A Raven Girl (Book 1)

XXI

‘Dus daarom heeft ze het op jou gemunt?’ vroeg Ian. Hij kon het nog steeds niet geloven. Jack wilde net antwoord geven, toen Ariana riep: ‘Jack! Pas op!’ Jack keek achterom en kon nog net op tijd wegrollen. Het mes ketste af op de grond. ‘Naar de hoek!’ schreeuwde hij tegen Ian en Ariana. Ariana ondersteunde Ian en stelden zichzelf zo veilig mogelijk. Ondertussen kwam Jack overeind. Hij hijgde, en zijn rug deed pijn van de klap tegen de muur en de trap. ‘Laat jezelf zien!’ riep hij. Luna stootte weer een hoge, hysterisch lach uit waar hij de kriebels van kreeg. ‘Goed dan.’ Zei ze. En hoewel Jack zou zweren dat dat geluid van achter hem kwam, kwam Luna opeens uit de schaduw recht voor hem. ‘Laten we het afmaken.’ Zei Jack. Op het gezicht van Luna verscheen een valse grijns. Haar ogen stonden kwaad en gestoord. ‘Het is me een genoegen.’

Het volgende moment stormde Jack op Luna af. Luna sprong met gemak op zij en Jack kon maar ternauwernood remmen, anders was hij met zijn hoofd  tegen de muur aan geknald. Luna was snel en sterk. Ze was behendig, slim en dodelijk. Jack beet zijn tanden op elkaar. Hij haatte haar. Maar ergens, diep in zijn achterhoofd, zei een stem: ‘Dit heb je zelf veroorzaakt, Jack. Jij bent de oorzaak van al die doden.’ Jack schudde zijn hoofd. Die gedachte bleef maar door zijn hoofd spoken sinds hij Ian de waarheid had vertelt. Hij was degene die Luna zo had gemaakt. Het was zijn schuld dat hij nu hier stond, vechtend met The Ravengirl. The Ravengirl was zijn schuld. Alles was zijn schuld.

Luna bekeek Jack met een mengeling van afschuw en verbazing. Hij stond daar maar. Het leek alsof hij in zichzelf praatte. ‘Schiet op! Ik wil het ook nog een beetje leuk hebben!’ riep ze gemeen. Dat leek hem wakker te schudden. Jack schudde zijn hoofd, maar zijn ogen stonden nog steeds afwezig. Luna rende op hem af en greep een van haar messen. Jack dook op zijn beurt opzij en rolde over de grond. Luna ramde het mes tussen twee stenen bakstenen. Ze kreeg het niet meer los. Woedend draaide ze zich weer om naar Jack. Ze stonden nu recht tegenover elkaar. Dit was het. Dit was het einde. Nu moest het beslist worden.

Jack greep zijn pistool. Luna greep een mes. Als in een flits laadde Jack het pistool. Jack schoot. Luna’s arm ging naar achteren, ze wierp het mes… en de kogel raakte haar. Ze zakte op de grond en bleef hoestend en kermend van de pijn liggen. Ian en Ariana begonnen te juichen toen ze dat zagen gebeuren. Maar bijna meteen stokten hun stemmen. Jack lag ook op de grond. Ian en Ariana renden zo snel als ze samen konden naar de man toe. Op zijn overhemd zat een snel groter wordende, rode vlek. En uit zijn borst stak het mes. ‘Jack!’ riep Ian. De tranen brandden in zijn ogen en hij probeerde het bloeden te stelpen. Ariana hielp hem. Bij haar liepen de tranen al over haar wangen. ‘Het heeft geen zin.’ Zei Jack. Ian keek hulpeloos van hem naar Ariana. ‘Zeg dat niet!’ riep hij. Zijn stem sloeg over en hij begon aan Jacks schouders te schudden. Maar Jack nam het gezicht van de jongen in zijn handen. ‘Jij moet nu doorgaan. Voor mij. Begrijp je dat?’ vroeg hij met een serieus gezicht. Ian knikte. Jacks gezicht ontspande weer. ‘Wil je hem helpen?’ Zei hij en hij wendde zich tot Ariana. De vrouw knikte. ‘Bedankt. En jij, Ian. Jij ook bedankt. Bedankt voor alles.’ Ian hield het niet meer. De tranen stroomden nu ook over zijn wangen. Jack glimlachte. ‘Je bent een watje, Ian. Een watje.’ Zei hij. Toen vielen zijn armen omlaag. Zijn ogen vielen dicht. Zijn borst stopte met bewegen.

‘NEE!’ riep Ian. Hij schudde aan Jacks schouders. Maar Jack bewoog niet meer. Hij lag daar, doodstil en ijskoud. ‘Ian! Bedaar!’  riep Ariana. Ze droogde haar tranen en pakte de schouders van de jongen. Heel voorzichtig trok ze hem weg van Jacks lichaam. ‘Het leven van een agent is hard, Ian. Vermand jezelf.’ Zei ze. Ian slikte zijn laatste tranen in. Hij vermande zich en richtte zich op de plek van Luna’s lichaam. Maar waar dat lichaam had gelegen, lag nu alleen nog maar een bloedspoor. ‘Waar is ze?’ vroeg Ian. Hij keek om zich heen, maar Luna was nergens meer te bekennen. In de hal hoorden ze voetstappen. Ariana liep naar de deur, maar Ian bleef weer staan bij Jack. Ariana liep ook naar het stille lichaam van de Inspecteur toe. ‘Moeten we hem niet meenemen?’ vroeg Ian. ‘Nee. We laten hem ophalen. Maar dit mag je wel meenemen.’ Zei Ariana. Ze pakte voorzichtig Jacks penning uit de zak van zijn broek. Die speldde ze op bij Ian. Ian glimlachte. Toen renden ze de hal in.

‘DAAR!’ riep Ian opgewonden, toen ze buiten waren. In de verte, op een heuvel, zagen ze een zwart figuur. Het leek alsof ze omkeek. Toen verdween ze achter de horizon. ‘Komt ze terug?’ vroeg Ariana. Ian knikte. ‘Zeker weten. En als ze dat doet, dan zal ik haar hoogstpersoonlijk doden. Voor alle slachtoffers. Voor Jack.’

Op de spits van de hoogste toren kraste een vogel. Toen vloog het dier op, en de zwarte veren bewogen in de wind. Het was een raaf.