A Raven Girl (Book 1)

XIII

13.

De blauwe ogen schoten vuur en de moordenares ontblootte haar tanden. Ze greep met haar handen naar zijn keel. Maar niet naar Ians keel, zoals Jack verwacht had. De handen persten de lucht uit zijn longen en de lange nagels drukten in zijn vlees. ‘JACK!’ schreeuwde Ian en hij begon aan de handen en armen te trekken. Hij zette zijn voeten tegen Jacks stoel, leunde tegen het portier en trok met alle macht aan de armen . Het meisje liet zo plotseling los, dat Ian achteruit tegen het portier viel. En vanaf dat moment leek het alsof alles geplant was, maanden ervoor. En misschien was dat ook wel zo.

Het meisje maakte het portier open en Ian viel naar buiten. Hij dacht dat hij onder de auto zou komen en dat dan alles voorbij zou zijn. Maar nee. Twee handen grepen hem vast en trokken hem mee. De zwarte Mercedes reed heel dicht langs hem en de man in de auto probeerde Ian naar binnen te trekken. Ian trapte woest in het rond, maar zodra het meisje haar handen weer om Jacks keel sloot, hield hij zich rustiger. Hij voelde hoe zijn benen uit de pick-up gleden en op de straat vielen. Een pijnscheut schoot door zijn rug. Dat deed pijn! Hij voelde de ijzeren pin in zijn rug nu goed, door de pijn die er doorheen schoot. Dit kan niet goed zijn, dacht hij. De man hees hem verder naar binnen en gooide hem op de achterbank. Meteen sprong Ian naar het portier en legde zijn hand op het glas. Maar de man was goed voorbereid. Hij drukte een witte doek tegen Ians gezicht. De verdovende vloeistof maakte hem slap en liet zijn ogen dichtvallen. Het meisje liet Jack los, die zwaar begon te ademen. Toen sprong ze op de Mercedes, en die reed in volle vaart weg.

Jack kon zichzelf wel slaan. En dat deed hij ook. Hij sloeg hard met zijn hoofd op het stuur. ‘IAN!’ schreeuwde hij. Hoe had hij dit kunnen laten gebeuren? Ian was ontvoert, en dat was zijn schuld. Wie weet wat ze wel niet allemaal met hem gingen doen. Hij moest erachteraan. Hij moest uitvinden waar ze waren. Maar eerst een plan. En het liefst een plan dat werkte.

‘We hebben hem.’ ‘Ja. Maar je wilde toch die ander?’ ‘Dit is beter. Hij is het aas.’ ‘Dan kunnen we mooi ons nieuwe middeltje uittesten op die jongen.’ ‘Dat klopt. Maar laten hem nog maar een tijdje flink lijden. Geef hem wat hoop. En dat voor de ogen van onze Inspecteur…’ ‘Precies. Oh, ze hebben geen idee wat hen boven het hoofd hangt.’ Een kille, hoge lach schalde door de ruimte.

 Ian opende zijn ogen. Hij stond rechtop. ‘JACK!’ Hij kon zich niet meer bewegen. Waar was hij? ‘IEMAND!’ Hij wist alles nog. De achtervolging, de moordenares. En hoe hij bij Jack vandaan getrokken was. ‘HEEEELP!’ schreeuwde hij. De touwen sneden in zijn polsen. Uit de schaduw stapte een meisje met angstaanjagende, blauwe ogen en lang, gitzwart haar. Ze droeg een zwarte jurk. ‘Waar ben ik?’ vroeg Ian hatelijk. ‘Ergens. Ergens waar onze Jackie nooit aan denkt.’ Zei ze vals. Ian spuugde naar haar. Haar hatelijke grijns verdween opslag. Ze rende naar Ian toe en drukte een mes tegen zijn mondhoek. ‘Ik zou maar niet té brutaal worden.’ Fluisterde ze. De valse grijns brak weer door op haar gezicht. Ian kreeg er de rillingen van. ‘Waarom doe je dit toch?! Wat hebben wij jou ooit misdaan?!’ vroeg hij. Zijn stem sloeg een paar keer over. ‘Oh, maar dat moet je aan je geliefde Jack vragen.’ Zei het meisje. De grijns werd nog breder. Ian voelde de druk van het mes verminderen. Hij zuchtte. Dat was voorbij. De uithaal van het meisje had hij dan ook niet verwacht. Met één beweging haalde ze zijn mond open. Ian kreunde. Het meisje begon te lachen. Het was een kille, hoge lach.

‘Hij wordt lastig.’ ‘Weet ik. Behoorlijk irritant.’ ‘Zullen we hem niet gewoon afmaken? Dat zal ook een zwarte klap zijn voor Jack.’ ‘Nee. Het is leuker om zijn gezicht te zien. Eerst spelen. Dan pas je troefkaart inzetten. Maar eerst spelen.’ ‘Volgensmij vind hij deze plek nooit.’ ‘Dan geven we hem een hint.’ ‘En als ons plan nu mislukt?’ ‘Het mislukt niet. Reken maar op mij. Het spel is nu echt begonnen, Jack. En je zult het voelen. Zeker weten.’