantal lovende woorden over het meisje, ook al had niemand, behalve Luna's familie en haar eigen familie een hele grote band met haar. Terwijl er aarde over de kist werd geschept, sloegen een aantal mensen hun hand voor hun mond. Want op de smetteloos witte kist, stond een zwart teken geschilderd. Het teken van een raaf.

'Heb je dat al gehoord?' 'Ja, over dat meisje dat vermoord is. En die vriendin zou het gedaan hebben!' Die dingen werden er gefluisterd in het dorp. In Mabels hoofd was inderdaad geen kogel gevonden, die zat er vast te diep in. En Luna hoorde het allemaal. Want ze was daar, in het dorp. Niemand zag haar, maar ze was er altijd. Verborgen, weggedoken in de schaduw, als een raaf.

Naarmate de tijd begon te verstrijken, werd het voorval vergeten. Omdat Mabel niet goed gekent werd, en Luna al helemaal niet, waren de mensen wel geschokt, maar zo'n groot roddelonderwerp was het nu ook weer niet. Maar vier jaar later, toen iedereen het vergeten was, begon de nachtmerrie.