A Raven Girl (Book 1)

XV

15.

‘Bent u hier al eens eerder geweest, Commissaris?’ vroeg Jack toen hij merkte dat Thom hem gevolgd was. ‘Nee, hoezo?’ antwoordde de man met een stalen gezicht. Jack haalde zijn schouders op en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Zomaar…’ Hij liep naar een ding dat midden in de kamer stond. Het trok zijn aandacht. Het was een klein, grijs kastje met twee grote boxen en een microfoon. ‘Wat ís dit?’ mompelde Jack. Hij haalde een schakelaar om waar op stond: “ON”. Meteen begon het ding een oorverdovend geratel te produceren. Jack sloeg zijn handen voor zijn oren. Maar voordat hij het schakelaartje weer om kon halen, verstijfde hij. Door de luidsprekers schalde een stem. De stem van Ian.

‘JACK! JACK!’ schreeuwde Ian. Voor hem stond een grijs kastje met twee grote boxen en een microfoon die op hem gericht was. Even hoorde hij niets, maar toen praatte er een stem terug. ‘Ian? Godzijdank, je leeft!’ Ian moest moeite doen zijn tranen binnen te houden toen hij de stem van zijn voormalig leraar weer hoorde. ‘Ja!’ stamelde hij, maar het klonk gewoon alsof hij zijn keel schraapte. Jacks stem klonk alweer door het ding. ‘Waar ben je, Ian?’ vroeg hij dwingend. Ian haalde zijn schouders op. Toen hij zich realiseerde dat Jack dat niet kon zien, antwoordde hij snel: ‘Ik weet het niet!’ Jack zuchtte hoorbaar aan de andere kant van de lijn. ‘Wat weet je wél?’ vroeg hij. ‘Ik weet dat we nog precies twintig seconden hebben!’ zei Ian, en hij wierp zenuwachtig een blik op de rode cijfers die wegglipten voor zijn ogen. ‘Twintig seconden?’ Hij hoorde Jack bijna nadenken. ‘Oké,’ zei Jack snel, ‘Vertel me álles wat je kunt zien!’ Ian keek om zich heen. ‘Het is donker hier! Maar het is een grote zaal, gestut met houten balken. En de grond is losse aarde. Ik sta vastgebonden in het midden van de zaal. Aan een soort grote… paal.’ Ratelde Ian snel. ‘Paal? Wat voor paal?’ riep Jack. Zijn ademhaling was gehaast. ‘Een… damn, het is een…’

Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Jack klopte op het kastje. Ian had niet genoeg tijd meer gehad om hem te vertellen hoe die paal eruit zag. En het was misschien een heel belangrijke aanwijzing geweest. Nu wisten ze nog niets. ‘Commissaris, wat denk jij?’ vroeg Jack zuchtend terwijl hij opstond. De Commissaris keek betrapt op, maar toen hij alleen Jack zag, ontspande zijn blik. Maar hij bleef toch steeds gespannen met zijn handen wringen. ‘Wat is er toch?’ vroeg Jack argwanend. ‘Je lijkt zo… gespannen!’ De Commissaris begon te lachen. Het was een onnatuurlijke lach. ‘Laten we gaan.’ Zei hij toen en hij liep snel de kerk uit. Bij het weggaan zag Jack dat hij handig over de hoge drempel sprong. ‘Hmmmm…’ Mompelde hij terwijl hij achter de Commissaris aanstapte. Hij struikelde bijna over de drempel.

‘Wordt hij niet een beetje gevaarlijk?’ ‘Ik snap niet wat je bedoelt.’ ‘Ik bedoel: hij had bijna ontdekt waar zijn geliefde Ian zit.’ ‘Oh, nee. Daar doet hij nog wel even over. Vertrouw me maar.’ ‘Maar weet je honderd procent zeker dat hij niets doorhad? Want dat kan gevaarlijk worden, voor ons allebei.’ ‘Dat weet ik, maar soms moet je nu eenmaal risico nemen.’ ‘Maar ik… AUW!’ ‘Dat is je verdiende loon. Ik ben dat gezeur van je spuugzat.’ ‘Je hoeft me nog niet te snijden! Doe dat maar bij de gijzelaar van je!’ ‘Oh, maar dat komt nog wel. Voor hem heb ik iets nog veel ergens in petto. Reken maar van yes.’

Ian liet zijn hoofd hangen. Jack had hem niet kunnen verstaan. De teller was afgegaan en de microfoons uit. Hij zuchtte. Hoe moest Jack hem ooit vinden? Ging hij hem nog wel vinden? The Ravengirl liet écht niet met zich spotten. Dat hadden ze inmiddels wel gemerkt. Hij zuchtte nogmaals. Hoe moesten ze iemand verslaan die alles al wist wat ze konden en gingen doen? Hoe moesten ze iemand verslaan die van te voren hun hele route al wist, voordat ze dat zelf wisten? Hoe moesten ze iemand verslaan die duizend maal slimmer leek te zijn dan zij? Die vragen maalden maar rond in zijn hoofd. ‘Jack! Heb alsjeblieft een aanwijzing!’ riep hij naar de lucht, ook al wist hij dat Jack hem niet kon horen. Maar ondertussen was de voormalige Inspecteur druk bezig zijn verzoek in te willigen.